Ooit brachten de dwazen van KutBinnenlanders.nl een boekje uit bomvol QR codes die naar Youtube-video’s leidden van de Opperpater, die je dan op je smartphone een mop vertelde. Dat was in 2011 en al die codes functioneren nog steeds perfect. Dus weet je wat ik dacht toen ik in januari 2025 met mijn nieuwste boek startte ? Ik wil ook iets met QR codes doen. Ja, lap.
Lees meer
Van veel mensen, waar ik over de jaren aan vertelde over mijn speelkaarten-project, hoorde ik aanvankelijk: “Ik kom dus nooit waar dan ook speelkaarten op straat tegen.” En vervolgens, een tijdje later: “Nu zie ik ze ineens overal, echt bizar.” Dat is niet gek, als je erop begint te letten. Als je specifiek op paarse frisdrankblikjes zou gaan letten, zie je die ook ineens overal liggen op straat. Of mensentanden. Bedenk vooral maar eens hoeveel je er voorbij bent gelopen zonder dat je je er bewust van bent geweest. Maar wat betekent dat ?
Lees meer
Foto: Bob Minne
Op 16 augustus, dus over een paar weken al, presenteer ik in Gent, op een live spektakelavond, mijn vijfde en nieuwste dichtbundel. Maar in feite is dat mijn oudste dichtbundelproject, en tegelijkertijd het meest moderne.
Het boek, want dat is één van de twee verschijningsvormen, heet Als Een Ravijn Een Richting Is. Zoals u van mij mag verwachten onderhand is het geschreven vanuit de rauwe kant van onze maatschappij, waar we zuipen, vechten, maar ook melancholisch een weemoedig staren naar wat de wereld beweegt. En we mogen er zelfs af en toe eens mee lachen of huilen. Tot zover lijkt het ‘gewoon’ weer een dichtbundel van mijn hand.
Maar wie mijn werk een beetje kent, vermoedt het al: René moet weer eens speciaal doen. Want het is niet alleen een boek, maar ook een deck speelkaarten. Met gedichten er dus op. En in het boek staan niet alleen gedichten, maar volledige pagina’s met achtergrondinformatie. De gedichten in deze bundel zijn niet alleen op papier afgedrukt, maar op speelkaarten, die zijn geïllustreerd door kunstmatige intelligentie (AI). En het is gebaseerd op foto’s die ik al vijftien jaar maak. Gewoon, op straat – over drie verschillende continenten.
Lees meer
Dichter Marc Tiefenthal interviewde me een tijdje terug, en dat interview is nu te lezen op Meander. Dus dat interview kun je eventueel lezen, als je dat iets interesseert. Het kan he, het moet niet. Je kunt ook andere dingen doen. Ik heb gehoord dat padel blijkbaar heel erg leuk is, zeker nu niemand er meer ene fuk aan vindt. Of je kunt trucjes leren met de jo-jo. Hoepelen is ook leuk, zo met zo’n hoepel, en dan hoepelen dus. Hoepel je eigenlijk de hoepel, of hoepel je jezelf ? Of hoe hoepel je ?
Mijn komende dichtbundel gaat “Als een ravijn een richting is” heten. De bundel staat bol van de informatie over individuele speelkaarten: historische weetjes, symbolische betekenis, cartomantische voorspelling, enzovoort. Op basis daarvan is er steeds een gedicht voor elke kaart, vormgegeven op een nieuwe speelkaart. En die gaan ook uitkomen als speelbare kaartendecks. Ja, dat vind ik zelf ook supercool.
Maar dat kost wat, en eerlijk gezegd gaat het al een jaar financieel erg moeilijk. De boekjes, daar heb ik reserve voor staan, maar de speelkaarten kosten een fors bedrag (met vier cijfers) aan voorinvestering. Nu ben ik niet van het bedelen voor geld, dus bied ik gewoon iets unieks aan. Er zijn negentien metaalprints gemaakt, van de hofprenten en jokers. Steeds maar één print, handgenummerd en gesigneerd op de achterzijde. Ik bied deze prints voor 150 euro aan, waarmee je bijdraagt aan het laten drukken van de speelkaartendecks. Opgelet: bij het verschijnen van de bundel worden deze prints eerst in een expositie getoond, pas daarna gaan ze naar hun respectievelijke eigenaars.
Dus bekijk die prachtige metaalprints even. Als je interesse hebt, stuur me gerust een berichtje, dan reserveer ik er een voor je. Wees er wel rap bij, er zijn er al een aantal verkocht.
Klik hier voor het overzicht van de (nog) beschikbare metaalplaten.
Het mocht niet baten gisteravond, drie ijzersterke kandidaten belandden in de finale en ik zat daar nét niet bij. Maar ik stond er wel in een eendenpak met reusachtige prints van mijn haiku’s die tot achterin goed te lezen waren, en die elk een titel hadden die óók een haiku was. Ik bedoel: overtref dat maar eens bij de twééde editie, organisatie. Dat, en een algemeen hoog niveau van de deelnemers, een volledig terechte winnares die ijzersterk in performance en verradelijk ogenschijnlijke eenvoud qua tekst was, en natuurlijk mocht ook een anarchistische Coenraed De Waele niet ontbreken. Mij ging het erom de avond mede memorabel te maken en ik geloof dat we daar allemaal samen in geslaagd zijn. En nu ga ik weer in eendenpak gedichten voordragen op TikTok want dat moet ook gebeuren.
