Dus ik stuurde een tijdje terug twee gedichtjes naar de Turing Gedichtenwedstrijddinges. Tegen alle verwachtingen in is er eentje door naar de tweede ronde. Lees ik net in mijn e-mail inbox. Daar zat een bericht in van die strekking. Het kan natuurlijk een gemene grap zijn. Dat is waarschijnlijker. Hoewel het gedicht in kwestie wel oke is. Ik vond persoonlijk het andere gedichtje beter. Maar ja, wie ben ik. Toch leuk, dit. Wat houdt het nu in ? Ik citeer even: Je ontvangt een persoonlijke beoordeling, geschreven door een medewerker van Awater of Poëziekrant. Bovendien maak je kans om met je gedicht de Top 100 te halen. De uitslag hiervan volgt begin januari. De persoonlijke beoordeling kun je begin februari verwachten. Nou. Dat was dus mijn nieuwtje van vandaag. Felicitaties mag u eventueel onder dit bericht plaatsen.
Categorie: Nieuws
René van Densen (1978) is een schrijver, mafkees en dichter, in die volgorde. Van zijn hand verschenen tot op heden al twaalf bundels maar we vrezen dat er nog meer komen. Hij woont in Gent, was een tijdlang van Tilburg. Treedt soms op, liever niet.
Terug in Tillywood
Ik sta sinds deze week in een glossy. Met een column. De glossy heet Tillywood en de kaft lijkt een beetje op die hiernaast. Als u dat blad dus ergens ziet liggen (meest waarschijnlijk: in Tilburg) dan blader het eens door tot u mijn smoelwerk ziet. Het ‘stukje’ is, zo heb ik gehoord, ‘leuk’. Of ‘leuk, hoor’, was een andere stevige recensie.
Ik hoor sommige lezers denken: Tillywood, Tillywood, waar ken ik die naam toch ook weer van ? Ja, klopt: daar stond ik al in. Maar dat was een ander Tillywood, onder ander leidersschap. Omstreeks 2006 of 2007 schreef ik een reeks columns voor het toenmalige Tillywood. Ik was toen Nachtburgemeester van Tilburg. De toenmalige uitgeefster van dat blad, Angela Henkelman, gaf ook mijn debuut uit. Je moet maar durven, een paar pallets bestellen van het eerste boek van een relatief onbekende jongen. En dat het boek dan ook nog eens Tilburg: De Anus van Nederland heet. Maar dat waren dus andere tijden.
Dit is het Tillywood van nu. En dit is mijn column van nu. Voor mensen die niet naar Tilburg kunnen of willen komen: naar het schijnt komt het blad ergens deze week ook gratis online via hun site. Dan kunt het ook gewoon lezen. Is natuurlijk wel iets minder glossy.
Optreden: Zaterdag 6 December, Turnhout, De Sprekende Ezels
De oplettende lezer had het wellicht al geraden uit de recent hier gepubliceerde ‘Brieven aan een organisator’, maar ik ga binnenkort weer eens iets op een podium doen. Mijn allereerste keer bij de Turnhoutse Sprekende Ezels ! Ik heb natuurlijk eem lange geschiedenis met dit event in Gent, maar de overige Ezels-locaties heb ik nog niet betreden. Mijn naam staat op het affiesj dus is het waar.
Sprekende Ezels Turnhout
Zaterdagavond 6 december
vanaf 20:00 (volgorde onbekend)
Antonis Koffie Café
Otterstraat 31, 2300 Turnhout
(de foyer van theaterwerkplaats Het Gevolg)
(schuin tegenover café Wirwar)
(dat café waar u zo schandalig dronke- AHHHHH, nu weet u het weer, oke)
Facebook event voor vergeetachtigen
Tweevijftwee en tweevijfdrie
Zo sta je op zaterdag lekker rustig op. Koffie’tje, knus in de dekens, zonnetje komt rustig op buiten: top ochtendje zo. En dan zie je op Twitter dat, oh ja, die A.L.Snijdersprijs, dat was blijkbaar vandaag. Ach, ik deed toch al niet meer mee, dus was ik extra blij dat ik lekker thuis zat. Mijn goede vriend Joubert heeft blijkbaar derde prijs gewonnen. Proficiat, maat ! En dat meen ik. Zijn uitgever zal ook blij zijn: zoiets zet je natuurlijk vol trots op de kaft van zijn volgende boek (begin 2015).
