Dickpicplaatjes

empty_dvd_coverOngeïnteresseerd, zelfs ronduit blasé, vraagt het kassameisje of ik dickpics bij mijn boodschappen wil. Bij elke vijftien euro krijg je een dickpic. Dat is de nieuwe actie. De dickpics vliegen de winkel uit. Ik schat even in of de meneer achter mij misschien liever mijn dickpics wil hebben. Ik heb voor zevenenveertig euro aan boodschappen. Dat zijn dus drie dickpics. Eerlijk gezegd doet de hele dickpicsactie me niet zoveel. Maar dat heb ik ook met dierentuinplaatjes of voetbalfotootjes. Een mevrouw steekt nieuwsgierig haar nek uit achter de volgendeinderijmeneer. Ik knik vragend naar haar of ze mijn dickpics wil. Ze knikt enthousiast ja.

Buiten staan, achter een hekje, kindjes alle voorbijganggers te smeken om hun dickpics. De kindjes verzamelen de dickpics en ruilen ze onderling. Ze willen allemaal hun dickpicsboekje vol krijgen. Trots tonen ze elkaar hun dickpics. Sommigen hebben zelfs de etnische set dickpics al compleet. Één meisje toont trots haar volle reeks dickpics van BN’ers. Gelukkig staat overal de naam bij, want je zou niet meteen de dickpic herkennen als je het niet weet.

Ik loop ze schuchter voorbij, zonder mijn dickpics. En van de mevrouw achter mij zullen ze ook die dickpics niet krijgen. Ik vermoed dat de mevrouw de dickpics verzamelt voor haar eigen kindjes, of voor neefjes en nichtjes. Hoewel, je weet het nooit. Er zijn ook de nodige volwassenen die dickpics verzamelen. Zelf vind ik er geen fuk aan. Ik overweeg de volgende keer maar weer mijn boodschappen te halen in de winkel waar ze geen dickpics bij de boodschappen geven. Ik hou bovendien mijn hart vast voor de volgende promotieactie. Die wordt vermoedelijk helemaal kut.

Sint Klaar

empty_dvd_coverLeuk hoor. Die dvd’s. Maar wie gaat die nog speciaal huren ? Daar heb ik ook lang niet altijd zin in natuurlijk. Soms heb je zin, maar niet in de videotheek. Dan is online natuurlijk nog een optie. Daar heb je ook filmpjes. Maar goed, in een avontuurlijke bui is er ook nog wat anders: de webcam !

… En daar weet ik dus letterlijk niks van. Ik ben van de deeveedees en fimmul clipjes. Zo af en toe eens een geil verhaaltje lezen. Die shit. Weet ik veel, verder. Dus het is even zoeken waar je begint, maar het valt allemaal wel aardig te vinden. Zoveel geef ik toe. Alleen: dat heb ik weer. De eerste cam die ik aanklik, eh… tja.

Man. Baard. Rode mijter. U snapt ‘m wel. Hij noemde zichzelf ‘Sint Klaar’. Wat me bezield heeft om op zijn naam te klikken, weet ik eigenlijk nog niet. Maar daar zit-ie. Pontificaal in beeld. Hij vraagt me of ik iets geils wil zien. In het chatvenster. Ik schrik er even van. Maar direct voel ik de nieuwsgierigheid. Wat zou hij gaan doen ? Dus tik ik maar ‘ja’ in. Meer niet. Gewoon ‘ja’. Niet te enthousiast overkomen.

De Sint pakt iets rechts buiten beeld. Hij laat het zien. Het is een kadopakje. Rode strik. Ik kijk verwonderd toe. Hij trekt de strik los en opent het doosje. Heel theatraal kijkt hij in de verpakking. Geil word ik er tot dusver niet van, maar amusant is het wel. Ik steek een sigaretje aan en blijf kijken.

Ja, wat verwacht je dat hij tevoorschijn haalt ? Ik hou mijn adem stil wanneer hij in de verpakking graait. Het blijkt een… grote rode brandweerauto. Oke. Dat had ik niet verwacht. Het is een mooie brandweerauto hoor. Maar dit is toch een tikje gek.

In de achtergrond staan nog meer pakjes, zie ik ineens. Wat de hel heb ik nu voor chat gevonden ?

*Dit is niet af. Natuurlijk is dit niet af. Ik kan niet door. Niet alleen omdat het concept van een Sinterklaas die zich uitleeft op kadootjes, nogal walgelijk is (het idee leek me zo grappig) maar ook omdat mijn gevoel voor humor eventjes stuk is. Het lukt vandaag niet. Dit niet. U moet de rest er zelf maar bij bedenken.

MH-17, an XXX parody

empty_dvd_coverNieuwsgierigheid kan nog wel eens de kat knijpen, of zoiets. Het blijft uitkijken met de films die je voor je, ehm, volwassen plezier, mee naar huis neemt. Zo’n DVD-hoes belooft vanalles maar in praktijk pakt het beeldmateriaal altijd weer anders uit. Dat weet elke kenner. Heel soms positief, maar meestal wat slapper, rauwer en realistischer dan de verbeelding prikkelende hoes. Een andere keer vind je, tja, iets dat je liever direct vernietigt.

Meestal zit je wel relatief veilig bij de nieuwste rage in pornoland, de XXX parodie. In het ergste geval heeft de schrijver en regisseur amper kennis van het bronmateriaal en doet maar wat (Supergirl die ‘undercover’ gaat bij een vrouwelijke studentenvereniging), in het beste geval heeft het betere productiewaarden dan het origineel (heeft u de Batman XXX-parodie wel eens gezien ? Daar zit Ron Jerermy in, maar die steekt enkel zijn kop uit het raam terwijl Batman en Robin voorbij klimmen. Dan héb je Ron Jeremy, laat je enkel zijn kop zien. Goud. Echt, geniaal).

Daarom grabbel ik de laatste tijd gewoon maar iets uit de parodie-hoek, kijk snel even of ik die al ken, en zo niet, hop, huren. Thuis zie ik dan wel verder. Ik wil me niet door teveel vooroordelen laten leiden. Het verrast eigenlijk altijd wel. Niet alles is geil, natuurlijk, maar vermakelijk is het doorgaans zeker. Bakje popcorn, doosje tissues, en klik, aan. Kijken waar ik het eerst naar grijp.

Een bijzonderheid van die plots populaire parodieën is dat ze heel snel uitgebracht worden. Spoofs van bioscoopfilms zijn al te huur voordat het origineel op DVD overgezet kan worden. Maar het kan soms wel héél snel. En zo vond ik thuis, tot mijn verrassing, in mijn videotheektasje (ik herbruik ze, voor een betere wereld en alles), de film “MH-17, an XXX parody”.

Ja, daar zit je dan even. Je denkt meteen, wat erg, dit. Voor de nabestaanden van die vliegramp en zo. En wat bizar, want het is nog volop in het nieuws. En absurd: wie denkt er nu aan om juist hiér een parodie van te maken ? Wat voor zieke geest verzint dit ? Maar dan word je toch een tikje nieuwsgierig. Eerst wint het fatsoen: nee, man. Niet kijken. Als je kijkt maak je het in feite erger. Erg genoeg dat het bestaat. Hier zou niémand naar moeten kijken. Dat doe je gewoon niet.

Uiteraard stond nog geen tien minuten later de popcorn alweer naast de papieren zakdoekjes. Maar wat een bevreemdende kijkervaring was deze film ! Openingsshot: een blauw geschilderde kamer, met een wollige witte bank in het midden. Dan gaat de deur open. Een rondborstige vrouw, verkleed als vliegtuig (althans, vleugels over haar armen, en iets wat voor een cockpit door moet gaan over haar hoofd) loopt binnen. Ze loopt rondjes door de kamer en zegt: vroem, vroem. Vroem, vroem. Dat gaat ongeveer een minuut door. Dan zegt ze dat er lichte turbulentie is en dat iedereen tijdelijk terug in hun stoel moet en zijn gordels om moet doen.

Plots zwaait de deur alweer open. De vrouw deinst geschrokken achteruit. In de deur staat een reusachtig dikke man. Helemaal rood-wit geschilderd. Hij heeft ook een hoofddeksel en stelt zo te zien een raket voor. Met een enorme stijve pik. De vrouw rent om de bank heen, weg van de raketman, maar hij holt er hitsig achteraan. Hij moet en zal haar krijgen. En plots grijpen zijn geile vingertjes haar krachtig vast en werpen haar op de wollen bank. Ze stuitert en slaakt een hoog gilletje.

Dan zoenen ze. Hij wrijft met zijn pik ergens rond haar nooduitgang. Ze vouwt haar vleugels om hem heen en kreunt. Al snel penetreert de raketman het vliegtuigvrouwtje. Ze maakt harde geluiden en zegt ondertussen dat er ernstige problemen zijn en dat de gordels om moeten. Plots valt boven uit het scherm een mondkapje met ademzak omlaag. Er klinken neerstortgeluiden in de achtergrond. Ondertussen blijft het tweetal lustig doorvrijen op de wolkvormige sofa.

Dan trekt de raketman zijn hoofddeksel af. Hij heeft een enorm stereotype Russische kop. Maar enkele minuten later trekt hij dát gezicht ook af, en blijkt daar een ander gezicht onder te zitten. Het is een Uncle Sam-achtige smoel. Nog een minuut of tien later, we zijn al de toiletcabine aan het penetreren inmiddels, gaat ook dat masker af. Een of ander vrijheidsstrijdersgezicht komt tevoorschijn. In de achtergrond klinken inmiddels wisselende fragmenten nieuwsverslaggeving. Op de muren worden krantenkoppen geprojecteerd. Wellicht heeft de film een of andere educatieve bedoeling…

En een stukje benieuwd verderspoelen later, er wordt even tussendoorgepijpt, zien we Fred Teeven. Hij hijgt en kreunt diep, en dept zijn voorhoofd. En dan gaat ook dat smoelwerk weer af, en zien we Poetin. Ik verklap niet hoe het afloopt, maar je krijgt een beetje het idee te pakken. Ik heb de film niet afgekeken, een stijve had ik allang niet meer. En de popcorn was ook al aardig verpieterd.

Ik zette de film af, deed hem terug in het doosje, het doosje in het tasje, het tasje op mijn keukentafel, en morgen gaat hij terug. Daarna heb ik nog minstens een uur wakker gelegen.

Nights In Black Cotton XXX

empty_dvd_coverMijn videotheekmeneer was eerst áán, en toen op de fles. Toen is-ie doorgestart, over de kop gegaan, en met het geld gevlucht. Ik vind het niet erg, want daardoor verdwijnt mijn boete. Nu zit er een nieuwe videotheekmeneer, eentje die van kansen droomt in een land dat van oorsprong niet het zijne is. Hij groet me enorm vriendelijk als ik binnenloop en ik ben telkens bang dat hij achter me aan gaat lopen om te vragen of hij me kan helpen. Zo onopvallend mogelijk loop ik langs de rekken richtig het deel van de zaak waar gordijntjes hangen.

Ik heb immers een gezonde culturele interesse en het is maandag. Het gordijntje is veranderd, merk ik. Vroeger was het doorrookt roodbruin en pakweg protestants van dikte. Het is nu zwart en zwaar. Voorzichtig schuif ik het opzij, maar het ding is zwaar en maakt al rumoer als je er naar kijkt. Een minder man was hiervan teruggeschrokken, haastig doorgelopen naar het familierek en had met een rooie boei een animatiefilm voor de kids gehuurd. Ik heb gelukkig geen schaamte en loop door.

Verschrikkelijk ! Mijn oude, vertrouwde volwassenenhoekje is inktzwart geworden. Van de doosjes zijn alle hoesjes verwijderd. Verbaasd kijk ik rond, maar het is echt zo: enkel zwarte doosjes. Nieuw beleid, vermoedelijk, maar zo is het verrekkes moeilijk kiezen ineens. Waar eerst hondderdduizenden borsten en blonde pruiken me toelachten, zie ik nu in stemmig blinkend zwart mezelf weerspiegeld. Mijn gezicht kijkt geschrokken. What. The. Fuck. Is. This. Shit.

Ik trek enkele doosjes uit de kast. Op de voorkaft staat, met etiketsticker, de titel aangegeven. Oké, dat is toch iets. Maar opgewonden word ik er niet van. En informatief is ook anders. Ik pak de meestbelovende film Nights In Black Cotton XXX mee. De vriendelijk lachende man geeft mij een olijke knipoog als hij de dvd in het doosje doet. Tot snel, zegt hij, op een licht geheimzinnige toon.

Thuis wacht een enorme desillusie. De film blijkt een volledig gesluierde en in doeken geklede vrouw te volgen. Eerst over straat, tot ze haar voordeur dicht doet. Even springt mijn hart op van verwachting, wanneer ze haar sluier af lijkt te doen. Zit er potdorie een sluier ónder. We zien haar avondeten met een sluier om (wat overigens een prestatie blijkt te zijn, én niet geheel onpraktisch). Na een nogal vervelend kwartier volgt er nóg een hoopsprongetje wanneer ze naar bed lijkt te gaan.

De vrouw kleedt zich om achter een scherm. De sluier en andere doeken worden er overheen gezwaaid. Kom maar op, denk ik nog, met die Nights In Black Cotton. Onwillekeurig neurie ik het hoogtepunt van het verwante muzieknummer van The Moody Blues. Ja, daar komt ze achter het scherm uit, in ! … een pyjamaburka. Je ziet enkel haar ogen. Ze bidt eerst netjes. Vervolgens kruipt ze kuis en in haar eentje onder de dekens. Het licht gaat uit. Je ziet nog net het bed, met een zwarte massa er in.

Ik spoel een stukje vooruit. Het kan toch niet dat dit het is. Bed, zwart. Bed, zwart. Bed, zwart. Even afspelen. Wie weet doet ze nu stiekem stoute dingen onder de dekens en horen we nog wat.

Nee hoor. Ze snurkt.

Granny is a Tranny III

empty_dvd_cover

Dat het allemaal nog veel erger kan, bewijst de film Granny is a Tranny III. Ik trof deze documentaire aan op een USB-stick die iemand in de plaatselijke videotheek had laten vallen, en heb met verwondering gekeken. Het onderwerp – dat schijnbaar in een langer lopende reeks behandeld wordt – is oudere dames die blijkbaar, qua geslachtsorganen, anders bedeeld blijken dan men zou verwachten, en hoe zij en hun omgeving daarmee omgaan.

Debuterend regisseur Oral Pane (ik kan tenminste geen informatie vinden over eventuele andere films van zijn hand) heeft het zichzelf niet makkelijk gemaakt door uitleg over de (bijvoorbeeld medische) achtergrond van dit verschijnsel, of zelfs ook maar enige uitleg of inleiding toe te voegen. Vrij direct komt de kijker terecht in schokkend realistische, en redelijk expliciete beelden met daarin de grannies uit de titel. Vier verschillende jongeheerbeherende dames passeren de revue, in confronterend statisch geschoten scènes van ieder pakweg een kwartier. De documentaire had ook niet langer moeten duren, want de beelden begonnen tegen het einde van het uur wat repetitief en vervelend te worden. Ook bekroop mij tegen het einde het benauwende gevoel dat de beelden mogelijk een beetje geënsceneerd zijn. Een bepaalde mate van acteerwerk meende ik te kunnen waarnemen, en dat misstaat de documentaire uiteraard volledig. Wat zeer, zeer jammer is.
Echter, al met al vond ik deze blik in de levens van deze dames, die niet zelden midden in masturbatie plots betrapt worden door een buurman of familielid, en om hun geheim aan deze plotse privacyverstoring niet te verliezen zich soms tot zeer sexuele daden genoodzaakt zien, uiterst fascinerend. En gelukkig krijgen ook de andere mensen in hun omgeving meer ruimte om te schitteren, waarbij vooral de veertienjarige Eros Pumpos als het bekakte neefje erg geestig is. Al met al viel de documentaire me dus reuze mee, en ik zal nieuwsgierig op zoek gaan naar deel I en II.

Oorspronkelijk gepubliceerd op KutBinnenlanders, 28 maart 2010

Gerbils Ate My Baby

empty_dvd_coverDe videotheekman blijft het vreemd vinden dat ik binnenloop nu in feite vrijwel al zijn klanten wegblijven. Maar ik hou er nog wel van om te snuffelen. En ik heb een pasje. Ik snuffel ook graag in de ‘volwassenenhoek’. Ik heb thuis enkel een kat, geen vrouw, dus ik mag alles. Waarom zou je jezelf dan de gekkigheden van de tettenplanken ontzeggen ? Ik geniet met enige regelmaat van de excessen die ik er aantref. Zo was er al eens een blond, getatoeëerd dwergmeisje dat door een enorme neger gepaald werd terwijl ze allerlei racistische kreten bleef slaken. Die film mag van mij in het werelderfgoed bewaard blijven. Stel je voor, dat toekomstige generaties deze beelden niet meer zouden kunnen absorberen. Of een ander juweel van een paar jaar geleden: Granny Is A Tranny III. Puur goud. U hoort het, ik kan mijn plezier wel op bij de videotheekman.

Maar vanmiddag trof ik iets dat al mijn verwachtingen oversteeg. Ik betastte het doosje voorzichtig. Ja, het was toch echt écht. Jemig. Dikke laag stof. Niemand heeft deze film durven huren. Ik snap het wel. Die titel schrikt af. En niet te weinig. Zeg nou zelf: Gerbils Ate My Baby. Zelfs een vunsveteraan als ik moet even slikken. Toch huur ik hem. De videotheekman kijkt even verbaasd dat hij deze film hééft. Maar vooruit, ik mag hem mee. Scheve blik. Nu ben ik, naast raar, ook een smeerlap. Och. De videotheekman mag van me denken wat hij wil. In een discreet zakje sleep ik het kleinood mee naar huis. Zo benieuwd.

Maar toen zag ik de film. Oei. Ik wil niet teveel in detail treden. Maar het is verdomd illegaal. Bestialiteit. Minderjarigenseks. Het was verschrikkelijk. Een marteling om naar te kijken. Ook slechte lenzen en belichting. En die téksten, man man. Ik heb er het allerbeste mee gedaan dat je voor de mensheid kunt doen: de dvd vernietigd. Ik riskeer nu een grote boete. Dus ga ik niet meer naar de videotheekman. Ik wacht geduldig tot hij op de fles gaat. Dan is die boete ook weg.