Ik laat ze steeds meer los, de woorden
want de honger is weg

Ik heb er zelden nog een zin in
en steek ze dan maar

In loze spinsels die verdampen
en even, heel even

Vraag ik me af of ik ze toch niet
beter opgeschreven had

Maar de zolder is vol en er past
niet eens meer een punt achter

Ze klauwen en groeien zich uit mijn kop,
mijn ogen, mijn neus uit, ad neuseum

Dus: in dozen, in zakken, prop ze in een bundel
en leer ze geduldig, later als ze groot zijn

Dat er bloemen bloeien
in de stilte.