Kortgeleden plaatste ik een column in een glossy. De glossy wou graag een column en ik zeg niet makkelijk nee. De glossy is heel glossy en de foto’s die erin staan heel mooi. Dus uiteraard was er geen budget voor mijn column. Rond de tijd van het schrijven at ik gras, uit de weide, omdat ik zelfs op brood wou besparen.

Mijn column was rauwe kost. Met modder, en drankwasem. Met klei en kater. Mijn teksten bevatten of een kater, of een knuffel. Veel anders kan ik niet schrijven. De glossy moest even wennen aan de column. Eind zomer ontmoetten de glossy en mijn column elkaar. Naar het schijnt is de glossy daarna een tijd aan de zwerf gegaan. Zichzelf ontdekken.

Zo verbleef de glossy een tijd in een tibetaans klooster. Meemormelen met de monniken in diepe meditatie. Hummummummummommommom en zo. De glossy trok verder door Azië en reisde de wereld rond. Overal kwam de glossy klei tegen. Nooit eerder had de glossy door gehad hoeveel klei er was.

Inmiddels is de glossy in reine met zichzelf. De glossy is niet vies meer van modder. Sommigen vinden dat de glossy iets minder glossy is geworden, maar dat ben ik niet met ze eens. De glossy straalt als nooit tevoren. Als de kapotgevroren wangen van een doorweerde agrariër, die, leunend op zijn riek, even van de zonsondergang geniet, en dan inschat wat voor weer het morgen wordt.

Wat me echt machtig mooi lijkt: dat ik wakker word, en plotseling ben ik een heidense feestdag. Op de kalender staat het: René van Densen. Iedereen heeft vrij met René van Densen, uiteraard.

Families én vrijgezellen vieren onderling of alleen lekker de hele dag René van Densen. Iedereen wenst elkaar een fijne René van Densen. Een vrolijke René van Densen, daar doen we niet aan. Ook zijn er geen vrolijke René van Densenliedjes op de radio de godganse dag. Men wordt vanzelf vrolijk van René van Densen. Daar is geen muziek voor nodig.

Natuurlijk zijn er cadeaus op René van Densen. Wel het liefst films of boeken. Het is een verheffend heidens volksfeest. Je moet er een beetje wijzer van worden, van het René van Densenfeest. Of een beetje minder wijs, dat mag evengoed. Een hilarisch boek mag natuurlijk ook. Ik heb immers, al zeg ik het zelf, ook de nodige hilarische boeken gemaakt. Dus we blijven wel een beetje in thema op René van Densen.

Kindjes vragen elkaar op straat wat ze hebben gekregen van René van Densen. De een heeft een nieuwe film gekregen. “Wel geen blu-ray.” De ander heeft een boek gekregen. “Wel geen Dautzenberg.” Één kindje kijkt bedroefd en zwijgt. De rest pikt het op. Kinderen zijn extreem scherp op elkaar.

Ze dringen aan, wat het jochie voor René van Densen heeft gekregen. Hij zwijgt, maar wanneer ze hem stompen, zegt hij: “Niets.” Bij het jongetje thuis doen ze niet aan René van Densen. “Vanwege mijn geloof vieren we geen René van Densen,” zegt het jongetje. De kindjes vragen wat zijn geloof is. “Scepticisme,” antwoordt het jongetje droevig. Het heeft al zo veel voor hem verpest.

Door mijn vingers kijk ik toe, vanaf de bar. Wat verschrikkelijk: ook déze act is bizar goed. Ik voel paniek. De ene na de andere performance is geweldig en ik moet helemaal op het eind nog. Waarom zeg ik altijd ja op deze dingen ? Ik giet mijn biertje in mijn keel en wil weg, weg.

De bus naar huis rijdt niet meer. Dus dat is alvast niet handig. Ik wenk de barman om me nog maar een biertje te geven. De trein, dat zou nog kunnen. De trein naar die andere stad, dan toch. Naar mijn eigenlijke thuis. Maar bovenal: weg hier, wég. Een volgende dichter treedt op en ik luister. En jawel hoor: ook alweer goed. Godverdomme.

Ik glip het café uit. Zogenaamd omdat ik moet plassen – het toilet is tijdens de optredens niet beschikbaar (het zit achter het podium, je verzint dit niet). Er staan kindjes buiten iets met papiertjes en stiften te doen en ze roepen ‘meneer, meneer’ naar me en willen me een briefje geven. Ik zeg dat ik zo terug kom. Haastig vlucht ik een zijweggetje in.

Toevallig moet ik ook echt plassen, dus ik zoek een schaduwrijk plekje op. Maar ik overweeg serieus om te vluchten. Mijn set is niet goed genoeg. En bij mijn openingsgedicht zal ik keihard op mijn bek gaan. Fuk dit. Ik treed verdomme nooit meer op. Ik druppelschud en rits daarna mijn broek dicht. Ja hoor. Nadruppels. Ook dat nog.

