Altijd nieuwe stumpers

Ik zwaai naar hem, hij zwaait terug. Nog zo’n stumper, denk ik. Net als ik. Ze was even met hem, even met mij. Ze verzamelde ons. Ons stumpers. En nu is ze daarbuiten nog ergens. Stumpers aan het verzamelen. Nieuwe stumpers. Want er zijn altijd nieuwe stumpers, denk ik. Altijd nieuwe stumpers. Er zijn altijd nieuwe stumpers.

Ze belde een aantal maanden geleden nog. Ineens. Ik kwam van de tandarts en zag dat ik een telefoontje had gemist. Aangezien ik druk werkzoekende was, belde ik maar terug. Je weet nooit of het een sollicitatie of interimbureau was. Goed, het was na zessen, dus de kans was klein. Maar soms doen ze dat. En zo hoorde ik haar stem, ze klonk verwarrend en schel onverstaanbaar als altijd en het drong niet direct door dat zij het was.
Lees meer

Overbierman

Het meisje achter de toog kijkt mij geschrokken aan als ik nog een bestelling wenk.
“Amai, nog een koffie ? Dat is echt niet gezond hoor,” meent ze doodserieus, zwaarbezorgd, terwijl ze mijn tafelgenoot zonder enige schroom zijn zevende pint voorschotelt. Het is tien over half negen, het café is veertig minuten open. Mijn overbierman grinnikt stilletjes, ook hij ziet de ironie in. Ik luchtproost mijn koffie, hij luchtproost zijn bier.
Lees meer

Wat betekent het als je een speelkaart op straat vindt ?

Van veel mensen, waar ik over de jaren aan vertelde over mijn speelkaarten-project, hoorde ik aanvankelijk: “Ik kom dus nooit waar dan ook speelkaarten op straat tegen.” En vervolgens, een tijdje later: “Nu zie ik ze ineens overal, echt bizar.” Dat is niet gek, als je erop begint te letten. Als je specifiek op paarse frisdrankblikjes zou gaan letten, zie je die ook ineens overal liggen op straat. Of mensentanden. Bedenk vooral maar eens hoeveel je er voorbij bent gelopen zonder dat je je er bewust van bent geweest. Maar wat betekent dat ?
Lees meer

Persbericht: Presentatie van mijn nieuwste poëziebundel Als Een Ravijn Een Richting Is

Foto: Bob Minne

Op 16 augustus, dus over een paar weken al, presenteer ik in Gent, op een live spektakelavond, mijn vijfde en nieuwste dichtbundel. Maar in feite is dat mijn oudste dichtbundelproject, en tegelijkertijd het meest moderne.

Het boek, want dat is één van de twee verschijningsvormen, heet Als Een Ravijn Een Richting Is. Zoals u van mij mag verwachten onderhand is het geschreven vanuit de rauwe kant van onze maatschappij, waar we zuipen, vechten, maar ook melancholisch een weemoedig staren naar wat de wereld beweegt. En we mogen er zelfs af en toe eens mee lachen of huilen. Tot zover lijkt het ‘gewoon’ weer een dichtbundel van mijn hand.

Maar wie mijn werk een beetje kent, vermoedt het al: René moet weer eens speciaal doen. Want het is niet alleen een boek, maar ook een deck speelkaarten. Met gedichten er dus op. En in het boek staan niet alleen gedichten, maar volledige pagina’s met achtergrondinformatie. De gedichten in deze bundel zijn niet alleen op papier afgedrukt, maar op speelkaarten, die zijn geïllustreerd door kunstmatige intelligentie (AI). En het is gebaseerd op foto’s die ik al vijftien jaar maak. Gewoon, op straat – over drie verschillende continenten.
Lees meer

Bewijs van deposito

Bewijs van deposito
van uw vrije wil
af te halen bij loket 18
we verwijzen u gaarne door
naar de afdeling diplomatieke
tijdsverspilling alwaar u
een bewijs van kansloosheid
verkrijgt, dit heeft u nodig
voor het invullen van uw
carrièretraject, waarbij
gelet moet worden op de
algehele staat van uitzichtloosheid
dat het consulaat van lemmingengedrag
bij uw geboorte verstrekte.
Wat zegt u meneer ? Dromen ?
Neen, dromen hebben we hier niet.

(Gevonden in notities van meer dan een decennium geleden)

Blootje

Ik ben de enige op kantoor vandaag. Iedereen is ziek of met verlof of in elk geval elders. Sommigen werken thuis. Ik ben helemaal alleen en loop in mijn blootje rond. Al een week keek ik uit naar deze dag. Het is stil, geen gebabbel of muziek. Ik hoor mijn beenharen wapperen in de wind. Het kantoor heeft weliswaar hoge ramen, maar het gebouw staat middenin de bossen. Niemand komt hier, enkel de vogels kunnen me zien.
Lees meer

Glas

Ik lag achter glas, mijn ogen amper volgroeid, en de hele wereld was mijn televisie. Een paar keer per dag kwam mijn moeder, of toch een vrouw die duidelijk liever mij had willen kunnen knuffelen. Maar ik was een frutseltje met een reusachtige kop en clownesk lompe reuzenvoeten. Ik zat in glas om mij te beschermen tegen de wereld.
Lees meer