Eind elke ochtend staat mijn bejaarde overbuurvrouw met een dikke jas, haar in verse krullen en een verwachtingsvolle blik tegen de verplichte rijrichting in, op haar drempel te wachten. Soms kijkt ze wat naar de lucht, alsof de engelen eerder zullen komen dan haar lift. Uiteindelijk arriveert de auto en helpt steeds dezelfde man haar achterin. Het is nooit een taxi. Iemand draagt persoonlijke zorg. Hartverwarmend. De overbuurvrouw stapt haar drempel af, sluit haar deur, en sjokt richting auto. Ze wordt weggevoerd als een koningin naar wie weet waar, vermoedelijk een consumeerlocatie. Elk tijdperk krijgt de tempel die ze verdient.

Één van mijn beste vrienden die ik bijna nooit zie is al sinds hij live op een podium een spreekbeurt over mieren voordroeg de koning van de droogkomische humor. Ik probeer sindsdien dus niet meer grappig te zijn want er is geen beginnen aan. In een moment van zwakte stuur ik hem een reactie op een recent kortverhaal, dat gelezen kan worden als een poging tot droogkomische humor. Hij reageert met ‘Haha.’ en maakt er niet meer woorden aan vuil. En terecht. ik besluit de deur uit te gaan in de richting waar de overbuurvrouw heen verdween.

God stuurde één zoon, maar de Duivel is overal. Dat grinnikt de wijkgek me toe met bezwerende vinger, om daarna met een geïmproviseerd lied zijn slentering voort te zetten. Het is er de dag voor om met kraag omhoog in de andere richting te lopen. Er is ook een iftar in het wijkpark. Dat staat met krijt aangekondigd. Ik neem me voor thuis op te zoeken wat een iftar is. Maar nu even niet. Ik doe niet aan slimme telefoons die onmiddellijk antwoord geven met dubbel d en dubbel l. Ik doe aan in de schaduw van de zonneschijn genieten.

In de supermarkt verkopen ze een koekjestrommel die kan rijden. Ik ben direct verkocht. Onderweg terug duw ik het vierwielig vehikel over de straatstenen. Niemand die vermoed dat in de speelgoedauto koekjes zitten. Mensen bekommeren zich niet om de inhoud. Het kind in mij bekommert zich ook vooral om de wieltjes. De koekjes komen later wel. Misschien zijn ze wel vies.

Thuis wacht nog een prangende vraag op me, want ik weet nog altijd niet wat een iftar is.