Toen ik al niet bij de longlist bleek te zitten, vroegen mensen me welke van de 1200 verhaaltjes van mij waren. Ik deed expres geheimzinnig en zei dat ze moesten stemmen op het verhaal dat zij het beste vonden. De meeste andere schrijvers riepen massaal hun lezers op om op verhaal nummer zoveel en zoveel te stemmen, maar ik niet. Nu de prijs uitgereikt is, zal ik het maar zeggen: van mijn hand waren 252 en 253. En hieronder publiceer ik ze nog even opnieuw. Verhaal 1 heeft in iets langere versie op deze site gestaan, verhaal 2 stond in Prozacstad: Je Bent Er.
252 Wellesnietesfeest
Elk jaar is het weer raak in de plezierhaven. Het gemeentebestuur is het beu. Soms begint het aan de linkerover, soms rechts. Plots staat daar een Boze Man. Die begint te roepen. Aan de overzijde verschijnt een Boze Overzijdeman, ook roepend.
Bij beiden voegt zich al vlug een menigte. Maandenlang bergt iedereen in de directe omgeving zich. Vlug worden ‘hetisweerzover’-vakanties geboekt, familie in andere steden krijgt lange, onaangekondigde bezoekjes, pretparken zijn vol van roepvluchtelingen.
Aanvankelijk zocht het gemeentebestuur naar inhoudelijke argumenten. Immers: als de menigten roepen vanwege een maatschappelijk probleem, valt het wellicht op te lossen. Toen de gescandeerde kweste opgelost was, stond de menigte het jaar erop echter weer.
Het bestuur besefte: de kwestie is maar decoratie. De mensen willen brullen. Lekker samen in het eigen gelijk. Massaal individueel iets vinden. Een progressieve, ambitieuze jonge wethouder bedacht een lumineuze nieuwe traditie.
En dus startte afgelopen zomer, het eerste Wellesnietesfeest. De eerste die startklaar aan de kade staat, mag ‘WELLES’ roepen. De andere kade roept ‘NIETES’. En zo gaat het feest door, tot de jaarwisseling. Dan gaat iedereen weer naar huis en is het weer een maand of zeven, acht wachten.
Het festival enthousiast ontvangen. Ook buitensteedse toeristen kwamen kijken. Wellesnietesfeestgangers werden op TV geïnterviewd. Presentatoren riepen jolig mee: “Welles! Nietes!” en het publiek kirde in koor. Applaus. Welles, nietes!
253 Thee
Hele liters thee werden er dagelijks door dat keelgat gejaagd. Soms stond hij er zelf versteld van hoeveel ze kon drinken van het warme goedje. Het ene doosje na het andere belandde leeg in de oud-papierbak. Gedachteloos schonk ze kop na kop vol. En al even gedachteloos goot ze kop na kop leeg, dat keelgat in.
De smaakjes konden ook niet dwaas genoeg zijn. Rozebottel-brandnetel. Salmiak met munt. Gecarameliseerde peer. Lentebloesem met herfstbladeren. Met whisky aan zijn lippen keek hij toe hoe weer een nieuw smaakje uitgeprobeerd werd. Hij dronk altijd hetzelfde. Merk- en smaakvast. En in heel bescheiden hoeveelheden. Hij kon makkelijk drie uur genieten van zijn glaasje single malt. Dat hoorde ook zo. Ondertussen verdween, achteloos, pot thee na pot thee.
