Zweven in stilstand
omdat je anker gedompeld is
in vluchtig ongeloof

Zoevend langs wolken
die drijven zonder drang
water dat een tourke zet

Dat blauw is verdorie
ook al niet eens blauw, maar
zinsbegoocheling

En daar, verderop
waren laatst nog
mijn zorgen loos.

het start met loslaten
– of werd ik geduwd ?

vallen, en
– jezelf wijsmaken dat je vliegt

vooral ergens héén
– zoete illusie dat je weet wat je doet

Greep ik nog ?
– werd ik losgepulkt ?

Achter gesloten deuren
lacht, luidruchtig en vol leven,
wie ik net nog was.
– Wie van ons had de sleutel ?

Mijn nagels scheuren
elke dag
wat verder af.

Haar varkensoogjes
heeft ze kunstig
uitgelijnd tot het
ergens op leek

Haar smalle lippen
ondergingen een
fors gesubsidieerde
wegverbreding

Ook de rest van
de renovatiepremie
ging op aan dikke
chemische plamuur

Onder haar ranke brauw
zijn emotionele
rolluiken
aangebracht

En haar vlecht
oogt als iets dat
teveel manuren
gekost heeft

Maar dan
barst de plamuur

Waar ze zelfverzekerd
achter schuil ging:

Ze wordt verraden
door, zowaar

een authentieke lach!

wol / wol / wol
verf het / maar vol
nee / werpt de wol / streng / tegen
bol / het af
ik ben van / kunst wol
en zal het / schilderen
als het / kan
op / canvas

Let maar op

Morgen is er
geen gisteren meer

En anders
ontaardt
zich een beving

En alles bros en
breekbaar

Of tandvlees dat
flubbert

En al je vrienden
vallen weg

Deze horror
voltrekt zich
terwijl de dagen
venijnig voortduren

Dus nee,

Ik ben niet
bang voor de dood

Enkel voor doorleven.

Tijd bestaat niet
wanneer ik dit schrijf
zwaaien jouw gouden lokken
over de dansvloer

Maar wanneer
de eerste ogen
deze woorden lezen

heb jij een kater
of de dag een aanvang
gevonden

En wie weet
overleeft dit lapje
tekst

onze ontmoeting (hoi)
vereeuwigd
maar gelukkig
bestaat tijd niet.

Beste,

dank
voor uw besteling
die we met veel
plezier
aan u geleverd hebben

u kunt betalen
met een ideaal
of we kunnen u
overschrijven

vanzelfsprekend
zijn ook de kosten
van deze boodschap
voor uw rekening.

Dit
was de kamer waar
de tijd mij heelde
maar wat het nu

Dit
is wie of wat ik soms
echt wel poog te zijn
maar wie ik nu

Dat
is ook wat, zegt men
en ik kijk en ik kijk
maar wat het moet

Zo
staan de ruïnes van
vroeger zijn en later
worden, maar waar

geen idee

Opgeschreven,
       dus klaar

Uit zicht,
       dus niet aan

Overdreven,
       dus over kant

Verplicht,
       dus opgebrand

Hoegenaamd,
       dus je weet het niet

Afgemat,
       dus grens, gebiedt

Geboden en aan,
       dus alles moet uit

En je bent opgeschreven
       van de weeromstuit.

In de noeste duimnagel
mijn beduimelde smoel
en ik smeek,

duw mij terug onder

ik kan hier niet staan

Slaakt een cynische bulder
en slaat met worstenvinger
op mijn rug,

wen er maar aan

ook morgen wordt weer een wonder

Mijn trouwste vriend, de stommiteit
schenkt er nog een in de tijd
in wat glas,

en proost zelf zonder

hij zal ook mij hier weer doorheen slaan.

Beloofd.