Mogelijk doe ik iets op iemands boekpresentatie deze komende vrijdag. Of ja, mogelijk. Het staat op internet dus is het waar.

Even terugtellen: het was al minstens van de inauguratie tot Nachtburgemeester van Tilburg dat ik op het podium sta. Dat was op 5 augustus 2006 en we zijn nu alweer bijna augustus 2019. Men kan niet beweren dat ik het niet geprobeerd heb, conservatief geschat stond ik een keer of honderd op een podium, waarvan meer dan de helft na het nachtburgemeesterschap. Als nar, als prozaïst, als dichter, in allerlei gedaanten en met veel verschillend materiaal. En ik vond het elke keer verschrikkelijk om te doen. Natuurlijk kijk ik met trots terug, en was u allemaal fantastisch publiek, maar de live performances zijn gewoon niet mijn ding. Ik spreek de eerder geschreven zinnen uit en ineens denk ik, eigenlijk had ik het liever in een andere intonatie gehad, en raak volledig ontspoord waarna ik alleen maar bezig ben met daar zo weinig mogelijk van te laten merken.
Ik schrijf liever op mijn gemak iets voor papier of scherm. En maak daar in het beste geval een video bij waarvan ik het geluid in meerdere varianten kan inspreken om te zien welke ik het beste vind passen. Al enkele jaren zeg ik steeds vaker ‘nee’ als men mij benadert om op een podium te springen en ook bij Droef zet ik mezelf zelden tot nooit achter de micro. Dus begin dit jaar hakte ik de knoop voor mezelf door, na enkele eerbetonen aan mijn overleden kameraad Jackjohannes Hemp, dat het mooi geweest is. Geen live voordrachten meer. Ik ben met podiumpensioen. En hoewel ik niet uitsluit dat voor een héél goede reden ik misschien nog ooit eens een uitzondering maak, zet ik het hier wel als een vrij definitief statement: het is mooi geweest en klaar nu.

Hier hoef ik in feite niets aan toe te voegen: wat een line-up ! En dan nog mijn naampje erbij. Een eer, kortom. En na Gent en Turnhout zowaar de derde Sprekende Ezels-locatie waar ik mijn teksten breng. Menigeen is me voorgegaan in het compleet maken van dit lijstje, maar het leuke van deze dinsdagavond in Jester is dat deze Brussel-Zuid locatie nog kersvers is. Pas kortgeleden toegevoegd aan de illustere podiumketen die de Sprekende Ezels vormt.
Ik ben, kijkend naar de poster, ook verscheurd tussen proberen alle andere optredens ook mee te krijgen of toch vroegtijdig vertrekken om zeker thuis te geraken – ik en station Brussel-Zuid kennen elkander inmiddels al iets te goed en we zijn geen vrienden.

Ik heb heel het jaar nog niet opgetreden. Had ik ook gewoon geen zin in. Ik wou in April, schoorvoetend, wel weer eens op Droef optreden in het Volkshuis maar stond met alle liefde mijn plek op het affiche af aan Sven De Swerts die een nieuwe bundel te presenteren had die jullie allemaal moeten kopen, nu meteen, want het is een zeer fijne bundel en ik zou het super vinden als hij schrikt van het grote aantal bestellingen. Dus hop, allemaal jullie vakantiegeld aan hem overmaken, komop.
Maar dat liet nog de kwestie van ‘nog eens op Droef optreden’ en dat komt komende vrijdag goed ! In een line-up met allemaal vriendjes. Zoals de fenomenaal grappige Wouter van Peer, de fenomenaal grappige Gust Peeters, de fenomenaal grappige Joke Van Caesbroeck en de fenomenaal grappige Wim Paeshuyse. Ik beloof werk te brengen dat niet fenomenaal grappig is.

Droef Aid, boven Trafiek in het Pierkespark te Gent, steeds na 21u (3 dagen lang, mijn optreden is op dag 2 dus 11 mei).

We mogen, zowel de leden van Droef als de optredende artiesten, geen reclame maken voor deze locatie. De naam mag ik wel onthullen, het is in de Twee Poorten. De straatnaam rijmt een beetje op Prusselsepoortstraat 95. In Gent. Maar meer kan ik echt niet vertellen. Dan schieten ze me dood. Denk ik.
Voor wie er niet bij kan zijn, tja, tot ziens bij een ander podium in 2018 maar weer !

Ik trad op bij de allereerste editie van Droef, Droef 1.0 getiteld, en niet volledig toevallig tevens de presentatiegelegenheid van mijn recentste dichtbundel. Toen was Droef nog een uitprobeer-ideetje. Inmiddels heeft het al drie edities achter de rug en een vierde over een klein weekje voor de boeg. En in 2018 volgen er nog minstens acht, al bevestigd. Ik zal niet elke keer kunnen optreden, sterker bij de meeste edities kan ik om privéredenen niet eens aanwezig zijn. Maar bij de tweede editie, Droef 2.86 (Maximum Overdroef) was ik er wel. En net als bij de eerste keer deed ik ook het openingsgebed. Iemand was op verzoek van de organisatie aan het filmen en dat deed hij verdomd professioneel. Voor wie geïnteresseerd is, hieronder de videobeelden. En op de vierde Droef ben ik ook weer van de partij. Het is een besloten privéfeest dus probeer uzelve binnen te smokkelen. (Hint: zoek eens naar de website om uit te vogelen hoe wat wanneer en waar).

Er zijn van die dagen dat ik heel erg vind dat er dingen beter moeten. Dat zijn vaak dagen dat mijn kop er vol van zit. Dit moet beter en dat moet beter. Zelfs beter moet beter. Maar dan merk ik vaak toch weer dat er een gat in mijn onderbroek zit. Vandaag is zo’n dag. Ik had beter werk kunnen maken van de aankondiging dat ik komend weekend optreed in Gent tijdens de Franky Bordo Show. Maar dat deed ik niet, en toevallig komt het daardoor nu raar over dat ik aankondig dat het niet doorgaat. U weet wel, dat ene ding dat ik eigenlijk niet had aangekondigd. Nu ja, het stond in de agenda onderaan mijn site en ik had er iets over gezegd op Facebook. Maar u mag dat dus weer vergeten. Het gaat niet door. Ik had nochtans een verbluffende tweedelige set voorbereid. En de overige performers zouden ook enorm goed zijn geweest. Ach, ik bewaar de sets voor een later moment. Hij gaat op de stapel voorbereide optredens die afgelast zijn. Ooit word ik blasé genoeg dat ik gewoon sets van die stapel ga pakken als ik moet optreden en die dan afraffel. Afraffel. Grappig woord. Beetje zoals dat gat in mijn onderbroek aan het raffelen is.

Terwijl zelfs mussen elkaar angstig toefloten of het nog vol te houden was op het dak, gingen René van Densen en kompaan Franky Bordo intensief op pad langs publieke plaatsen te Gent. Gewapend met een doos vol flyers en een rol posters. Promotie, heet dat. Andere organisaties en mensen hebben daar hun mannetjes voor of huren wat kinderen of andere Polen in, maar daar is bij Droef geen budget voor. Dus moeten de artiesten die optreden zelf posters plakken. Het leverde alvast dit fotoverslag op. U komt toch 13 juli trouwens ook ?