Rene van Densen

Schrijver, dichter, blogger, mafkees

Audio stories Korte proza

Geiten

Rene van Densen 0 Reacties


Verhaal door René van DensenHet is feest in Prozacstad en dat mag gevierd worden vinden de mensen. Ze staan in een dikke drom voor het doorkniplint de burgemeester aan te gapen. De burgemeester praat lang en vooral onverstaanbaar. De reusachtige dure speakers aan zijn weerszijden galmen dwars door elkaar heen. De mensen trappelen stilletjes en hopen dat hij snel de ceremoniële schaar zal pakken. Zodra het lint officiëel twee linten is gemaakt, stroomt de drom mensen toe. Ze moeten de winkel binnen.

In de reusachtige winkel verkoopt men vlees, in alle soorten en maten die je in de andere grotere steden ook vindt. Eindelijk, nu ook thuis verkrijgbaar, verzucht de drom. Een oudere man met droevig gelaat staat achterin de drom maar houdt zijn mond. Hij heeft geleerd enkel in stilte nog aan zijn winkeltje te denken dat tegen de vlakte moest. Hij verkocht ambachtelijke lariekoek. De laatste lariekoekbakker van het land. Maar de tijden zijn veranderd en de mensen kopen geen lariekoek meer. Zijn droom is verkruimeld en overwalst.

Blij verandert de drom in een rij voor de balie waar de welbekende worst verkocht wordt. Deze exclusieve worst wordt steeds, stuk voor stuk, uit één gehele geit vervaardigd. In elke worst zit vlees dat maar uit één geit tegelijk komt. Er wordt uit veilig- en gezondheidsoverwegingen geen vlees gemengd. Niet een beetje van die of een beetje van die. Het mag wat kosten. Maar dan heb je worst waar je het tenminste écht van weet.

En er wordt niets verspild: het beenmerg, de hoeven, de hoorns, alles wordt er op heerlijk smakelijke wijze doorheen gemalen. Lekker groffe portie zout en kruiden erbij en een strak worstenhuidje erom. Op de seconde nauwkeurig afgebakken in hypermoderne geautomatiseerde massaproductie. Zodat hij hetzelfde smaakt als in alle andere steden. Elke keer weer.

Speciaal voor de opening wordt een heel festival georganiseerd. Worsten overal. Broodje worst, worst uit het vuistje, worstentaartjes, worstensoep, worstensmoothies. De mensen in Prozacstad laten het zich allemaal goed smaken. Het oude mannetje ook. Na enkele happen al geeft hij toe, dit was wat de stad nodig had. Meer eengeitsworst.

In een ver land klinkt jammerlijk mekkerend geitengeschrei. Maar dat kun je in Prozacstad gelukkig boven het feestgewoel niet horen.

Audio stories Korte proza

Badkuip

Rene van Densen 0 Reacties


Verhaal door René van DensenAl sinds ik acht ben wil ik elke ochtend niet ontwaken. Ik wil dood. Ik moet door een kluwen van realiteit heen om mezelf uit bed te trekken. Daarna doorsta ik de dag op wilskracht. Weinig mensen weten dit. Als er uiteindelijk bedtijd aanbreekt wil ik niet slapen omdat er weer een worsteling om te leven op me wacht. Ik wil door op de kracht die ik heb en dan slapen en niet meer ontwaken. Dit is al mijn hele leven mijn strijd en ik word veertig dit jaar. Ongeveer maandelijks is er een week dat het extreem zwaar is. Mensen die geloven in de maan hebbben me ware dingen verteld over de flow van dingen en het merendeel van de tijd kan ik mijn leven daar inmiddels op inrichten.

Ik moet in een week dat ik verlof heb en bijna elke dag amper mijn bed uit kan komen naar een optreden van een vriend in een stad die ik haat. Ik zit in de trein erheen. De vriendin van een andere vriend zit mee in de trein. Ze praat opbeurend maar snapt de worsteling. Het is allemaal akkoord. Ik red dit. Ik kan dit. Ik weet dit omdat ik de hele week al mezelf zeg dat ik niks kan en waardeloos ben en er toch nog ben. Ik drink zo kalm ik kan een pintje uit blik. Ik probeer niet teveel te denken aan alles waar ik volstrekt waardeloos in ben. Want ik ben waardeloos in schrijven, waardeloos in mijn vriendschappen en relaties, ik zorg extreem slecht voor mijn kat waar anders niemand anders voor zorgt en laten we nooit spreken over hoe ik voor mezelf zorg.

