Beest en natuurtjes

Wie denk je dat je bent

Rene van Densen 28/08/2015 Geen reacties

Dit is gewoon mijn week niet, denk ik berustend terwijl zijn hand mijn keel grijpt. Zo sta je in een lange rij voor de geldautomaat, zo staat er een groep opgefokte kindjes – jongeren mag dit groepje amper heten – oorlogsverklaringen naar je te brullen. Omdat ze zelf voordrongen en jij het lef had er iets van te zeggen.

“Wie denk je dat je bent,” spuugt hij in mijn gezicht, dreigend zijn kop voor de mijne. Ik hou mijn rug recht en zeg kalm terug dat ik denk dat ik iemand ben die in de – hij onderbreekt me en schreeuwt wie ik denk dat ik ben, alsof ik zijn vraag niet gehoord heb. Ik verlies iets van mijn resterende kalmte en brul: Ik denk dat ik iemand ben die gewoon net als iederéén in de rij stond, lul !

Als hij de rij nu niet had gezien of het gewoon niet begreep, dat was één ding. Ik zei toen hij ineens naast de rij vooraan ging staan, kerel, het zijn geen twee rijen, er is maar één automaat. Omdat hij deed alsof hij me niet gehoord had, tikte ik hem op de schouder, waarop hij me ongeïnteresseerd aanstaarde en ik mijn verhaal herhaalde. “Bemoei je met je eigen, loser,” was zijn antwoord en hij draaide zijn rug naar mij terug.

Ik geef toe dat ik hem toen bij zijn middel heb gegrepen en achteraan de rij heb gesleurd. Dat was niet netjes, maar leek op dat moment de enige manier om de rechtvaardigheid van de rij te herstellen. Nu sta ik hier met een hand op mijn keel, geschreeuw vanuit vijf richtingen, en twee omstanders die enthousiast het voorval met hun smartphone filmen.

Ik vraag me af of ik oud ben geworden. Voor mij valt een ander lid van de rij me bij en begint te roepen dat ze moeten dimmen anders belt hij even en staan er zo nog vier mensen bij. Meisjes gillen onverstaanbaar hysterische kreten. De klanken van de jongens versmelten tot een soort wilde apengeluiden.

Ik denk aan liggen in het gras, ver weg van alles en iedereen, met wat wolkjes kalm aan het zonnig blauwe firmament. Misschien een verkennend fladderend vlindertje, ergens nabij. Zo’n dorst had ik eigenlijk ook weer niet.

De wolken

Rene van Densen 18/08/2015 Geen reacties

Buiten huilen de wolken. Ze zijn op bezoek gekomen om te zien hoe het gaat. Ik zeg dat de wolken lang niet zijn geweest, en in schaamte hangen ze hun gelaten. Ik vraag of de wolken misschien koffie willen. Zwart, zeggen de wolken.

Als ik met de koffie terug buiten loop, zijn de wolken in de tuin aan het ravotten. Ze rennen rondjes rond de tafel en spelen verstoppertje in de moestuin. Ik ga met een zucht zitten, zet de koffie op tafel en drink mijn eigen kop. Nauwlettend hou ik in de gaten of de wolken de koffie niet omstoten. Straks brandt er zich nog eentje.

Als ze in het blauw drijven, kan ik uren naar de wolken kijken. Zelfs als het er veel zijn. Of te veel. Ze mogen ook regenen. Allemaal niet erg. Fijn dat er wolken zijn, en dat ze er blijven zijn. Maar zo in je tuin krijg ik toch bedenkingen. Éën wolk verplettert een pompoen, een andere prakt de muntplanten. Ik vraag me af of ik de wolken heb uitgenodigd, of dat ze zelf langs zijn gekomen. Ja hoor: daar ging één van de koppen koffie. Als ik ze uitgenodigd zou hebben, vraag ik me af wat me bezield heeft.

Ik zeg tegen de wolken dat het nu wel weer welletjes is, dat ze terug naar het luchtruim moeten. Maar er volgt ferm protest. Ik sputter eventjes, want ho eens even. Maar de conflictontwijker in mij geeft zich snel gewonnen. Ik zeg dat ik even sigaretten ga halen, maar de wolken doen of ze me niet horen en spelen door.

