Zaterdagdeken

Vandaag mag ik onder een deken op de zetel liggen, het is zaterdag, niemand wordt boos. Misschien heb ik morgen een paar dingen niet in huis omdat ik vandaag geen plastic pasje gebliept heb in wat winkels die morgen dicht zijn. Dan ben ik morgen boos op de mij die vandaag onder een deken ligt. Een vriend heeft een kortverhaal doorgestuurd. Ik lees het, tik mijn eerste bevindingen uit en stuur het op. Meteen vraag ik me af of ik niet te bruut of ongeïnteresseerd of onvriendelijk of te weinig steunend of enthousiast of vrolijk of tja, vriendelijk ben geweest in mijn reactie. Het is een zaterdagdekendag en dat was een zaterdagdekenbericht, ik ben te zaterdagdekenig om er een rectificatie of uitweiding achteraan te sturen. De vriend is een lieve begripvolle man en het zal wel het goede keelgat in schieten.
Lees meer

Altijd nieuwe stumpers

Ik zwaai naar hem, hij zwaait terug. Nog zo’n stumper, denk ik. Net als ik. Ze was even met hem, even met mij. Ze verzamelde ons. Ons stumpers. En nu is ze daarbuiten nog ergens. Stumpers aan het verzamelen. Nieuwe stumpers. Want er zijn altijd nieuwe stumpers, denk ik. Altijd nieuwe stumpers. Er zijn altijd nieuwe stumpers.

Ze belde een aantal maanden geleden nog. Ineens. Ik kwam van de tandarts en zag dat ik een telefoontje had gemist. Aangezien ik druk werkzoekende was, belde ik maar terug. Je weet nooit of het een sollicitatie of interimbureau was. Goed, het was na zessen, dus de kans was klein. Maar soms doen ze dat. En zo hoorde ik haar stem, ze klonk verwarrend en schel onverstaanbaar als altijd en het drong niet direct door dat zij het was.
Lees meer

Overbierman

Het meisje achter de toog kijkt mij geschrokken aan als ik nog een bestelling wenk.
“Amai, nog een koffie ? Dat is echt niet gezond hoor,” meent ze doodserieus, zwaarbezorgd, terwijl ze mijn tafelgenoot zonder enige schroom zijn zevende pint voorschotelt. Het is tien over half negen, het café is veertig minuten open. Mijn overbierman grinnikt stilletjes, ook hij ziet de ironie in. Ik luchtproost mijn koffie, hij luchtproost zijn bier.
Lees meer

Wat betekent het als je een speelkaart op straat vindt ?

Van veel mensen, waar ik over de jaren aan vertelde over mijn speelkaarten-project, hoorde ik aanvankelijk: “Ik kom dus nooit waar dan ook speelkaarten op straat tegen.” En vervolgens, een tijdje later: “Nu zie ik ze ineens overal, echt bizar.” Dat is niet gek, als je erop begint te letten. Als je specifiek op paarse frisdrankblikjes zou gaan letten, zie je die ook ineens overal liggen op straat. Of mensentanden. Bedenk vooral maar eens hoeveel je er voorbij bent gelopen zonder dat je je er bewust van bent geweest. Maar wat betekent dat ?
Lees meer

Persbericht: Presentatie van mijn nieuwste poëziebundel Als Een Ravijn Een Richting Is

Foto: Bob Minne

Op 16 augustus, dus over een paar weken al, presenteer ik in Gent, op een live spektakelavond, mijn vijfde en nieuwste dichtbundel. Maar in feite is dat mijn oudste dichtbundelproject, en tegelijkertijd het meest moderne.

Het boek, want dat is één van de twee verschijningsvormen, heet Als Een Ravijn Een Richting Is. Zoals u van mij mag verwachten onderhand is het geschreven vanuit de rauwe kant van onze maatschappij, waar we zuipen, vechten, maar ook melancholisch een weemoedig staren naar wat de wereld beweegt. En we mogen er zelfs af en toe eens mee lachen of huilen. Tot zover lijkt het ‘gewoon’ weer een dichtbundel van mijn hand.

Maar wie mijn werk een beetje kent, vermoedt het al: René moet weer eens speciaal doen. Want het is niet alleen een boek, maar ook een deck speelkaarten. Met gedichten er dus op. En in het boek staan niet alleen gedichten, maar volledige pagina’s met achtergrondinformatie. De gedichten in deze bundel zijn niet alleen op papier afgedrukt, maar op speelkaarten, die zijn geïllustreerd door kunstmatige intelligentie (AI). En het is gebaseerd op foto’s die ik al vijftien jaar maak. Gewoon, op straat – over drie verschillende continenten.
Lees meer