Brief aan een organisator
Rene van Densen
Beste Wim,
Ik noem je hier Wim, maar dat doe ik omdat ik deze brief ook als een verhaal ga plaatsen op mijn site. Alle mensen in mijn leven die in mijn verhalen opgevoerd worden, hou ik anoniem. Dus jij heet nu, in mijn verhaal, Wim.
Dat je écht Wim heet, dat doet er niet toe, dat weten de mensen thuis niet. Die denken na de vorige alinea dat je naam vooral géén Wim is. Allesbehalve Wim. Eens ze daarvan overtuigd zijn, kun je de alinea erop gerust beweren dat je wél Wim heet: niemand zal je meer geloven.
Enfin, Wim, dank voor je aanbod om op te treden. Dat je geen budget hebt om me een vergoeding te betalen, is jammer. Maar ik mag je en herinner me vaag dat je me bij ons vorige treffen straaldronken hebt gevoerd. Of was jij dat niet ? Hoe dan ook, volgens mij ben jij wel een toffe. Ik kom.
Jammer dat het op Sinterklaasavond is. Ik verwacht nóg minder publiek dan bij mijn andere optredens. Toch biedt het mogelijkheden, Wim. Ik overweeg mezelf in de badkamer om te kleden en te schmincken. En zo als Zwarte Piet op het podium te springen.
Van tevoren kan ik pepernoten bakken met poëziefragmenten erin. Dat zeg ik er natuurlijk niet bij. Mensen die de pepernoten die ik strooi, opeten, zullen stikken in de poëzie. Dat moet machtig mooi zijn. Geef toe.
Wim, budget heb je niet maar ik begrijp dat je wel in de desbetreffende stad wóónt. Dat is mooi. Na dit optreden, Wim, zou ik graag enige tijd in jouw woning verblijven. Naar verwachting zal ik gezocht worden voor meervoudige moord met het woord.
Ik kom liever niet in de greep van de poëtische gerechtigheid, Wim. Daarom zoek ik een klankdichte ruimte. Als het kan met een light verse schakelaar. Ik ben niet zo van het zintuigengedicht. De muren mogen uit readymade concrete poëzie bestaan, daar maal ik niet om. En hopelijk kan de deur aldicht.
Zo voorkomen we samen mijn onzijn, Wim. Ik ben van het drinklied, niet de zwanenzang. Als ze me pakken, dan wordt de cel vlug slamgedicht. En daarna een groteske kist lijkdicht. Ik blijf liever vrij vers. Maar dat Sinterklaasgedicht, dat moet er komen. Toch, Wim ?
Vanaf komende maandag neem ik even een weekje vrij van de dagelijkse verhalen. Persoonlijk vind ik dat dat, na ruim een jaar zeven dagen op zeven te publiceren, wel een keertje mag. Ik doe ook niks met ‘gastverhalen’ of zo, nee, ik ga even een weekje met andere dingen bezig zijn. Wat, dat weet ik nog niet eens, maar ik heb gewoon even behoefte aan een pauze. Vanaf maandag 29 september zijn de verhaaltjes gewoon weer terug.