Eind elke ochtend staat mijn bejaarde overbuurvrouw met een dikke jas, haar in verse krullen en een verwachtingsvolle blik tegen de verplichte rijrichting in, op haar drempel te wachten. Soms kijkt ze wat naar de lucht, alsof de engelen eerder zullen komen dan haar lift. Uiteindelijk arriveert de auto en helpt steeds dezelfde man haar achterin. Het is nooit een taxi. Iemand draagt persoonlijke zorg. Hartverwarmend. De overbuurvrouw stapt haar drempel af, sluit haar deur, en sjokt richting auto. Ze wordt weggevoerd als een koningin naar wie weet waar, vermoedelijk een consumeerlocatie. Elk tijdperk krijgt de tempel die ze verdient.

Één van mijn beste vrienden die ik bijna nooit zie is al sinds hij live op een podium een spreekbeurt over mieren voordroeg de koning van de droogkomische humor. Ik probeer sindsdien dus niet meer grappig te zijn want er is geen beginnen aan. In een moment van zwakte stuur ik hem een reactie op een recent kortverhaal, dat gelezen kan worden als een poging tot droogkomische humor. Hij reageert met ‘Haha.’ en maakt er niet meer woorden aan vuil. En terecht. ik besluit de deur uit te gaan in de richting waar de overbuurvrouw heen verdween.

God stuurde één zoon, maar de Duivel is overal. Dat grinnikt de wijkgek me toe met bezwerende vinger, om daarna met een geïmproviseerd lied zijn slentering voort te zetten. Het is er de dag voor om met kraag omhoog in de andere richting te lopen. Er is ook een iftar in het wijkpark. Dat staat met krijt aangekondigd. Ik neem me voor thuis op te zoeken wat een iftar is. Maar nu even niet. Ik doe niet aan slimme telefoons die onmiddellijk antwoord geven met dubbel d en dubbel l. Ik doe aan in de schaduw van de zonneschijn genieten.

In de supermarkt verkopen ze een koekjestrommel die kan rijden. Ik ben direct verkocht. Onderweg terug duw ik het vierwielig vehikel over de straatstenen. Niemand die vermoed dat in de speelgoedauto koekjes zitten. Mensen bekommeren zich niet om de inhoud. Het kind in mij bekommert zich ook vooral om de wieltjes. De koekjes komen later wel. Misschien zijn ze wel vies.

Thuis wacht nog een prangende vraag op me, want ik weet nog altijd niet wat een iftar is.

En we wisten best dat een beetje langer nog misschien slimmer was. Maar het was verrassend hoe snel veel dingen weer bij het oude waren. Al snel was het thuiswerken in plaats van een frustrerende, onzekere toestand waarin je eigenlijk teveel uren maakt uit schuldgevoel voor een koffiepauze en waar al het contact met collega’s via prutserige videochats liep, een rap romantiserende herinnering. En ontdekten we terug aan onze bureaus dat sommige collega’s elke dag heel luid samen lachen en anderen blijkbaar een gezicht hebben in plaats van een grote letter. Aanvankelijk wezen we de asocialen in de trein nog op het terug opzetten van hun masker maar dat word je ook beu. En elke keer op café moeten verdedigen dat de mondmaskers weliswaar niet meer op MOETEN maar wel MOGEN word je ook zat.

Zelf draag ik nog alledag een masker. Met het snuitwerk van mijn kat erop. Ik kan eventueel doen alsof het elke dag Carnaval is. Of Halloween. Of Dierendag. Desnoods.

Er loopt een man over straat met een baard en droefzachte ogen. Zo eentje die je in een rampenfilm op zee terug zou zien, als de argeloze ongelukkige kapitein van een schip in woelig water. Zo een die best wil doen wat hij kan, maar direct de instructies van de held volgt. Een brave. Aan wal ondergaat hij de politieke incompetentie, de bureaucratische hellekrochten, en ontmaskerde onverlaten gelaten. Hij weet van de zee dat de boot soms toch recht blijft. Het hoeft niet altijd mis te gaan. Niet enkel wind vult de zeilen, hoop zit er ook voor wat bij. Goede hoop.

