Leve(n)de Schrijvers podcast afl. 4

Op 22 september was ik één van de gasten in de podcast Leve(n)de Schrijvers. Het was in de kelder van het charmante cocktailbarretje Little Red Rooster. Ik had een kameraad meegenomen die het aanwezige publiek verdubbelde. En halverwege de show vloog zijn jas door een kaars in de fik, wat een beetje paniek opleverde. De gastvrouwe, Barbara Van Loo, nam het stokje per deze editie over, maar had nog de initiatiefnemer Louis Vanoo naast zich. Dat voorkwam dat er teveel in de show gemompel uit het publiek was, gecombineerd met ‘uhuh, ja. Ja. Inderdaad. Ja.’ En op 2 oktober werd het geupload en wou ik dat aan de grote klok hangen zodat jullie ALLEMAAL konden gaan luisteren, maar toen was er iets fout gegaan en werd mij gezegd dat ik even moest wachten.

Ik wachtte een maandje, vroeg zojuist eens voorzichtig naar de status, en het was blijkbaar de volgende dag allemaal al gefixt. Dus bij deze kunt u gewoon luisteren. Voila.

Geauto

Stralend zit een jonge blonde vrouw te lachen aan het loket wanneer de automatische deur eindelijk opent en ons binnenlaat. In een rij schuifelen we naar haar toe. Ze vraagt steeds of we een afspraak hebben, en dat is voor ons allemaal zo, daarom zijn we hier op het moment dat de deur opent. Ze wijst naar een groot scherm een meter verder. Daar moeten we onze aanwezigheid bevestigen en dan mogen we naar de wachtzaal.
Lees meer

Zaterdagdeken

Vandaag mag ik onder een deken op de zetel liggen, het is zaterdag, niemand wordt boos. Misschien heb ik morgen een paar dingen niet in huis omdat ik vandaag geen plastic pasje gebliept heb in wat winkels die morgen dicht zijn. Dan ben ik morgen boos op de mij die vandaag onder een deken ligt. Een vriend heeft een kortverhaal doorgestuurd. Ik lees het, tik mijn eerste bevindingen uit en stuur het op. Meteen vraag ik me af of ik niet te bruut of ongeïnteresseerd of onvriendelijk of te weinig steunend of enthousiast of vrolijk of tja, vriendelijk ben geweest in mijn reactie. Het is een zaterdagdekendag en dat was een zaterdagdekenbericht, ik ben te zaterdagdekenig om er een rectificatie of uitweiding achteraan te sturen. De vriend is een lieve begripvolle man en het zal wel het goede keelgat in schieten.
Lees meer

Altijd nieuwe stumpers

Ik zwaai naar hem, hij zwaait terug. Nog zo’n stumper, denk ik. Net als ik. Ze was even met hem, even met mij. Ze verzamelde ons. Ons stumpers. En nu is ze daarbuiten nog ergens. Stumpers aan het verzamelen. Nieuwe stumpers. Want er zijn altijd nieuwe stumpers, denk ik. Altijd nieuwe stumpers. Er zijn altijd nieuwe stumpers.

Ze belde een aantal maanden geleden nog. Ineens. Ik kwam van de tandarts en zag dat ik een telefoontje had gemist. Aangezien ik druk werkzoekende was, belde ik maar terug. Je weet nooit of het een sollicitatie of interimbureau was. Goed, het was na zessen, dus de kans was klein. Maar soms doen ze dat. En zo hoorde ik haar stem, ze klonk verwarrend en schel onverstaanbaar als altijd en het drong niet direct door dat zij het was.
Lees meer

Overbierman

Het meisje achter de toog kijkt mij geschrokken aan als ik nog een bestelling wenk.
“Amai, nog een koffie ? Dat is echt niet gezond hoor,” meent ze doodserieus, zwaarbezorgd, terwijl ze mijn tafelgenoot zonder enige schroom zijn zevende pint voorschotelt. Het is tien over half negen, het café is veertig minuten open. Mijn overbierman grinnikt stilletjes, ook hij ziet de ironie in. Ik luchtproost mijn koffie, hij luchtproost zijn bier.
Lees meer