Mijn mailbox zit er vol mee, met grappige reacties, maar vooral schrijven ze veel: Smile, je staat op Geenstijl. Het is zowaar ook zo. Okee. Het was een gek dagje gisteren. Zo schrijf je maandenlang teksten hier en op facebook – wat zeg ik, alweer ruim een jaar, elke dag – en zo slaan poterdorie je Marktplaats tekstjes aan. Marktplaatstekstjes. Ja echt. Schijnbaar zijn ze een hit. Vind ik niet erg, want zo verkoop ik zowaar die oude dvds nog een beetje (ik kan het geld verdomd goed gebruiken) maar wutfuk. Misschien dat ik vanaf nu gewoon alleen maar marktplaatstekstjes moet gaan schrijven. Ik kreeg zelfs aanbiedingen om hier of daar te gaan bloggen, ik kreeg fanmail, ik kreeg natuurlijk wat reaguurderstront over me heen (hoort erbij) en de analytics van deze website zijn ook heel erg grappig vandaag. Enfin, hopelijk gaat vandaag weer iedereen normaal doen. PS: deeveedeetje kopen ?

Ik ben een man van mijn woord, maar soms wel van mijn eigen tijd. Daarom kom ik nu, ten lange leste, een afspraak na, en presenteer ik mijn elfde filmgedicht: Inland Empire.

Wacht even René, huhwat ? Filmgedicht ?

De trouwere volgers wisten dit al, maar al een paar jaar schrijf ik op onregelmatige basis gedichten om bij filmvertoningen voor te dragen. Dit doe ik vooral – althans, bijna exclusief, zie voetnoot – op speciaal verzoek van het sympathieke Gentse kunstenaars- en dichterscollectief De Wolven van La Mancha. In 2012 begonnen zij met een maandelijkse filmavond in café Los Perros Calientes, en ze vroegen de leden van het collectief (ik was toen ook officieel lid) om één film uit te kiezen, een gedicht erbij te schrijven, en dat te komen voordragen. Ik woonde echter niet meer in Gent maar opnieuw in Tilburg, en om even op de woensdagavond af te reizen en de volgende dag dus verlof te moeten nemen van mijn betaalde werk, was ingewikkeld. Ik stelde een compromis voor: wat als ik bij elke film een gedicht schreef, zolang zij konden zorgen dat iemand het voordroeg ? Dan kon er altijd, zo mogelijk, nóg een dichter zijn eigen interpretatie komen brengen, maar waren ze verzekerd van minimaal één gedicht. Het antwoord: Dat vinden wij een prachtig compromis.

Anderhalf seizoen

Aldus geschiedde. Het eerste seizoen blonk uit in prachtige filmkeuzes. Aangezien ik in Tilburg deze films van tevoren bekeek om er een gedicht bij te schrijven, smulde ik van mijn cinematisch dieet. De verantwoordelijke voor deze uitmuntende keuzes is Jan De Lille – ik noem gewoon even man en paard. Helaas trok, wie zal zeggen waaróm, deze reeks filmavonden maar beperkt publiek. Toch werd er nóg een seizoen aan geplakt het jaar erop. Met goede hoop dat de toeloop groter zou zijn. Toevallig kon ik ook één keer wel zelf mijn gedicht komen presenteren, en heb ik het met eigen ogen gezien: in het café was ruimte genoeg en alles was tot in de puntjes verzorgd, maar als er tien man zat te kijken, denk ik dat ik al mensen dubbel heb geteld. Enorm spijtig.

“Ik maak de hele reeks af !”

Er werd dan ook, ongeveer na anderhalf seizoen, besloten ermee te stoppen. Geen gratis film meer. Maar ik riep, overmoedig, dat ik de reeks af zou kijken en álle filmgedichten nog zou schrijven. Dat deed ik ook. Het onvertoonde PI (de eerste film die nog vertoond zou worden als er niet gestopt was) heeft een filmgedicht. Ik ben nog naarstig op zoek naar de film Skin, die daarna zou komen, dus die ben ik de mensen nog schuldig. Maar de film waarmee kijkseizoen 2 zou afgesloten worden, is de David Lynch film Inland Empire. En omdat, als ik iets beloof, ik het ook doe, is daar dus nu ook een filmgedicht bij geschreven.

Nog één te gaan…. Ik blijf zoeken naar de laatste film.

Kom dat eens bij mijn film doen René

Voetnoot: tijdens La Ville Perdu dit afgelopen voorjaar, presenteerde ik ook een filmgedicht in de Tuin van Heden, voor een heel ander collectief. Ik sta dan ook open voor elke filmvertoning die het wel ziet zitten om er poëzie aan te koppelen. Heb je interesse ? Stuur me gewoon even een berichtje.

Soms verbaast het me dat ik überhaupt bezittingen heb, want ik geef constant alles weg. Nu dus weer. Een tijdje terug ging ik met een vriendengroep de uitdaging aan om een route van twaalf cafés af te leggen. De route heb ik zelf geselecteerd en ik ontwierp er ook een kaartje bij. Vanaf vandaag is dat gewoon te downloaden. Dan kunt u ook op avontuur. Gewoon, gratis. Natuurlijk vind ik verslag achteraf altijd leuk om te lezen of te horen. En handige ondernemers die denken hahaaaaa, gratis, hier gaan we misbruik van maken, dat mag dan weer niét van mij. Stouterds. Maar de echte avontubier mag in onze voetpaden treden. Even printen, bijknippen, vouwen en je kunt los.

Maandag komen ze binnen. Dus als ik ergens een publieke verschijning maak, vraag er mij eentje. Een visitekaartje. Met wat geluk heb ik er dan een paar op zak. Ik ga telkens een kleine oplage visitekaartjes uitbrengen met een gedicht. Zodra die reeks op is, komt er dus een kaartje met een ander gedicht. Benieuwd of het iemand gaat lukken ze allemaal te verzamelen. Op Facebook heb ik dit nieuws ook gedeeld, en daar begon meteen al een vervelende man te vragen wat er te winnen valt als je ze allemaal verzamelt. Ik hoéf geen leuke kaartjes voor de weggeef te maken hè mensen. Dit kost ook weer tijd en geld en levert geen cent op. Maar nog is dat niet genoeg. Altijd moeten mensen maar meer. Bekijk het maar. Een gratis gedicht op een gratis visitekaartje, daar hou ik het bij. Hebberts. Dit is alvast het eerste gedicht: