Nieuwsgierigheid kan nog wel eens de kat knijpen, of zoiets. Het blijft uitkijken met de films die je voor je, ehm, volwassen plezier, mee naar huis neemt. Zo’n DVD-hoes belooft vanalles maar in praktijk pakt het beeldmateriaal altijd weer anders uit. Dat weet elke kenner. Heel soms positief, maar meestal wat slapper, rauwer en realistischer dan de verbeelding prikkelende hoes. Een andere keer vind je, tja, iets dat je liever direct vernietigt.
Meestal zit je wel relatief veilig bij de nieuwste rage in pornoland, de XXX parodie. In het ergste geval heeft de schrijver en regisseur amper kennis van het bronmateriaal en doet maar wat (Supergirl die ‘undercover’ gaat bij een vrouwelijke studentenvereniging), in het beste geval heeft het betere productiewaarden dan het origineel (heeft u de Batman XXX-parodie wel eens gezien ? Daar zit Ron Jerermy in, maar die steekt enkel zijn kop uit het raam terwijl Batman en Robin voorbij klimmen. Dan héb je Ron Jeremy, laat je enkel zijn kop zien. Goud. Echt, geniaal).
Daarom grabbel ik de laatste tijd gewoon maar iets uit de parodie-hoek, kijk snel even of ik die al ken, en zo niet, hop, huren. Thuis zie ik dan wel verder. Ik wil me niet door teveel vooroordelen laten leiden. Het verrast eigenlijk altijd wel. Niet alles is geil, natuurlijk, maar vermakelijk is het doorgaans zeker. Bakje popcorn, doosje tissues, en klik, aan. Kijken waar ik het eerst naar grijp.
Een bijzonderheid van die plots populaire parodieën is dat ze heel snel uitgebracht worden. Spoofs van bioscoopfilms zijn al te huur voordat het origineel op DVD overgezet kan worden. Maar het kan soms wel héél snel. En zo vond ik thuis, tot mijn verrassing, in mijn videotheektasje (ik herbruik ze, voor een betere wereld en alles), de film “MH-17, an XXX parody”.
Ja, daar zit je dan even. Je denkt meteen, wat erg, dit. Voor de nabestaanden van die vliegramp en zo. En wat bizar, want het is nog volop in het nieuws. En absurd: wie denkt er nu aan om juist hiér een parodie van te maken ? Wat voor zieke geest verzint dit ? Maar dan word je toch een tikje nieuwsgierig. Eerst wint het fatsoen: nee, man. Niet kijken. Als je kijkt maak je het in feite erger. Erg genoeg dat het bestaat. Hier zou niémand naar moeten kijken. Dat doe je gewoon niet.
Uiteraard stond nog geen tien minuten later de popcorn alweer naast de papieren zakdoekjes. Maar wat een bevreemdende kijkervaring was deze film ! Openingsshot: een blauw geschilderde kamer, met een wollige witte bank in het midden. Dan gaat de deur open. Een rondborstige vrouw, verkleed als vliegtuig (althans, vleugels over haar armen, en iets wat voor een cockpit door moet gaan over haar hoofd) loopt binnen. Ze loopt rondjes door de kamer en zegt: vroem, vroem. Vroem, vroem. Dat gaat ongeveer een minuut door. Dan zegt ze dat er lichte turbulentie is en dat iedereen tijdelijk terug in hun stoel moet en zijn gordels om moet doen.
Plots zwaait de deur alweer open. De vrouw deinst geschrokken achteruit. In de deur staat een reusachtig dikke man. Helemaal rood-wit geschilderd. Hij heeft ook een hoofddeksel en stelt zo te zien een raket voor. Met een enorme stijve pik. De vrouw rent om de bank heen, weg van de raketman, maar hij holt er hitsig achteraan. Hij moet en zal haar krijgen. En plots grijpen zijn geile vingertjes haar krachtig vast en werpen haar op de wollen bank. Ze stuitert en slaakt een hoog gilletje.
Dan zoenen ze. Hij wrijft met zijn pik ergens rond haar nooduitgang. Ze vouwt haar vleugels om hem heen en kreunt. Al snel penetreert de raketman het vliegtuigvrouwtje. Ze maakt harde geluiden en zegt ondertussen dat er ernstige problemen zijn en dat de gordels om moeten. Plots valt boven uit het scherm een mondkapje met ademzak omlaag. Er klinken neerstortgeluiden in de achtergrond. Ondertussen blijft het tweetal lustig doorvrijen op de wolkvormige sofa.
Dan trekt de raketman zijn hoofddeksel af. Hij heeft een enorm stereotype Russische kop. Maar enkele minuten later trekt hij dát gezicht ook af, en blijkt daar een ander gezicht onder te zitten. Het is een Uncle Sam-achtige smoel. Nog een minuut of tien later, we zijn al de toiletcabine aan het penetreren inmiddels, gaat ook dat masker af. Een of ander vrijheidsstrijdersgezicht komt tevoorschijn. In de achtergrond klinken inmiddels wisselende fragmenten nieuwsverslaggeving. Op de muren worden krantenkoppen geprojecteerd. Wellicht heeft de film een of andere educatieve bedoeling…
En een stukje benieuwd verderspoelen later, er wordt even tussendoorgepijpt, zien we Fred Teeven. Hij hijgt en kreunt diep, en dept zijn voorhoofd. En dan gaat ook dat smoelwerk weer af, en zien we Poetin. Ik verklap niet hoe het afloopt, maar je krijgt een beetje het idee te pakken. Ik heb de film niet afgekeken, een stijve had ik allang niet meer. En de popcorn was ook al aardig verpieterd.
Ik zette de film af, deed hem terug in het doosje, het doosje in het tasje, het tasje op mijn keukentafel, en morgen gaat hij terug. Daarna heb ik nog minstens een uur wakker gelegen.
