Ik was er al maanden achter de schermen mee bezig, maar vrijwel al mijn gedichten op deze site zijn nu te beluisteren of te bekijken. Een deel was tijdens de lockdown-periode (leve het coronavirus) al als dagelijkse poëzievideo vertolkt, en natuurlijk had ik ook al de nodige conceptvideo’s gemaakt over de jaren heen, maar vrijwel alle andere gedichten zijn nu ook in audiovorm te beluisteren. Dus voor blinden en slechtzienden: u kunt er nu mijn stem bij horen, uiteraard sta ik niet in voor een plezierige beleving.

Sprekende van: Droef gaat even op hiaat. Na de afgelopen show van woensdag donderdag die ik faliekant verpest heb, is het even mooi geweest. We willen gewoon weer door in café Het Volkshuis en zolang dat niet kan, nemen we pauze. Dus verwacht nog wat meer updates aan deze website, want ik heb mijn handen weer vrij!

Kijk. Zo kun jij eruit zien. Ja, echt waar, ook als je een man bent. *
Ik heb namelijk helemaal niets geleerd van de petjes die ik ooit liet maken waar slechts enkelen van jullie er een of meer van hebben aangeschaft. Of niets, niets, dat is wat weinig gezegd. Er is nu een webshop met een gigantische keus aan kleding- en andere producten met designs van mijn hand erop gedrukt, zowel een aantal Droef.Gent posterontwerpen als de welbekende protesttoeter. In witte of zwarte variant en dus met heel veel keus. Het is POD (Print On Demand) dus ze drukken het shirt of de pet of de mok of wat dan ook pas, wanneer jij het bestelt.

Ik heb zelf al (ja écht) een testbestelling gedaan en het zeer efficiënte (Duitse) bedrijf achter dit concept had het binnen 12 uur al verstuurd. Vervolgens moet het wel nog van Duitsland komen dus het is ook weer niet zo dat ik het razendsnel binnen had gekregen, maar het verzenden gaat rap. Per verkocht product gaat er een beetje geld naar mij. Hoe meer ik verkoop, hoe meer geld dat is. Ik hoop dus eigenlijk toch een beetje dat het een succes wordt, maar de huur zal ik er sowieso niet van kunnen gaan betalen.

Uiteraard verkoop ik liever boekjes. Maar ik ben met meerdere boeken tegelijk bezig die ik maar niet af lijk te maken (niet de slimste aanpak wellicht) en zit alweer eens volledig zonder inkomsten. Nu ben ik van u gewend dat u toch niets koopt. Nooit. Zo bent u niet. Dingen kopen, bah. Liever leest u gratis mijn verhalen en gedichten. Dat mag en kan ook. Maar eerlijk gezegd vind ik de verschillende shirts zélf al mooi genoeg om ze minstens even onder uw aandacht te brengen. U hoeft dus helemaal niet op deze link te klikken en iets te bestellen. Maar het mag altijd wel. Dus koop mijn zwek. Als u wil.

Vanzelfsprekend is de kans dat je 100% hetzelfde eruit gaat zien als de beeldschone vrouw op de foto nihil, maar je mag geloven wat je wil als je daar gelukkiger van wordt. Mocht je dus niet gelijken op de foto na aanschaf van een van mijn producten, dan ben ik niet legaal aansprakelijk, maar heb ik wel een tip. Print de foto eens op groot formaat uit en plak die over je spiegel. Wellicht dat je je dan alweer veel beter voelt.

KOMT DAT ZIEN EN DOEN!!!
Kom lekker scheuren!

Nu scheurstrookjesposters met uitsterven bedreigd zijn door de opkomst van het internet, heeft Mokkakapot een nationaal kweekprogramma opgezet. Acht kunstenaars maakten hun versie van de een scheurstrookjesposter en deze worden een maand lang tentoongesteld.

Want hoe gaat u ooit uw poes terugvinden zonder scheurstrookjesposter en hoe kun je ooit een piano op de muziekschool aan een medeleerling verkopen zonder scheurstrookjesposter? Het antwoord is simpel: niet. Daarom dit kweekprogramma om de scheurstrookjesposters te herwaarderen.

Met werk van Jangojim, Dirk Bohez, Vincent Van Meenen, Idris Sevenans, Geert Simonis, René van Densen, Zena Van den Block en Wim Paeshuyse (tevens curator).

Het zal een aantal mensen niet ontgaan zijn: ik heb het dit afgelopen halfjaar superdruk gehad met vooral Droef (er zijn al vier edities achter de rug en komend jaar komen er nog minstens zeven – we kunnen voorzichtig spreken van een bescheiden succes). Hier zijn een aantal andere dingen bij ingeschoten, inclusief de eindejaarsvideo. Nu kan men moeilijk spreken van een traditie als je het pas twee jaartjes op een rij doet, maar ik merk ook dat het dit jaar eerder als een verplicht nummertje begon te voelen dan als een geïspireerde uiting van iets, en ik ben niet zo van de verplichte nummertjes. Simpel gezegd: ik had geen goed concept in mijn hoofd dat afdoende aansloot bij de eerdere twee video’s, waar ik beduidend trots op ben. De videogedichten zullen dus heus wel terugkomen, maar nu even niet. Hetzelfde geldt voor het 360-graden poëzievideoproject en verschillende andere performances die in de koker zitten. Ook komen er nog zes boeken aan. U hoort het goed: nog zes (drie dichtbundels, twee vervolgen op Prozacstad en die ene roman die ik al jaren aankondig, ze komen er uiteindelijk echt heus wel). Daarnaast ben ik bezig met voorbereidingen voor een tweede uitgeverijtje voor iets publieksvriendelijkere boekjes, waarin ik ook enkele boekjes zelf nog ga uitbrengen natuurlijk, en een online boekjeswinkel voor zelfstandige indie uitgeverijtjes. Ik som dit allemaal even op voor wie denkt dat ik een luie donder ben en niks uitvreet. Dus ik hoop dat u me begrijpt: geen eindejaarsvideo dit jaar !

Geeft niet, de afgelopen twee jaar waren er twee mooie. Hier zijn ze nog een keer voor wie ze gemist heeft: