Eerder gepubliceerd op Whaleshares
Nee, nee
stomme wekker
ik lag echt
nog veel te lekker
sliep zo heerlijk,
echt zo diep
’t was al even
geleden da’k zo sliep
kon nog zeker
uren verder
zonder schapen
zonder herder
Lees meer
We zijn nu zo ver in de Feestdagenmaand dat het geen barst meer uitmaakt, maar weet u nog dat u niks kon kopen? Dat moet een láng half jaar voor u zijn geweest. Al dat geld waarvan u nu geen idéé meer had wat ermee te doen. Natuurlijk wou u dolgraag al mijn boekjes, petjes en sleutelhangers kopen. Snap ik. Maar ging niet hè. Shop deed het niet. En ik treed ook zelden meer ergens op, dus merch bij een optreden kopen kon ook al niet. Sparen was natuurlijk nog een optie. Maar tegen deze rente…
Dus heb ik goed nieuws inmiddels. U kunt gewoon weer mijn shit hopen. Via Boekjeswebshop.nl is heel mijn oeuvre beschikbaar. Dat is niet heel raar want ik heb die site maar opgericht. Ik ken namelijk nog wel meer mensen die boekjes en andere leuke dingen uitbrengen en die het lastig hebben om dat verkocht te krijgen. Dus dacht ik, ik zet een site op en geef iedereen die wil (en niet reeds een serieuze grote uitgever met eigen site, verkoop via Bol.com enzovoort is, maar gewoon een hobby-boekjesmaker met mini-oplagen die wat meer aandacht voor die paar boekjes in de onderste keukenlade wil zodat daar binnenkort gewoon weer brood en pasta in kan) de kans om er ook zijn of haar boekjes te verkopen.
Boekjeswebshop.nl maakt dus een babyvuistje naar de grote spelers door enkel werk van de kleinere jongens en meisjes te verkopen. En ik ga dat grátis doen, net als alles wat ik doe want ik ben gek. U kunt mij steunen door (ein-de-lijk, wat moet dát heerlijk voelen voor u!) mijn boekjes te kopen, al bestaat het risico dat ik dan alleen maar nog méér gekke boekjes ga verzinnen. En check regelmatig terug, want er zal hopelijk ook snel meer werk van anderen op verschijnen. Al uw unieke, alternatieve, kleine gekke uitgaven op één bescheiden internetplekje.
Voor Droef.Gent, het (Cultuur)Podium voor Pessimisme wat ik mede zelf organiseer, schrijf ik vanaf nu steeds een openingsgedicht en maak ik daar een video bij. Droef eist namelijk nogal wat van mijn tijd op en op deze manier kan ik toch mijn poëzie een beetje ermee blijven combineren. Beschouw deze video ook maar als mijn eindejaarsvideo, want waarom niet.
Een vreemde leegte, een hol vanbin,
vol van holte, groot gemis erin,
een existentnie, een grof verdriet,
een je ne sais qua, het groot rond niet,
een meer vol minder, een les in more,
een plots ontloren, edoch nooit daarvoor,
een wist niet dat nodig, nu weet ik plots wat,
grof overbrodig, ik wou dat ik had,
een losse waarde, een pak het beet,
een verse spijtigheid, een ledig leed.
Kerf mij weg, in graniet,
lijn voor bocht, gevangen verdriet,
letters en cijfers, al dat mij rest,
leg me te rotten, dat lijkt me nu best,
mijn naam slijt in lijnen, maar zelf eb ik weg,
gewoon langzaam verdwijnen, verder niets dan domme pech,
op- af- en uitgeleefd, klaar met creperen,
wormen hollen mijn kop nu uit, niets meer te leren,
een zinnetje moet mij typeren, ach doe eens gek,
hier lig ik en sta niet meer op, maar wel
op een mooie plek.
