“Goedemiddag, René van Densen Producties,” neem ik de telefoon op. Even een verwarde stilte, dan klinkt er een schuchter meisjesstemmetje: “Eh, ja, dag meneer Van Densen. Goedemiddag. Ik bel over uw sollicitatie op onze vacature van tekstschrijver.” Ze probeert direct de controle terug te pakken. Vooruit, dat gun ik haar. Eventjes. Ik zet de pornofilm even op pauze. “Zegt u het maar.” Mijn telefoon is praktisch antiek: achtergrondgeluiden klinken als onherkenbare ruis. “Ja, nou, we hebben naar uw CV gekeken en willen u graag uitnodigen voor een gesprek.”
Ik steek een sigaret aan. “Dat kan, prima zelfs.” Ze giechelt stilletjes. “Zou komende woensdag u misschien schikken ?” Ik pak een tijdschrift van het tafeltje naast mijn bank en maak een bladerend geluid. “Momentje, ik moet even zien of dat past.” Ik blader zeker tien seconden door en zwijg dan een seconde of twee. “Oeiii. Aanstaande woensdag wordt moeilijk. Hoe zit u in uw tijd op donderdagmiddag ?” Ze is even van haar stuk gebracht en ik hoor klikgeluiden. “Ja hoor, dat zou kunnen. Misschien rond half vier ?” Ik zwijg nog een paar seconden en trek stilletjes wat van mijn sigaret. “Oeiii. Dan moet ik wel met wat dingen schuiven. Kan het echt niet anders ?” Het meisje zegt dat dat moeilijk wordt. “Dan moet het maar zo. Donderdagmiddag half vier. Is er een kleedkamer aanwezig ?”
Lange stilte. “Pardon, ik denk dat uw lijn niet goed werkt,” zegt het meisje. “Ik dacht even dat u vroeg of er een kleedkamer aanwezig is.” Stilletjes grinnik ik. “Ja, een kleedkamer is wel zo handig, anders moet ik hotelkosten doorberekenen. Ik neem aan dat uw bedrijf op de hoogte is van mijn uurtarief, daarnaast. Is het een publieke ruimte of is dit een persoonlijk consult ?” Ze snapt er helemaal niks van en zegt: “Eh ja, het is niet publiek natuurlijk, gewoon een persoonlijk gesprek.” Ik laat een lange “Oeiii…” klinken en blader nog wat in het tijdschrift. “Daar valt wel een mouw aan te passen, maar dan verwacht ik wel een ruime reisonkostenvergoeding en natuurlijk mijn verblijfkosten vergoed.”
Opstandig zegt het meisje: “Ja maar wacht even meneer, bedoelt u nu dat wij u moeten gaan betalen voor dit gesprek ?” Ik laat een schamper lachje klinken en zeg: “Ja natuurlijk mevrouw. Ik ben schrijver, en dat ga ik natuurlijk niet allemaal voor niks zitten doen. U boft al dat ik u niks reken voor dit telefonisch consult.” Er klinken al zenuwen in haar stem als ze vervolgt: “Maar…. u heeft bij ons gesolliciteerd.” Ik laat een lange stilte vallen. “En u verwacht, juffrouw,” zeg ik op hooghartige toon, “dat ik mijn werk, mijn bróódwinning, dan maar een beetje gratis ga zitten doen ? Wat denkt u nu zelf, dat ik op eigen kosten naar u toereis, een persoonlijk consult hou, terugreis en dat allemaal op eigen kosten ? Ik ben het stadium allang voorbij dat ik voor enkele bierbonnen kom opdraven, dat begrijpt u toch ook wel. U belt verdomme niet met een of andere amatéur. Uit uw vacature bleek dat u toch echt een professional zocht. Of heb ik dat verkeerd begrepen ?”
“Ja, nee, natuurlijk niet,” zegt het meisje haastig. “Mooi,” zeg ik kortaf, zonder haar kans te geven iets anders in te brengen. “Dan zie ik u donderdag, half vier. Mijn reis- en verblijfkosten komen neer op vierentachtig euro drieënnegentig ex beeteewee. Ik ga uit van een gesprek van een uur, wat neerkomt op vierhonderdzesendertig euro bruto, als we over de tijdslimiet heen gaan reken ik zestien procent overtijd. En bij afzegging hanteer ik een annuleringstarief van driehonderdvijftig euro netto. Tot donderdag !” En ik hang op. Zo, denk ik, mijn weekend begint nu al goed. Het mijne wel.
Rene van Densen