Vandaag stond er een doosje met “het geheim van Toetanchamon” op het aanrecht. Half leeg al. Hij krabde aan zijn buik en zocht naar koffie. De koffie was uiteraard op. Overal stond enkel thee. De keukenkastjes waren veroverd door de theedoosjes. In agressieve kleuren gromden ze hem toe, vastberaden hun zuurveroverde territorium tot de laatste snik te verdedigen. Het zou niet lang meer duren voor hij vertrok, besefte hij ineens.
Ik verkoop niet zomaar aan iedereen mijn boekjes.
Ik ging hier eerst geen bericht over schrijven, want ik vond het iets tussen mij en degeen die me mailde. Uiteraard heb ik ook het laatste mailtje even ter info doorgestuurd naar… Nee, wacht, ik begin even bij het begin.
Ik kreeg gisteren een best interessante bestelling (zeg maar gerust: een exemplaar van alle boekjes die op dit moment nog bij mij verkrijgbaar zijn) per mail binnen. Normaal: geweldig ! Zal ik ze zelf komen brengen ? Wil je ze gesigneerd, wil je er een gratis Kerk van de Kalebas bumpersticker bij, wil je mijn eerstgeboren kind ? Maar toch heb ik de bestelling vriendelijk geweigerd te leveren en de afzender bedankt voor zijn interesse.
Vandaag werd er, op beleefde toon, toch nog aangedrongen. Ik heb daarop een mailtje teruggestuurd waarmee wat mij betreft de kous af is en dat nog steeds neerkomt op ‘nee, bedankt’. Mijn principes staan in de weg van deze verkoop. En zoals ik al zei, ik ging hier verder geen bericht over schrijven. Wel heb ik de verwikkeling van de zaak naar één van de betrokkenen doorgestuurd, en onder mijn facebookvriendjes gedeeld. En één ervan vroeg ineens of de mailwisseling online gezet mocht worden. Vanwege mijn specifieke standpunt.
Dat kon ik niet echt weigeren. Als je opkomt voor je principes, dan mogen die ook openbaar gemaakt worden. En nu staat het hele verhaal dus hiero te lezen. Dan hoort er ook een beetje bij dat ik het op deze site meld. Dus bij deze. Weet u ook weer waarom ik een dergelijk grote bestelling toch geweigerd heb.
A.L.Snijdersprijs, helaas niet op de longlist
De jury van de A.L.Snijdersprijs 2014 heeft geen van mijn beide ingezonden verhalen geselecteerd voor de longlist (de eerste selectie). Ik kan wellicht nog per ongeluk de publieksprijs winnen, met mijn twee verhaaltjes temidden van pakweg 1200 andere. Ach, wie maak ik wat wijs: andere auteurs geven hun fans de nummers van hun verhalen door zodat ze kunnen stemmen (de inzendingen staan anoniem in één lijst onder elkaar). Ik niet. Ik hou wel van het eerlijke element dat het anoniem is. Ik ga u dan ook niet vertellen welk van de verhalen die je hier kunt lezen, van mij zijn. Kortom: ik maak helemaal geen kans. Maar ja, dat is niet nieuw. Of nee, natuurlijk bedoel ik: ik ben ontroostbaar verdrietig en het enige dat u kunt doen om de pijn te verzachten is massaal boekjes van mij aanschaffen. Snik. Snik. Neussnuit.
Dit lot is minimaal één schrijversvriend van mij ook beschoren geraakt. Een ander niet: mijn vriend Joubert Pignon staat tussen de 57 verhalen die kans maken op een positie in de shortlist. Dat gun ik hem van harte. Omdat hij toch al zo uit zijn mond stinkt. En één korter been heeft. En een bochel. En een ooglap. En altijd poep in de broek. Altijd. Poep in zijn broek.
