Listen to Snelheid byRené van Densen on hearthis.at
Ik antwoord eerst dat het er natuurlijk niet toe doet, want dat moet je zeggen. Maar toch dringt ze aan en herhaalt de vraag: hoe snel schrijf ik nu zo’n dagelijks verhaaltje. Ik voel me ongemakkelijk want de snelheid zegt niet veel. Als ik er een uur of een halve dag op zou zitten, zou er gewoon meer geschrapt, hergeschreven of toegevoegd worden. Ik pulk wat aan mijn nagels en zij kijkt me scherp aan – ik voel haar ogen branden.
Dus schraap ik mijn keel wat, probeer het onderwerp te veranderen, de hele kansloze dans. Ik neem zelfs de wanstaltige constructie “ja, weet je” in de mond, om vervolgens weer te zwijgen. Maar drammerig zet ze door. Ik haal mijn schouders op en lieg dat ik er een uur voor zit, ’s ochtends. Ze is onder de indruk maar voelt zich gesterkt: zelf kan ze geen uur missen op haar dag, dus dat bevestigt haar bewering dat ze de tijd gewoonweg niet heeft om ook te schrijven. Ik laat het maar zo.
De volgende ochtend kijk ik voor en na een verhaaltje naar de klok. Ik gaap, krab wat op mijn achterhoofd. Het is zelfs nog korter dan ik vermoedde. Ik loop naar het raam en staar naar buiten. Nog ruim voldoende tijd om dat te doen. Het verhaal is immers al af. Voor vandaag tenminste. Even kijk ik over mijn schouder om: die van morgen ook maar vast doen dan ?