Sta ik daar zometeen met mijn kutgedichten in de hand en natte plekken in mijn broek, denk ik verbolgen terwijl ik terugloop. Plichtsbesef doet me terugkeren, maar ik wil oprecht vluchten. Dit is oneerlijk, zoveel talent achter elkaar. Ik haat de organisator een beetje. Nooit meer, mompel ik, nooit meer.

Als ik het café terug wil binnenlopen, krijg ik een briefje van één van de kinderen in mijn hand gestopt. Oh ja, die briefjes, denk ik. Wat is daar ook alweer mee ? Verwonderd lees ik wat er op de mijne staat. Een grote smiley. En de tekst: “Veel gelek”.

De ene dag krioelt mijn kop van de ideeën. Maar natuurlijk heb je ook de ochtenden dat het beeldscherm mij afwachtend aanstaart. Zeg maar gerust: de andere dag. Een reusachtige lege boel is het dan in mijn hoofd. Je zou er een knikker in kunnen werpen en genieten van het resonerende rollen. Af en toe met je hoofd schudden en daar gaan we weer.

Omdat de leegstand nu al een tijdje aanhoudt, besluit ik in te grijpen. Het laatste wat je wil is dat er subversieve of verwerpelijke ideeën in je kop gaan huizen. Iedereen heeft uiteraard het liefst echt zijn éigen gedachten, maar als die uitblijven, moet je je toch zeker beschermen. Dus kraak ik de hersenen over hoe ik er een tijdje wat ideeën anti-kraak in krijg.

Onvermijdelijk krijg je dan eerst andermans ideeën over de vloer. Ze kijken wat rond, snuffelen aan de verschillende rotte plekjes en betasten de barstjes. ’t Is niet veel soeps hier he, zeggen ze dan. Ik doe mijn best niet kwaad te worden. Het is verdomme wel mijn kop. Maar ik heb ideeën nodig. Dus ik laat ze kloppen tegen mijn schedel en met hun nagel krabben aan loszittende schilfers. Geduldig vraag ik of ze koffie willen. Ze halen hun neus op voor mijn kop en mijn koffie. Nee, dank u, we moeten weer verder.

Uiteindelijk heb ik nu een aantal erg brave ideeën in mijn kop. Ze betalen op tijd en ze gedragen zich keurig. Maar man man, er zit geen leven in hoor. Ik vind het maar niks. Ze zijn zo stil. Zo kalm. Soms moet je ze even porren, om te zien of ze niet dood zijn. Als ze doodgaan, neem ik gewoon weer een aantal gekke ideeën in mijn bol. Daar is hij voor gemaakt. Maar goed, eerst maar zien hoe het met die brave ideeën afloopt.

Ik zit tegenover een ijverig schrijver. Zelf heb ik vooral zin in bier, maar de ijverig schrijver wil praten over zijn boek. Natuurlijk wil hij praten over zijn boek: het is net verschenen. Echt net. Eerder deze week. De schrijver laat trots zijn boek zien. We zijn in een café: normaal de plek waar je niet je kinderen komt tonen, maar je geesteskind is natuurlijk wel toegestaan.

Ik mag niet klagen want ik kom zelf ook altijd met dingen naar dit café. Dan weer een boekje, dan weer een petje. Mijn vrienden zijn al helemaal armgekocht. Daardoor incasseert mijn schrijversvriend maar een beetje geld. Iedereen is geroofd door mij. Schrijvers onderling, en zeker van terrasverkoopniveau, zouden kavels met elkander moeten afspreken, schiet het door mijn kop.

Mijn vriend heeft een enorm boek volgeschreven. Het weegt ruim een kilo. Het is zo groot als een baksteen. Mogelijk zelfs twee. Ik weet niet hoe groot een baksteen is: ik ben geen metselaar. Ik schrijf boekjes vol. Net als mijn vriend. Hij zegt dat dit pas de eerste baksteen is.

Mijn schrijversvriend fantaseert dat hij de ene baksteenbundel na de andere vol kan schrijven. Moeiteloos. Hoe dikker hoe liever. En als ik dan gedichten aan hem lever, vult hij aan, omdat ik die zo makkelijk schrijf, voegt hij toe, dan hè, laat hij even in het ongewisse terwijl hij een enthousiaste slok van zijn bier neemt, dan vermaalt hij die tot pulp. Zeker je twééde bundel, zegt hij kirrend. Dit grapje is voor de kenners.

En die pulp, zo ziet hij het voor zich, die maak ik tot cement. En zo mets ik een huis van literatuur en vermalen poëzie. Dankzij jouw en mijn oeuvre zal daar een prachtige vrouw kunnen wonen, beweert mijn schrijversvriend. Ik versier haar wel, roept hij stellig. En jij, met je kat, kunt er ook wonen. Maar alleen als we flink doorschrijven. Jij het cement, en ik de baksteen.

