Alles hier is verlopen. Dat verwoord ik verkeerd. Al het eten in mijn kasten dat ik expres kocht voor de lange houdbaarheid, blijkt verlopen te zijn. En niet weinig verlopen ook. De helft van de just-add-waters die ik achteruit de kast pluk was al verlopen voor jij besloot dat wij weer jij en ik zouden worden. Lusteloos gooi ik het meeste eten weg. De kindjes in Afrika hebben waarschijnlijk toch geen water om te just-adden.

Ik plof op de zetel met een kop soep die eigenlijk net voor kerst vorig jaar bereid had moeten worden. Ik vraag me af hoe dood je gaat van één kop verlopen soep. Misschien krijg ik er een verlopen kop van. Of een buikverloop. Hoe dan ook wil ik geen nieuwe soep halen, buiten. Ik heb geen schoenen aan en het is ver lopen. Dat laatste is een flauw grapje dat ik hardop uitspreek. Ik ben de enige die lacht. Dat is niet erg want ik vind mijn eigen grapjes heel leuk.

Het alleen zijn gaat prima, zeg ik hardop tegen de kat. De kat en één vervelende bromvlieg zijn samen met mij alleen. Ik zeg tegen de vlieg dat ik nog wat allener zou willen zijn. De vlieg snapt de hint niet en landt op de rand van mijn soepmok. Ik hoop dat de vlieg snel zal verlopen.

De kat kotst wat. De kat kakt wat. De kat krult wat tegen me aan. Ze vindt het best dat wij alleen zijn. Ik zucht wat. Ik aai wat. De dagen verlopen. Er hoeft niet eens meer water bij.

“Zo,” blaast de bevriende acteur zijn sigarettenrook, “ik heb mijn goede daad voor vandaag weer gedaan. Heb zojuist iemand een kip gegeven.”
Ik, grappig bedoeld: “Een levende zeker ?” Maar de acteur knikt nog ja ook. Hola, wat ?
“Een levende kip, ja. Ik was daarmee aan het fietsen, en mensen zagen de kip en vonden hem schattig en wilden hem hebben. Dus heb ik hen de kip gegeven.”
Eigenlijk waren mijn terrasgezelschap en ik net middenin een volledig ander gesprek maar dit verhaal is nu al verwonderlijk genoeg dat we het gesprek direct vergeten zijn. Maar dan mag de acteur toch ook eerst even uitleggen waarom hij met een kip aan het fietsen was. “Ik heb die kip net een week gehad, maar dat kakt zoveel he, dat ging gewoon niet meer in mijn kleine tuintje. En dat staat zo steeds bij de trap te wachten tot ze naar binnen mag en wil de hele tijd bij mij zijn. Het zijn sociale beestjes he. Een kip alleen, dat gaat in feite niet.”
Oke, maar het is ons nog altijd niet helder: hoezo had hij een kip dan ?
“Ik had die gekocht. Dronken. Ik had gigantische goesting in eieren maar in alle nachtwinkels waren de eieren verkocht. Dus toen heb ik een kip gekocht.”
Mijn terrasgezelschap wordt het nu te gortig: “Wacht. In welk universum geraak je makkelijker aan een kip dan aan eieren ?”
Hij, lachend: “Ze hebben op zondag op de Oude Beestenmarkt altijd kraampjes waar je vogels kunt kopen en onderweg naar huis kwam ik daar langs juist toen ze begonnen met opbouwen. Dus ik had toen het briljante idee om een kip te kopen. Want dan had ik eieren. Dus ik word de volgende ochtend wakker en daar op de vloer liggen nog wat maten van mij te slapen, en ik zie zo die kip pikken op het hoofd van mijn beste maat, die zo wakker wordt van: ‘ah nee niet wéér he’.” Ik schiet hard in de lach en ben blij dat ik niet net een slok bier aan het drinken was.
“Maar zoals ik al zei, mijn tuintje is toch wat te klein en zo’n beest moet gezelschap hebben, maar ik nam haar dan overal maar mee naartoe op de fiets. Ze zat dan zo op mijn arm, lekker chill. Ik zat daarstraks nog met d’r op het terras, daar in dat hoekje. Het was verder zeer fijn gezelschap, maar één kip alleen, dat gaat eigenlijk niet. Dan moet je er twee hebben, en daar is het bij mij echt te klein voor.”
Mijn gezelschap oppert: “Of een kip en een haan, dan heb je altijd eieren én vanzelf nog meer kippen ?”
“Da’s waar, da’s waar. Maar neen. Die mensen waar ik haar aan meegegeven heb, hebben een veel grotere tuin, en eenden en vanalles daar, dus nu komt ze op een ideale plek terecht. Maar ik ga haar toch missen. Ze had al een naam en alles. Chickie Conchita.”
Hij kan gelukkig goed met ons meelachen want we liggen volledig dubbel. “Maar mijne maat binnen, achter de bar, die is nóg gekker, man. Die heeft een keer een haan gekocht, en geloof me, domste aanschaf ooit.”
Ik knik begrijpend: “Vermoedelijk waren in de nachtwinkels alle wekkers uitverkocht.”

