Enorm
Rene van Densen
Ik kom, in feite, uit een enorme familie. Twee na-oorlogse werpingen aan beide kanten. In Katholiek Brabant. Dus er werd flink geworpen, want je wist nooit hoe weinig ervan zouden overleven. En dat zijn dus nog maar de broers en zussen van mijn ouders. Vervolgens gaat iedereen netjes aan de twee punt vier kindjes, uiteraard. Gevolg: ik weet zelf allang alle namen niet meer van wie er familie van me zijn.
Soms lijkt het me heerlijk als ik uit een kleine familie zou komen. Liefst zo’n heel koude, in zo’n oud huis, die thee drinken met de pink omhoog. Dat je dan geen liefde krijgt en geen kapriolen mag uithalen. Manieren leert, zodat je je later in de juiste milieus kunt bewegen.
Ik kwam zelden zonder vieze kleren thuis. Mijn jongere broer trouwens ook niet. Achteraf gezien voel ik me heel schuldig naar de planeet toe, want er is flink wat fosfaat aan ons verspild. En manieren hebben we al helemaal niet geleerd. Ja, kauwen met je mond dicht, en netjes vragen om het zout. Dat soort dingen. Waar je niks aan hebt als je lekker alleen woont met een poes. Die hoef ik niet te vragen het zout door te geven. Dus eet ik tegenwoordig met een bord op mijn buik op de bank. En zo heel af en toe, als ik me dwars voel, kauw ik met de mond open.
Ondertussen ontvang ik met regelmaat updates over mijn familie. Want die dozijnen aan mensjes, die zitten blijkbaar ook niet stil. Allemaal zijn die dingetjes met hun levens aan het doen. Heel goed natuurlijk, maar voor iemand die een jaar lang al amper een boodschappenlijstje kon onthouden, een tikje lastig. Ik luister dan ook altijd maar half, als mijn moeder me bijpraat. Die woont nu samen met die. Die heeft nu een baan daar. Die is op vakantie daarzo ergens. Die is aan een studie begonnen. Knikken, hmm-hmm zeggen en bedachtzaam van je koffie slurpen.
In zo’n enorme familie zou het handig zijn als mensen gewoon een tijdje niks veranderen. Niks doén. Gewoon even zo blijven zoals je was. Dan valt het te behappen. Geen gekke veranderingen plegen of volwassen worden of een vak leren of meer van die zotte toestanden. En al helemáál geen nieuwe mensen erbij nemen. Geen geliefden, geen kindjes, de boot is vol !
Mijn moeder geniet er echter met volle teugen van, wat ze allemaal doen, en dat bijhouden. Ze heeft ook zo’n lijst die ze rondstuurt, met alle adressen en telefoonnummers enzovoorts. En regelmatig krijg ik de nieuwe verhalen. Het zijn epische ontwikkelingen, natuurlijk, van al die mensen die ik kende toen ik nog thuis woonde. Maar het is zo veel: het lijkt verdorie wel Tolstoi. Niet. Te. Doen.
Mijn eigen shit overzien, dat lukt nog net. Ik schuifel naar de keuken en maak een thee. Dan ga ik met keurig rechte rug op de bank zitten en drink met de pink omhoog.