Categorie: Poëzie
René van Densen (1978) is een schrijver, mafkees en dichter, in die volgorde. Van zijn hand verschenen tot op heden al elf bundels maar we vrezen dat er nog meer komen. Hij woont in Gent, was een tijdlang van Tilburg. Treedt soms op, liever niet.
ALS EEN RAVIJN EEN RICHTING IS
Yes, drinking is stupid
don’t waste your breath.
What else am I gonna do,
breathe myself to death ?
WIJZAAK
Ik zou
gewoon willen liggen,
smelten, niet meer bijzijn
Met jou
zag willen ziggen,
waaien, zonder bijzaak
Getrouw
kaf met het koren,
oogsten, samen vrij zijn
Een bouw
schuil verschoren,
kudden, zonder zijzitten
Ik zou
stemmen laten zingen,
vogels, zonder eiwitten
Met jou
dongen naar de dingen,
sieren, niet bijzitten
Getrouw
zullen wij verdwijnen,
duelen, samen wij zijn
En plots
zullen wij verschijnen
eenheid, zonder wijzaak.
SOMENOW
There’s so many things I’m not
But I’m quite fine with that
And all the things I haven’t owned
Well, just forget about that
Millions of fine folks I haven’t met
Not sorry, it is what it is
And even more places that I haven’t seen
Yet there’s not even one that I’ll miss
Continue reading “SOMENOW”
Halfvol (voor Droef.gent)
Episch
CONFLATULATIONS
(now here’s a drinking song for ya)
Like a song
from within
a belch crawls from my mouth
It may be rude
but better than
the alternative going South
For one, the smell
two, the sound, and
three, there is the risk
That your underwear
feels very warm
then suddenly, somewhat brisk.
Brekshit (voor Droef.gent)
IN MIJN SCHADUW
Waar drinken nooit een werkwoord werd
rotten zijn wortels zwart
Wat onvoltooid verleden tijdde
spoelde hem aan op land
Hij loopt in mijn schaduw
met ogen open
Waar liefde nooit persoonsvorm kreeg
werd zijn brein gevuld
Waar leven zich nooit in zinsvorm goot
bloeide hij zijn kracht
Hij loopt in mijn schaduw
met ogen open
Wat aangehaald door tekens werd
ging dwars langs hem heen
Wie punten tot paaltjes uitriepen
begrensden hem niet
Hij loopt in mijn schaduw
met ogen open
Vrienden in overleden tijd
draagt hij met zich mee
Zinsnedig geslepen en interpunctdief
onthoudt hij mijn alles
Hij loopt in mijn schaduw
met ogen open
Waar een komma steeds meer bijzin baarde
stak hij in mijn rug
Een naamval plots, lijdende vorm
en hij verstopt zich vlug
Hij loopt in mijn schaduw
met ogen open
Ik roep de tekens luid uit
en hij schreeuwt schril mee
Ik bladder grammatikaal
terwijl zijn haardos wappert
Hij loopt in mijn schaduw
met ogen open
Waar nog maar één vraag rest, kijk ik hem
eindelijk eens in de ogen
En zet wat thee voor twee.
Het wordt een lang gesprek.
HET ENKELVOUD VAN ONS
Hier woont nu
het enkelvoud van ons
in een ontzagloos onzige ruimte
met oneindige lengte maar
halfgesleten breedte
en de diepte
geeft hoogtevrees
Hier woont nu
het enkelvoud van ons
en ik kan er niet uit
in een stiller volume waar
een kat geen vloeistof meer wordt
maar het eindelijk weer koud
genoeg is om te leven
dat is een ding dat thermostaat
Hier woont nu
het enkelvoud van ons
ik ken de hoeken, merk mijn muren
sluit en open de ramen, de deuren
blijven dicht, geen spleet die tocht
maar er is wellicht weer
ruimte voor meer fouten.