En we wisten best dat een beetje langer nog misschien slimmer was. Maar het was verrassend hoe snel veel dingen weer bij het oude waren. Al snel was het thuiswerken in plaats van een frustrerende, onzekere toestand waarin je eigenlijk teveel uren maakt uit schuldgevoel voor een koffiepauze en waar al het contact met collega’s via prutserige videochats liep, een rap romantiserende herinnering. En ontdekten we terug aan onze bureaus dat sommige collega’s elke dag heel luid samen lachen en anderen blijkbaar een gezicht hebben in plaats van een grote letter. Aanvankelijk wezen we de asocialen in de trein nog op het terug opzetten van hun masker maar dat word je ook beu. En elke keer op café moeten verdedigen dat de mondmaskers weliswaar niet meer op MOETEN maar wel MOGEN word je ook zat.
Zelf draag ik nog alledag een masker. Met het snuitwerk van mijn kat erop. Ik kan eventueel doen alsof het elke dag Carnaval is. Of Halloween. Of Dierendag. Desnoods.
Er loopt een man over straat met een baard en droefzachte ogen. Zo eentje die je in een rampenfilm op zee terug zou zien, als de argeloze ongelukkige kapitein van een schip in woelig water. Zo een die best wil doen wat hij kan, maar direct de instructies van de held volgt. Een brave. Aan wal ondergaat hij de politieke incompetentie, de bureaucratische hellekrochten, en ontmaskerde onverlaten gelaten. Hij weet van de zee dat de boot soms toch recht blijft. Het hoeft niet altijd mis te gaan. Niet enkel wind vult de zeilen, hoop zit er ook voor wat bij. Goede hoop.
De insecten slaan ons gade. Ze waren hier al eerder. Vanonder het wateroppervlak naderen de vissen de insecten. Zij waren er nog eerder. In het Duits is een Zuchtperiode ook maar een woord voor het kweken van duiven. De man met de baard hoopt dat hij vlug weer weg mag. Hij mist zijn ruime sop. Maar het regent, dus dat is ook iets waard. En hij gaat over tot de orde van de dag.