Ik adem. Ik ben ergens heen onderweg. Ik ben aan het slagen daarheen te gaan. De trein doet het meeste werk maar ik ga toch maar mooi weer. Ik doe het toch maar mooi weer wel. Dat is mijn mantra als het niet gaat. Ik doe het toch maar mooi weer wel. Ik ben in mijn leven allang de tel kwijt hoevaak ik dat stilletjes in mezelf heb gezegd. Ik doe het toch maar mooi weer wel.

Mijn lief heeft mij nodig. Er zijn vrienden in beide steden waar ik verblijf die me nodig hebben. Mijn kat heeft zo’n verlatingsangst dat steeds als ik mijn jas aantrek. ze paniekerig op mij springt en springend en miauwend smeekt dat ik niet ga, zelfs al ga ik maar naar de supermarkt. Ik lig al de hele week minstens driekwart van de dag op bed, mezelf verwijtend dat ik er onvoldoende voor iedereen ben. Ik kan elke dag wel janken, maar na het janken trek ik me uit bed, zet koffie, en probeer nog iets van het laatste kwart van de dag te maken.

Ik zit in een stad die ik haat op een literaire avond. Ik haat dit soort avonden en het is zo karig bezocht dat als ik vertrek, ik een fors percentage van de opkomst uitmaak. Ik vertrek stilletjes naar het toilet. Er is een badkuip. Ik overweeg even om het bad te vullen en vanaf daar, kalmpjes tussen het badschuim, te luisteren naar het literaire interview. Maar ik weet dat elke schuimbubbel die popt me doet erkennen hoe weinig ik er toe doe. Als de bubbel zelf. Ik kijk in de spiegel bij het handenwassen. Til mijn shirt op. Ik word dik. Ik ben waardeloos en dik en zonde van alles wat er in mij geïnvesteerd is. Ik ben gewoon dik en stom. Boeie. Wie zou me missen.

Na de literaire avond die vooral draaide om een paar vrienden van me ga ik met hen naar een café. Het café heeft een draaitrap omlaag naar het toilet. Ik fantaseer alleen maar om eraf te storten. Maar dan denk ik aan alle shit die mijn vrienden zouden hebben als ze mij daar onderaan zouden vinden. Braaf doe ik mijn ding. Ik veeg mijn billen, was mijn handen, werk me de wenteltrap terug op.

Was het leven maar een badkuip. Of had ik het lef om daar in te liggen in mijn eigen vocht. Maar meestal lig ik er in in bubbels. Ik heb zelf een badkuip. De laatste keer dat ik er in lag, morste ik mijn koffie in het water en moest ik er uit. Dat was deze week. Ik ging er niet meteen uit. Vermoedelijk is er koffie in mijn huid getrokken. Ik ben nu vast veel zuiders dan ik was. In mijn huid. Niet moeilijk want ik ben een TL-albino. Witter kan ik toch niet meer worden. Mooi, dat white privilige.

Ik drink wat na met mijn vrienden. Ergens wil ik niet eens dat ze gaan. Maar na enige tijd ben ik thuis. Ik zie van verschillende mensen nare berichten. En spam over jobs en penisverlengingen. Even rook ik een sigaret. Roken, dat is het laffe zelfmoord plegen. Ik check. Ik heb een heel groot pak sigaretten gekocht. Over de sigarettenrook zeg ik het stilletjes. Ik doe het toch maar mooi weer wel.

Audio stories Korte proza

Hoi lieverd

Rene van Densen 0 Reacties


Verhaal door René van DensenIn een benauwde treincoupé bedenk ik me ineens dat ik mijn verzonden berichten nog niet opgeschoond had. Ik heb een nieuwe tweedehands GSM. De nummers en ontvangen sms’jes heb ik al netjes gewist. Mensen vergeten hun eerstehands berichten altijd te wissen wanneer de telefoon tweedehands gemaakt wordt. En jawel, er staat een flinke boel berichten in naar nummers die ik niet ken. Vrijwel allemaal naar hetzelfde nummer. Ene Guus. Guus, ik tel 127 lege stoelen. Guus, ik tel 87 lege stoelen. Guus, ik tel 104 lege stoelen. Iets over een lijnmanager. Ik lees de sms’jes niet maar je ziet wel steeds het begin in de lijst. 105 stoelen, 84 stoelen, 122 stoelen. Geen idee of het veel of weinig lege stoelen zijn. Was dit van een conducteur die doorgaf hoeveel ruimte er nog in een bepaald deel van de trein was ?

Ik wis me door de lijst heen. Heel af en toe andere berichten. We zitten in ‘Doebai’, groetjes Willem. Of het eten al klaar is. Dat het dak er mooi bijla. Steeds kleine stukjes. Afgekapt. Van hoe weinig woorden Willem als man ook is, ik krijg nergens een volledig bericht in beeld. Of toch. ‘Oke.’ Dat hij er nog een punt achter zet, ontroert me.

Dan veranderen de berichten. 121 stops 57 pct gr W. Ruud 58 st Willem 126 s. Centr 127 st 94 pct. De berichten blinken uit in raadselachtigheid. De stops, tja. Het zal wel een buschauffeur zijn. Treinen maken niet bijzonder veel afwijkende stops. Dat percentage zal wel zijn hoe vol de bus was. Zou hij dat met een rekenapparaat hebben berekend ? Op zijn dashboard ? Of zouden die mooie moderne in- en uitchecksystemen dat gewoon melden ? Misschien de stops ook wel. En dan nog per sms moeten doorgeven hoe de eindstand is. Van jou en de andere chauffeurs. Van Ruud. En Akiv. En van jezelf. Willem.

Langzaam wis ik Willem. En Ruud. Delete delete delete. Stops en percentages. Steeds andere nummers. Kalme dagen, drukke dagen. Een verdwaalde ‘Ben geveld door griep’ ertussen. De dag erop duidelijk weer dapper achter het stuur. Bravo Willem. Aan je werkethiek ligt het niet. Stops en percentages, stops en percentages. Dan iets over een nieuw abonnement. Dat hij de vraag van de baas niet snapt. Dat hij vanavond later thuis komt. ‘Slecht nieuws’.

En dan wis ik bijna ‘Hoi lieverd <3'. Ik staar verbaasd naar het bericht. Dit was het eind van Willem's verhaal en hier begint dat van haar en mij.

Nieuwe optredens Nieuws

Volgende week dinsdag: Brussel !

Rene van Densen 0 Reacties


Hier hoef ik in feite niets aan toe te voegen: wat een line-up ! En dan nog mijn naampje erbij. Een eer, kortom. En na Gent en Turnhout zowaar de derde Sprekende Ezels-locatie waar ik mijn teksten breng. Menigeen is me voorgegaan in het compleet maken van dit lijstje, maar het leuke van deze dinsdagavond in Jester is dat deze Brussel-Zuid locatie nog kersvers is. Pas kortgeleden toegevoegd aan de illustere podiumketen die de Sprekende Ezels vormt.
Ik ben, kijkend naar de poster, ook verscheurd tussen proberen alle andere optredens ook mee te krijgen of toch vroegtijdig vertrekken om zeker thuis te geraken – ik en station Brussel-Zuid kennen elkander inmiddels al iets te goed en we zijn geen vrienden.

Poëzie

Laat

Rene van Densen 0 Reacties

Zagen ze maar
dat bloot, dat rauw, dat zeer, die kou, dat stil, elk woord, verstopt, gesmoord, de moeite, de sleep, gebrek aan greep, de strijd, onmacht, gebrek aan kracht, de smelt, de traan, voorbij en gedaan, wat je deed en wat je doet, wat zo hoort en wat moet, de huid, de schram, het zweet, de klam, herpak en door, je hart ervoor, het woelen, monoloog, hoe je jezelf leegzoog, die minuut, die seconde, je vieze gedachten, elke zonde, hoe je jezelf opvrat, hoe je jezelf vergat, elke haar die je verloor, elke keer dat je weer door, elke zucht die werd gelaten,

Maar ze horen je enkel praten
zien je drinken, zien je vallen, horen je weer clownesk lallen, je bent er weer niet in geslaagd, niemand ziet je als gelaagd, enkel gefaald en stomverloren, gelukkig kan ze dat bekoren, je bent een lieve imbeciel, een koddig gefaalde halfdebiel, geen gevaar, nooit echt gelukt, een dronken druif te vroeg geplukt, je mag er zijn, want zonder doorn, geen tand geen klauw, geen mes geen toorn, een cartoonesk platte plaat,

het is potdorie alweer laat.

Audio stories Korte proza

Alleen met elkaar, of: waarom ik bundels van vriendjes koop

Rene van Densen 0 Reacties


Verhaal door René van DensenHoe meer ik erover nadenk, hoe vreemder het me schijnt. Mijn huis ligt volgezaaid. Met die van hen, en die van mezelf. Overal. Overal bundels. Van dat ene opkomende talent dat niet meer onbetaald optreedt en dus nooit bij mij op een podium zal staan want geen budget. Van die geniale ene die maar niet wil doorbreken. Die ene bundel die een beetje middelmatig was maar de daaropvolgende was gewoon zo briljant dat ik hem maar als een opstapje zie. Overal liggen ze. Naast stapels van de mijne.

Het is niet zo dat als je een bundel koopt van een vriend, die ook meteen maar een bundel van jou wil. Soms komt dat voor. Bundelruil gebeurt ook. Mijn bundels zijn zacht geprijsd dus meestal valt zo’n ruil financieel in mijn voordeel uit. Zeker omdat ik het boek van de ander waarschijnlijk ook dolgraag tegen volle prijs had aangeschaft. Dus wil ik nog wel eens het verschil daarna bijtrakteren aan pinten. En overschiet ik dat meestal nog ruim ook. Ach. Geld. Zo rol ik. Brood eten is overschat. En ik begrijp iedereen die de mijne niet koopt. Hoeft natuurlijk ook niet. Dus zo’n ruil is vaak ook supersympathiek. Dat geeft nog een beetje aan: laten we elkaar beter leren kennen. Laten we elkaars werk checken en het er misschien later eens over hebben. En als we het er niet over hebben, dat is ook goed. Dan was er minstens de geste. We hebben geruild, elkaar iets van onszelf gegeven.

Overal in huis kom ik ze tegen. Mijn vriendjes. Er liggen ook wel auteurs tussen natuurlijk die ik nooit zal kennen. Die zijn bijvoorbeeld dood. Kunnen ze zelf ook weinig aan doen. Of ze zijn superberoemd. Wie weet zouden ze het wel enorm jammer vinden, ooit een keer achteraf, dat ze mij dan niet kenden. Of wie weet niet. Maar voornamelijk liggen er boeken van vrienden in huis. En kennissen. De kennissen worden soms via hun boeken vrienden. Soms gaan ook hun boeken door naar een ander. Dan paste de bundel toch net beter bij die persoon dan bij mij. Ruimte maken. Voor andere vrienden in de kast. De gesigneerde vrienden blijven sowieso.

Ik loop door huis, genietend van de stilte. Mijn kat slaapt. Ik pak een vriend van een plank en kruip met hem of haar even op de bank. Tijd voor een goed verdiepend gesprek. Alleen met elkaar. In mijn eigen tempo. Soms heb ik het te druk met mijn eigen dingen. Geen tijd. Voor mijn vrienden. Dan passeer ik wel eens een plank, geef ze een kort knikje. Ik fluister: sorry. En probeer mijn eigen werk snel af te hebben. Want vrienden, daar maak je tijd voor. Zeker als ze er zelf niet bij zijn. Maar een beetje vreemd is het natuurlijk ook wel. Als ik er over nadenk.

Audio stories Korte proza

Halspuist

Rene van Densen 0 Reacties


Verhaal door René van DensenHet is zo’n dag dat alles wat je doet op stroef schuurpapier gaat. Als ik een kater had, kon ik daar de schuld aan geven, maar het is de dag zelf. Ik ben volledig nuchter en heb zelfs goed geslapen. Dat is vrij uniek. Misschien ligt het daar dan aan. Mijn gemoed zakt in, de koffie werkt niet mee, alles wat ik doe wordt door nukkige systemen tegengewerkt. Met de tanden opeen werk ik me zo productief mogelijk de dag door.

