De wc op de verdieping waar ik mijn werk doe, is kapot. De dichtstbijzijnste wc is schuin tegenover het kantoor van de directeur. Ik vraag me af of de wc op onze verdieping gesaboteerd is zodat de baas onze wc-tijd kan monitoren. Misschien zit hij nu met een stopwatch in de hand en mijn beoordelingsformulier voor zich, achter zijn bureau. Achter ? Aan ? Tegen ? Onder je bureau snap ik nog. Daar verstop ik me wel eens. Alle andere voorzetsels klinken vreemd ten opzichte van een plank met vier pootjes. Maar ja, een wc-bril is ook maar een vreemd woord.
Ik moet straks niet vergeten deodorant te spuiten. De persoon voor mij had dit niet gedaan en ik ging bijna van mijn stokje. Maar nu eerst aan de arbeid. Op Twitter doe ik al een week alsof ik in een marathonvergadering zit die, als een echte nachtmerrie, maar niet ophoudt. Ik zit inmiddels ook heel lang op dit toilet. Zo lang dat ik me afvraag of ik in de werkelijkheid niet toevallig in mijn bed lig te kakken. Dus knijp ik mezelf om wakker te worden. Ik open mijn ogen en check. Geen kak. Oef. Ik knijp mezelf nog eens en schrik wakker op de wc. Misschien best even vegen en tussendoorspoelen.
Een vriend zei ooit dat alles wat je kunt verzinnen, al eens echt gebeurd is. Dus iemand heeft al eens ooit een week lang in een marathonvergadering gezeten. Raar dan dat niemand juist mij gelooft. Ik bedoel, het is die ander toch écht overkomen. Moet haast wel. Overkomen ? Achterkomen ? Tegenkomen ? Maar ja, diezelfde vriend was laatst ook samen met De Opperpater naar de wc gegaan. En schijnbaar heeft De Opperpater toen zijn penis even in de mond genomen. Mijn vriend maakt sowieso vanalles mee, bedoel ik dus. En De Opperpater vertelde er daarna maar wat trots in geuren, kleuren en smaken over. Het smaakte wat naar marshmellow of zacht fruit, vond hij.
Maar ja, weet u veel. Misschien verzin ik die hele De Opperpater wel. En die vriend ook. En bestaan ze dus echt, ergens. Op een toilet heb ik talloze willekeurige gedachten en nooit een pen bij de hand. En heb ik een pen, dan geen papier. Of ja, wel papier, maar voor heel ander gebruik. Misschien moet ik proberen deze gekke gedachten te onthouden en snel in te typen wanneer ik weer aan mijn bureau zit. Achter ? Onder ?
Bij het luide spoelgeluid is alles alweer kwijt. En vergeet ik ook nog deodorant te spuiten.