Mijn vliegenmeppers zijn fluokleurig. Zo hebben de vliegen een eerlijke kans op leven. Ze zouden bijvoorbeeld de mepper kunnen zien en weg kunnen blijven van mij. Dat is al met al niet te moeilijk. Ik lig al dagen moe op de zetel, dus zolang ze die vermijden komt alles misschien nog goed.

De vliegen zijn onverstandig. Ze verstoren mijn zwartgalligheid. Ik heb de deur opengezet zodat de kat naar buiten kan, de zon in, en na amper een minuut zijn de vliegen al binnen. Ik weet niet wat de vliegen hier komen doen, mijn woning is proper en er ligt ook op mijn koer niets te rotten. Misschien ligt het aan mij en ruik ik heel erg lekker. De kat is niet naar buiten en heeft zich zelfs onder mijn bankslaapzak genesteld. Ze kan heel goed vliegen vangen maar nu even niet.

De grotere vliegen zijn het irritantst. Ze blijven over mijn hoofd roetsjen met luid vettig gezoem en halen mij uit mijn lome duister. Ik weet niet meer hoe ik verder wil. Nog eens een nieuwe baan. Nog eens alle bureaucratische ellende. Nog eens een nieuwe liefde. Het is maar goed dat de dood een zekerheid is, anders was het een gat in de markt.

Als ik de vliegenmepper in de lucht hou, blijven de vliegen even weg. Maar zo kan ik niet blijven zitten. Ik wil mijn boek lezen. En stomme dingen op internet bekijken. Eigenlijk wil ik die beide dingen ook niet maar het is beter dan een vliegenmepper in de lucht houden. En enkel de vetzakken blijven weg, de brutale kleinere vliegen trekken zich er minder van aan.

Ik sta liever niet op. Al dagen sla ik vliegen uit hun vlucht. Woesj, tak pts. En daar liggen ze dan, kwetsbaar op hun zij, pootje nog traag nabewegend. Soms zijn ze maar bewusteloos en gaan ze even later voorzichtig weer kruipen. Ik wil ze dan redden door ze buiten te zetten. De vliegen werken niet mee. Als ik dan met de vliegenmepper hen stukje bij beetje naar buiten duw, beschadig ik vermoedelijk hun vleugels.

De vliegen zijn welbeschouwd ten dode opgeschreven als ze bij mij binnenvliegen. Toch blijven ze komen. Ik blijf maar stofzuigen. En dan weer moe op de bank liggen. Ik luister: er zijn alweer minstens vijf vliegen binnen. Nog één dan. Bij zes. Bij zes ga ik opstaan en op vliegenjacht. En dan maar weer een thee. Stapje voor stapje dichter naar een definitieve dood.