Ik heb een halspuist. Hij zat onder mijn baard. Mijn baard laat ik groeien uit luiheid. En als ik moet optreden, doe ik dat niet zonder baard. Ik wil mijn gevoelige teksten niet naakt vertellen. Er hoort haar tussen mij en het publiek in te zitten. Maar mijn luie baarden gaan na verloop kriebelen en de huid gaat ervan irriteren. En soms krijg ik eens een puist. Vanochtend bij het opstaan merkte ik de puist al. Ik heb dit weekeinde opgetreden, en doe dat voorlopig niet meer. Dus de baard kon eraf.

De douche stroomde bijna over terwijl de baard zich verzamelde op het putje. Soms doe ik de baard in een potje en zet dat buiten. Vogels halen de haren wel eens op voor in hun nest. Ik doe hetzelfde met de pluis uit de wasdroger. Ik ben een dierenvriend. En anders heb ik al dat eten voor niets gegeten en heb ik voor niets geleefd en die baard laten groeien. Soms overweeg ik om een kussen te vullen met mijn baard. En met mijn hoofdhaar. En al die andere ellende die mijn lichaam maar blijft produceren. Je maakt wat aan, in zo’n leven.

Iemand verwijt me iets vergeten te zijn maar ik weet vrij zeker dat het een miscommunicatie was. Mijn maag knort, ik ben al uren aan het werk, nonstop. Ik overweeg snel even de supermarkt in te lopen, maar mijn kat miauwt dat ik niet weg mag. Ze gaat resoluut op mijn schoot liggen. Ik denk aan het optreden afgelopen weekend, en een moedeloos gevoel van zinloosheid wast over me heen. Ik produceer vanalles en volgens mij zit er niemand op te wachten. Buiten in de tuin komt er ook geen enkel vogeltje op het baardhaar af. Het is allemaal voor niets, zeg ik tegen de halspuist.

De halspuist zit in een soort vouwplooi. Hij wil niet weg. Ik werk en de kat snurkt en ik wacht tot de halspuist rijp is. Mijn hals maakt nog een hoek, misschien moet ik daar blij mee zijn. Al heeft een onderkin ook wel iets. Qua halspuistverwijdergemak dan toch. De wind waait buiten wat van mijn baardhaar weg. Misschien wel op avontuur, naar vreemde streken. Maar waarschijnlijk gewoon ergens in een putje of in de modder. En niet ver weg.

De meeste avonturen zijn ook maar overschat, besluit ik. Ze lijken verdomd veel op elkaar. Soms kun je beter dichtbij blijven. In de modder. Of in de put. Ik rek me uit en voel de halspuist knappen.

Poëzie

Ze

Rene van Densen 0 Reacties

Blijven is wellicht
wat vergezocht,
bezeiden ze

Maar elk commando
komt corrupt en
kopersmakig door

Alles onbespreekbaar
want klaar, wonderbaar
en verklaarbaar met elkaar
in koor

We moeten door,
hoor
Lees meer

Nieuwe optredens Nieuws

Vrijdagavond op Droef Aid !

Rene van Densen 0 Reacties


Ik heb heel het jaar nog niet opgetreden. Had ik ook gewoon geen zin in. Ik wou in April, schoorvoetend, wel weer eens op Droef optreden in het Volkshuis maar stond met alle liefde mijn plek op het affiche af aan Sven De Swerts die een nieuwe bundel te presenteren had die jullie allemaal moeten kopen, nu meteen, want het is een zeer fijne bundel en ik zou het super vinden als hij schrikt van het grote aantal bestellingen. Dus hop, allemaal jullie vakantiegeld aan hem overmaken, komop.
Maar dat liet nog de kwestie van ‘nog eens op Droef optreden’ en dat komt komende vrijdag goed ! In een line-up met allemaal vriendjes. Zoals de fenomenaal grappige Wouter van Peer, de fenomenaal grappige Gust Peeters, de fenomenaal grappige Joke Van Caesbroeck en de fenomenaal grappige Wim Paeshuyse. Ik beloof werk te brengen dat niet fenomenaal grappig is.

Droef Aid, boven Trafiek in het Pierkespark te Gent, steeds na 21u (3 dagen lang, mijn optreden is op dag 2 dus 11 mei).

  1. Pagina's:
  3. 1
  4. 2
  5. 3
  6. 4

« Vorige pagina — Volgende pagina »

Je miste

Poëzie

Wens sinds het waken

Poëzie

Banale komedie

Poëzie

Lambitie

Poëzie

Bijna maandag