Turing
Ik doe, naast aan een verhalenwedstrijd, ook mee aan een dichtwedstrijd. Ik moet wel, want de mensen geven me wel likes maar kopen geen boekjes. Dat kan ik ze niet kwalijk nemen, want ik maak boekjes die niet bedoeld zijn om bij een breed publiek in de smaak te vallen. Maar ondertussen moet ik, zo ontdekte ik tot mijn schrik, wel de huur betalen en alles. Gedoe, hoor. Dus heb ik ook voor het eerst maar eens een paar gedichtjes ingestuurd naar de Turing Gedichtenwedstrijddinges. Dit meld ik hier gewoon om het te melden, want als publiek kunt u helemaal niet meestemmen of wat dan ook. Ik maak geen kans, want mijn gedichtjes zijn versjes. En de jury is een driekoppig groepje Mensen Met Verstand Ervan. In zekere zin sponsor ik dus de prijswinnaar. Graag gedaan, prijswinnaar. Ik hoop dat je de huur nu kunt betalen. Het is je gegund.
A.L.Snijdersprijs
Liefhebbers van het ZKV (Zeer Korte Verhaal) kunnen even helemaal losgaan: er is een nieuwe editie van de A.L.Snijdersprijs. En per vandaag kunt u stemmen. Ik zit ergens tussen de inzendingen, met twee verhalen. Maar als publiek kunt u niet zien welke van mij zijn. Ja, dat is lastig. Dus dan moet u in feite op het béste verhaal stemmen. Doe dat dan maar. Vind ik goed.
Hoe stem je ? Maak een account aan op http://www.alsnijdersprijs2014.nl/ en stem. U kunt één verhaal kiezen. Het zijn er veel waar u uit kunt kiezen. Ik benijd u niet. Succes.
Herfst verbont
Ik loop niet warm
voor bontkragen
of schapenhuid
over poezelvoet
Wanneer de dames
weer lagen dragen
weet ik dat mijn
libido op stal moet
Hij mag daar herkauwen
op rollebollen met
kokend heet bloed
onder zomernachtluchten
En wacht zo geduldig
op vriestemperaturen
wanneer de vrouwen weer
mijn dekbed in vluchten.
Ineens mijn voortuin wereldberoemd
Wereldberoemd is overdreven, maar mijn voortuin haalt toch maar mooi wel het Stadsgezicht-blog van Brabants Dagblad. Want zo kijk ik ’s ochtends, na het schrijven van mijn dagelijks verhaaltje en middenin de dagelijkse dozijnen sollicitaties, met mijn koffie uit mijn slaapkamerraam, en is plots mijn halve voortuin weg. Bouwmachines die grofweg het hek kapot hebben gemaakt, de helft van mijn planten kapot, oprit aan gort.
Dus ik vraag de mannen of dat zo de bedoeling was, even zonder pardon iemands voortuin kapot rijden. Ze wisten ‘ook niet wat er afgestemd was’. Kortom, de opdrachtgever, gemeente Tilburg, had wat aan mij en mijn buren uit te leggen. Ik heb aan alle mogelijke bellen getrokken, met als simpele eis: verontschuldigingen aan mij en de overige bewoners, en iets van compensatie of reparatie voor alle getroffenen. Lijkt me redelijk als je iets van een ander kapot maakt.
Inmiddels is er dus ook al een journalist naar komen kijken. Lekker belangrijk allemaal natuurlijk, maar toch. Het was verdomme best een mooi hekje hoor. En de bijtjes zijn ook hun lekkere distelbloemen kwijt nu.
Uiteraard zijn de reacties op de social media weer zuur: ik ben een koekert omdat ik goedkoop huur (ja hallo, ik woon antikraak, en dan ?) en dan ook nog ‘geld wil zien’. Weer een ander roept dat de gemeente het geld beter anders kan besteden: ongetwijfeld, maar dan hadden ze onze tuintjes niet kapot moeten maken. Lijkt me zo.
Enfin, misschien ben ik wel gek, met mijn principes. Ondertussen heeft gemeente Tilburg me, in alle eerlijkheid (lees het ook in het artikel zelf), een blommetje en een verontschuldigingsbrief gestuurd. Waarin ze eerlijk toegeven dat ze fout zaten. Soms is dat niet zo moeilijk hoor. Even gewoon toegeven: ik zat fout, sorry.