De insecten slaan ons gade. Ze waren hier al eerder. Vanonder het wateroppervlak naderen de vissen de insecten. Zij waren er nog eerder. In het Duits is een Zuchtperiode ook maar een woord voor het kweken van duiven. De man met de baard hoopt dat hij vlug weer weg mag. Hij mist zijn ruime sop. Maar het regent, dus dat is ook iets waard. En hij gaat over tot de orde van de dag.

Ik doe niets belangrijks. Ik ben geen cruciale werker. Ik werk niet super hard. Ik verdien niet super veel. Mijn CV is niet super imposant. Mijn woorden zijn niet groots of van belang. Ik ben niet groots of van belang. Ik ben ook niet echt een goede vriend. Soms help ik eens iemand met iets, dus een slèchte ben ik ook niet. Zo’n middel-maat zeg maar. Wat meteen mijn weinig uitzonderlijke gevoel voor humor illustreert. Waren we allemaal glanzende prijsbekers, dan zou ik alvast niet uitblinken.

Ik werk niet aan mezelf. Ik wil geen beter mens worden. Ik vind mezelf niet goed, ook niet slecht, en om beter of slechter te worden kost me teveel werk. Ik beweeg alvast zeker te weinig en rook en drink te veel. Dat is niet erg, want ik ben niet uit op een recordpoging op-deze-planeet-verblijven. Voorlopig hou ik het vol zolang dat gaat en is het verhaal klaar, dan is het klaar.

Eigenlijk zou ik aan mijn boeken moeten werken. Of zo. Ik schrijf heel weinig en ben zo mogelijk nog luier in mijn creativiteit. Als ik lummel, kijk ik ook geen interessante programma’s of youtube-video’s maar vaak dingen die ik al eerder zag. Ik kijk met een half oog en soms doe ik een tukje tussendoor. Ik wil de wereld ook helemaal niet verbeteren. Als ik weer iets over oorlogen, misstanden, natuurrampen of het milieu hoor, knuffel ik mijn kat en rollen we ons beiden in een bolletje.

Maar ik nam wel de moeite om dit op te schrijven. Dat mag worden gezegd. Of dat nu een goede zaak was of niet, dat mag u dan weer zelf beslissen. Ik heb geen zin om daar iets van te vinden. Zet het maar hieronder of zo. Misschien dat iemand anders het roerend met u eens of juist oneens is. En dan ook reageert. Spannend hoor. Ik doe ondertussen iets anders. Doe elkaar maar de groeten van mij.

Zo’n ochtend die je afschrijft. Die je gelaten ondergaat want alles maakt je kwaad. Zo’n ochtend dat je denkt, restart en retry after lunch. Zo’n ochtend dat je je beter had verslapen. Zo’n start van de dag dat je enkel botte mensen en technologische ellende op je pad vindt. Zo’n ochtend die in je weg loopt. Zo’n morgen die je liever gisteren had. Zo’n eerste halve dag die je liever van je afschreef in een koddig kort verhaaltje waar andere mensen om moeten lachen uit herkenning. Zo’n morgen dat je je lief niet wil aanspreken omdat je weet dat je iets lelijks of verkeerds gaat zeggen en dan zijn de rapen nog gaarder. Of de peren rijper. Zo’n ochtend dat het verschil tussen die twee uitdrukkingen je geen aubergine meer kan schelen.

Dat je passief-agressieve berichten naar vrienden stuurt. Om stiekem om een knuffel te vragen. Zo’n ochtend dat je denkt, als God deze ook geschapen heeft mocht hij op zich nog eens terug naar zijn blueprint. Dat er niets ècht groot mis gaat maar alles samen toch wel. Dat duizend kleine missingen maken dat je boem, ho, zegt. Dat je je afvraagt of leven de moeite nog is. Dat je je insignificant voelt, zo’n afrondcijfer van de natuurkundelessen vroeger. Die ene annotatie die niemand wil opzoeken want we snappen het wel. Die ochtend.

En je wil boos zijn op iemand maar eigenlijk deed niemand lelijk genoeg. Gewoon nèt lelijk genoeg. Net die halve seconde teveel in je weg. Net die halve nare blik. Net dat wachtwoord dat je wel maar blijkbaar toch niet wist. Net die ene zonreflex op dat raam in je ogen. Net al die andere politici tegen je, na zoveel jaren. Dat je die collega niet verstond maar je het niet redt met schaapachtig lachen. Net die ene flard muziek die je niet aanstond. Je weet welke dag ik bedoel; Die dag, dus. Ja: die dag, dus.