De catsitter mompelt dat hij het woord catsitter maar een raar woord vindt. De catsitter zou de catsitter niet zijn als ik geen catsitter nodig had. De catsitter is veel in Gent, ik ben minder in Gent, mijn kat is constant in Gent. De catsitter rolt een sjekkie en likt zijn vloei. De catsitter drinkt mijn bier op. De catsitter legt zijn voeten op mijn woonkamertafel. De catsitter snuffelt tussen mijn films. De catsitter eet mijn fruit. De catsitter veegt zijn voeten nooit. De catsitter schept soms de kattebak leeg met mijn spatel, ontdek ik wanneer ik mij een ei wil bakken. De catsitter heeft de tray van het bier leeg op tafel achtergelaten als sein dat er boodschappen gedaan moeten worden. De catsitter heeft enkele van mijn boeken op straat verkocht maar betaalt me volgende week terug. De catsitter heeft iets onbestemds tegen het plafon geplakt en het valt nog altijd niet naar beneden. De catsitter wil nog wel eens in een existentiële crisis zitten op het toilet. De catsitter schreeuwt op zondag teksten van obscure Duitsche schlagers. De catsitter staat eigenlijk liever. De catsitter spreekt altijd de naam van mijn kat verkeerd uit. De catsitter luistert met een half oor terwijl hij naar zijn telefoon staart. De catsitter hoor je van heel ver aankomen. Ik vertel de catsitter dat ik Wim Paeshuyse wel eens een verhaal heb horen vertellen waarvan elke zin steeds hetzelfde begint. Ook vertel ik dat dat verhaal ooit Joubert Pignon heeft doen opstaan, naar zijn kast lopen, een boek pakken, bladeren, en een verhaal voor te lezen waarvan elke zin steeds hetzelfde begint, waarna Joubert Pignon demonstratief het boek open op tafel voor mijn neus neerlegde. De catsitter zegt dat hij nooit een boek leest. Mijn kat is al dagen kwijt.
Do you
REALLY
think
there’s
ANYTHING
important
about the way
YOU
live ?
The fly
ATTEMPTED
to ask
the spider.
I could have,
I guess.
I should have,
I suppose.
Maybe I still will.
Who knows.
Now don’t you worry, I’m really okay
I’ve just been having a type of a day
You know the day, you’ve had it as well
The kind of day that can just go to hell
It’s that certain day that starts just off mark
Like sudden drizzle on a picnic in the park
Not worthy of anger, or fury, or rage
More like cutting your finger while turning the page
And nothing goes quite right, but not wrong enough
To make you complain that times sure are tough
Sure, you can handle it, no trouble at all
Just all of the shit, combined, ruins it all
Haar ooghoeken zijn licht met roervocht aan het glinsteren wanneer ze mij haar collectie toont. “Deze is van zomer 2003,” herinnert ze zich nog goed. “Het was nipt, zelfs bijna niet gered, maar ik wist toch nog net vóór die man in de rij te belanden. En hij me toch een partij boos in de handvaten van zijn rollator knijpen, joh ! Ja, een mooie dag was dat.” Ze blaast er voorzichtig een dun laagje stof af. “Let alsjeblieft niet op de rotzooi hier, ik kom te weinig aan schoonmaken toe.”
De collectie is duidelijk geordend, maar volgens welke logica is wat onduidelijker. Ze ziet mijn verwarring. “Grootte,” verduidelijkt ze. “Kijk: deze plank bevat enkel momenten tussen de drie en vier minuten, die erboven van vier tot vijf, enzovoort.” Ik knik, een begrijpelijke beslissing. “Daaraan herken je ook de verzamelaar natuurlijk: alleen een amateur kent dezelfde waarde aan een moment van enkele seconden en een moment van drie minuten.” Empathisch schud ik het hoofd van onbegrip om de domheid van de amateurs.
Haar favoriet ? Daar hoeft ze niet lang over na te denken. Teder streelt ze over een moment van relevante grootte. “Zes minuut tweeënvijftig.” Nog meer roervocht in haar ogen. “Negen december tweeduizendveertien,” mijmert ze. “Ik sprong in de coupé van de eerste klasse en glipte zo binnendoor naar de tweede klasse. Direct de stopwatch gezet en het bleek echt waar, ik zat al zes minuut tweeënvijftig comfortabel in de treincoupé voor de rest van de mensen in kon stappen. De sukkels bleven gewoon buiten wachten tot iedereen uitgestapt was, onbegrijpelijk. Ik kan je zeggen, dat was een onvergetelijk moment, puur genieten. De zeven minuten ? Nee, dat is maar voor weinigen weggelegd, daar kan ik enkel van dromen.”
Ze zucht. “Zéker op mijn leeftijd. Tijd winnen is voor jongere mensen. Je moet er een bepaalde hoeveelheid schijt aan anderen aan hebben, en als je zo hulpbehoevend bent als ik tegenwoordig ben, kom je daar niet goed mee weg. Maar heel af en toe zet ik mijn schoen al op het zebrapad vóór het rode licht groen wordt.” Ze straalt, melancholisch zonnig. “Dan voel ik me weer even een jong meisje, met een wereld aan momenten te stelen. Maar dat is zeldzaam wanneer je ouder wordt. Nu kan ik enkel terugkijken. Op al die momentjes dat ik net wat sneller was dan een ander. Die tijd komt nooit meer terug.”
Ik begin later geen restaurant
met de lustere naam Lunchland
en serveer daar niet alle dagen
niets van alles wat de klanten vragen
Ik zal niet de wereld afreizen
op geen verre plekken proeven van spijzen
die dan ook niet mijn haren doen rijzen
mij geen kreetjes van verrukking doen krijsen
Lees meer
Rene van Densen