Stilletjes kruip ik het luchtruim in. Ik strek me uit. Lekker veel ruimte hier.

Heeft u onze kat gezien ?

Rene van Densen 23/07/2015 Geen reacties

In deze straat worden alle katten vermist. De bomen en lantaarns hangen vol met poezensnoeten. Geen enkele kat wil hier blijkbaar blijven. Zwetend strompel ik langs de telefoonnummers en grote hoofdletters. De baasjes zijn ten einde raad.
Ik vraag me af of ik hier zou blijven als ik een kat was. Het is een straat zonder voortuin, en je hebt enkel uitzicht op het rolluik van de overburen. De bomen bladderen zich kaal. Platanen, uiteraard. Iemand heeft ooit bedacht dat platanen goede stadsbomen zijn.

In andere straten zie ik nog wel eens een kat wegschieten in een stuk kapotte omheining of onder een auto. De dieren zijn zenuwachtig in deze wijk. Ook de duiven hoppen zenuwachtig op de daken.

Er is een dak met trapvorm. Middenop de treden zit één duif, op de nok landt een ander. Die hopt enkele minuten later een tree omlaag. De andere duif wordt zenuwachtig. Dan nog een trede. De eerstgelande duif fladdert vlug een trede verder.
En daar komt het koppie weer. Hop, nog een trede. En weer fladdert de andere duif weg. Er zit een ruime trede tussen hen in, steeds.

In de straat om de hoek worden alle katten vermist. Ik mompel dat de duiven het hebben gedaan. En nu is deze straat aan de beurt.

Beter een kamerplant genomen

Rene van Densen 11/05/2015 Geen reacties

Grommend duw ik een winkelwagentje door de brandgang. Het paniekerig miauwen van mijn kat verstilt. Het wagentje maakt veel lawaai en, versterkt door de brandgangwanden, klinkt waarschijnlijk dreigend naderend. Ik verbaas me nog één keer dat ik dit ga doen. En dan stap ik op het wagentje en klim op het schuttingdak van de buren van mijn buren.

Op een schuin afdakje kijk ik naar beneden, naar mijn domme poes die blij maar nog altijd bang miauwt. Niet stom genoeg om in deze tuin te belanden, wel stom genoeg om eruit te kunnen. Ik had beter een kamerplant genomen. En natuurlijk zijn deze buren vandaag niet thuis. Ik heb al aangebeld.

Met klimacrobatiek die voor mijn leeftijd ongeveer zo klunzig moet ogen als het voelt, beland ik in de tuin. Ik til de kat op het dakje waar ik lag. Zo zou ze alvast terug naar mijn eigen achtertuin moeten kunnen lopen. Maar ja, nu ik. Ik onderneem een aantal pogingen maar kom niet zomaar op de schutting.

Daar sta ik dan, in het donker. In een tuin van een buur, zonder mogeijkheid eruit te komen. Mijn kat danst op het dak en miauwt blij. Ze roept ‘kom dan, kom dan’. Ik had beter een kamerplant genomen.

Acht

Rene van Densen 02/04/2015 Geen reacties

Stilletjes vraag ik me af hoe het is om op iemand acht te slaan. Geen acht, dat kennen we nu wel. Het antwoord dient zich aan als de vrouw naast mij hard gaat lachen en roepen door de speech van iemand heen. Iedereen slaat plots acht. Gefascineerd kijk ik toe. Dus zo ziet dat eruit.

Schichtige ogen, vuurschietende ogen, schampere ogen. In alle richtingen priemen ze. Lang geleden zou ik me zoiets heel erg hebben aangetrokken. Nu vind ik het wel stoer van de vrouw, dat ze zich gedraagt zoals ze is. De speech is ook saai, en lang. En we zitten allemaal veel te plechtig te luisteren. De feestjes die ik normaal bezoek, zijn een stuk Breugeliaanser.

Even verbaas ik me waarom ik zelf niet sta te brullen. Maar de vrouw verricht onzer beider taak met verve. Stilletjes geniet ik. Ik heb verlof. En niemand slaat acht op mij. Ook wel een keer lekker.