In mijn meest recent verschenen dichtbundel stond zowaar een (soort van) haiku, dus dan storten we ons natuurlijk maar meteen geheel in een kampioenschap met de grote verwachting triomfantelijk er met de hoofdprijs vandoor te gaan. Deze vrijdag sta ik dus live op een podium in Gent, wel zo makkelijk want daar woon ik ook, om deel te nemen aan het Oost-Vlaamse Haiku Kampioenschap 2024. Het alleréérste Oost-Vlaamse Haiku Kampioenschap, mag ik wel zeggen. En als er een eerste is waar ik bij kan zijn, dan probeer ik daar vaak wel bij te zijn. Wat kunt u verwachten ? Dat verklap ik nog niet, maar u denkt toch niet dat ik daar in een flanellen ruiten overhemd van een geniet A4’tje stamelend in de microfoon tekstjes over bijen ga drummelen, of wel ? Uiteraard ga ik weer iets volledig van de pot gerukts doen. Gerukts ? Geruktsts ? Wat een gek woord. Enfin, als u het niet wil missen, het is in Geheel De Uwe te doen, een leuk literair café / boekhandel aan de Kortrijksesteenweg die al een tijdje supercool bezig zijn. Nee, u heeft niets beters te doen, niet liegen, ook niet tegen uzelf. Zéker niet tegen uzelf.
Precies één persoon vroeg me waarom mijn boeken niet op Goodreads staan. Correctie, waarom mijn andere boeken niet op Goodreads staan. Ik vraag hoezo andere. Wel, wat blijkt: Cultuurkiller stond dus op Goodreads. Daar had ik verder niks mee te maken. Ik had zelf niet eens een account op Goodreads. Maar als precies één persoon me die vraag stelt, ga ik daar gerust superlang mee aan de slag om al mijn werken op Goodreads te zetten alsof ik toch verder niks anders te doen heb. Zodat mensen die op Goodreads zitten nu op Goodreads kunnen melden dat ze mijn boek of boeken hebben gelezen en daar op Goodreads allemaal punten en reviews en zo aan kunnen geven op Goodreads Goodreads Goodreads. Hoe vaak moet ik hier Goodreads zetten om relevant te zijn ? Enfin, hier vind je dus de hele reutemeteut op Goodreads. Ga ik nu weer wat anders doen hoor.
Oh ja. Sorry. Dat was ik vergeten te vertellen. Ik bracht dit jaar niet enkel een nieuwe dichtbundel uit, maar maakte ook eindelijk na ruim tien jaar eens werk van dat vervolg op Prozacstad. En omdat ik een lui mens ben, heet dat dus ook Prozacstad. Veel van de verhalen bevatten weer dezelfde karakters uit dat rare misschien niet super fictieve stadje, maar er zijn nu wel veel meer verhalen. Twee keer zoveel zelfs. En het boek is daardoor zelfs nog véél dikker want ook de vormgeving ademt ietsje meer. Dat maakt het mijn, op mijn debuut na, dikste boek. En dat belooft wat voor het uiteindelijke derde deel, wordt dat dan drie keer zo dik als deel één ? Of twee keer zo dik als het tweede deel ? We gaan het zien, we gaan het zien. Over twintig jaar of zo zeker ? Voor nu heeft u de kans om een exemplaar van Prozacstad 2: Het Houdt Niet Op, te bemachtigen. Er zijn er maar honderd. Of liever…….. er wáren er honderd, want het boek is al verschenen en er zijn al exemplaren verkocht en zo. Zonder dat u, trouwe lezer van mijn website, dat wist. Het is een schande, ik weet het. Eigenlijk kunt u beter helemaal niets meer van mij kopen, om dit soort wangedrag naar de fans toe niet aan te sporen. Maar als u het toch niet koopt, waarom vertel ik het u hier dan. Dan kan ik het net zo goed gewoon verkopen zonder te vermelden op mijn website. En dan moet u dat vooral niet kopen want dat gedrag mag niet aangemoedigd worden. Maar dan moet ik het hier ook niet plaatsen. Oei, cirkeltjes, ik word duizelig.
In 2014 bracht ik zo goed als tegelijkertijd een dichtbundel en een zkv-bundel uit, en tien jaar later dacht ik blijkbaar: ach, dat kan best nog een keer. Dus werd het tijd om ein-de-lijk eens een vervolg op Prozacstad uit te brengen: Prozacstad Harder. Nee, natuurlijk niet, het boek heet: Prozacstad: Het houdt niet op. Een dubbeldikke terugkeer naar het grauwe heus-niet-ergens-op-gebaseerde stadje waar kleurrijke bewoners als de Opperpater, de Striptekenaar, de Terrasbioloog en vele anderen de pagina’s bevolken. En na tien jaar mag het dus ook echt dubbeldik zijn: twee keer zoveel verhalen, en in totaal 160 pagina’s, jawadde. Het is niet mijn allerdikste boek, maar vergeleken met het eerste deel is het een monsterbundel. Het belooft wat voor het derde en laatste deel, dat waarschijnlijk wel een keer over honderd jaar uitkomt zeker ?
Rene van Densen