Mijn schrijversvriend kijkt me verbaasd aan: ik ben nog steeds niet aan het schrijven. Zijn idee is nochtans al twee minuten oud.

Iedereen die schrijft zal dit wel herkennen: de beste ideeën krijg je, wanneer ze heel slecht uitkomen. Je staat bijvoorbeeld net onder de douche, of je begint net aan een toiletbezoek dat wel pakweg een half tijdschrift kan duren. Of je bent met wat vrienden iets aan het drinken, en inééns, inééns heb je het. Dat éne geniale concept dat een wereldschokkend geweldige tekst gaat voortbrengen en dat echt heus niet alleen maar geniaal is omdat je gedronken hebt. Zoals vermoedelijk de meeste anderen het opgelost hebben, bezit ook ik daarom een zakboekje.

Dan zeg ik wel zakboekje, maar het is eigenlijk nog best een fors boek. Het past dan ook bijna in geen enkele zak. Ja, mijn rugzak. Of een schoudertas. Één van mijn colbertjes heeft zakken waar het boek net in past. Daarna houdt het ongeveer wel op. En ik vergeet het ding altijd. Zit ik daar, op het toilet, tijdschrift in de hand, briljant idee in mijn hoofd. Of op het terras, toch maar weer om bierviljtes te vragen.

Natuurlijk vergeet ik het boekje niet áltijd. Er staan gedichten in die bijna ongewijzigd gepubliceerd zijn, zó, ineens in een bus opgeschreven. Er staan verhaalfragmenten in die eindeljk dat nog op de plank liggende ideetje rijp maken om uit te werken. Losse zinnen en rare woordcombinaties, waarvan ik vast dacht dat ik wel zou onthouden waarom ik die genoteerd had. En dat heb ik uiteraard niet onthouden.

Maar het grootste deel van het boek staat vol met onleesbare krabbels. Dat zijn de caféconcepten. Hoe langzaam en geconcentreerd ik ze ook heb proberen op te schrijven, ik kan er de volgende dag geen touw meer aan vastknopen. Alsof een klein kind met goede bedoelingen en opgezwollen handen voor het eerst probeert te schrijven. Kansloos. Ik kan ook wel zien dat ik dit gisteren extreem belangrijk vond. Het moést voor het nageslacht vastgelegd worden. Alleen, begot, wat stáát er in vredesnaam ?

“Desl om wasnl de enige iesbe die ile oqmno verpsyoo.” Dat is er eentje, bijvoorbeeld. Nou. Klassiekertje hoor. Goed dat ik die opgeschreven heb. Of deze: “niot vergetn: kwqmd statrum dande voguele herfest ma avond !!!” Als het belangrijk was, zal ik vermoedelijk binnenkort wel een verwijt krijgen waar ik maandagavond was. “Zie,” staat er ergens. Gewoon: “Zie.” Ook helder.

Het is verder natuurlijk wel superhandig. Zo’n zakboek in je rugzak.

Je zult maar de strepen op de weg zijn. Altijd evenredig ver uit elkaar, gespleten, en altijd even lang. Je zult maar de bedoeling hebben, je enige nut in deze wereld. om twee helften op te delen. En niet eens strikt, maar ‘goedbedoeld’. Mensen mogen van rechts naar links, of van links naar rechts, dwars over je heen. Je wordt een ‘stippellijn’ genoemd. Woorden waarin letters dubbel voorkomen zijn vaak niet heel soeps.

Je zult maar de pijlen op de weg zijn. Meer ben je niet dan een indicatie, een veelvoud van jou is een afstand die mensen onder sommige weersomstandigheden moeten naleven. Als het even kan. Je bent verdorie een duim en wijsvinger, een pols-tot-elleboog, een stap van de voet. Maar dan met kalk en asfalt. Je bent een concept, met realistische gevolgen.

Je zult maar de borden naast de weg zijn. Zelden alleen, en zelden helder. Met meerdere hang je aan één paal wegens bezuinigingen. En als het even kan, spreek je elkaar tegen. Natuurlijk ben jij, als bord, het enige bord dat klopt, maar maak dat de voorbijrijdende toeschouwer maar eens duidelijk. Die klojo onder jou schreeuwt veel luider. Je valt daarbij in het niet.

Je bent een autostuur. Er wordt aan je getrokken, links, rechts, links, je wordt gaar gedraaid. Er wordt gefrustreerd op je geslagen. Op de tedere momenten legt de eigenaar zijn voorhoofd op je. Vanwege de stomme strepen. De achterlijke pijlen. En die verdomde borden, overal. Altijd die borden. En je denkt: was ik maar de strepen op de weg.