Er hangt een schemaatje op de muur met gekleurde stippen. In de rij sta ik er precies naast, dus ik kan het uitgebreid bekijken. Er zijn gele, groene en rode stippen. Geel staat voor ‘normaal’, groen voor ‘redelijk druk’ en rood drukt ‘erg druk’ uit.

Mijn rij is, vind ik zelf, best lang, maar ik sta er tijdens een geel tijdsblok. Blijkbaar mag ik niet klagen. Of wellicht hangt dat schema er enkel om mensen het gevoel te geven dat ze niet mogen klagen, in welk geval ik er goed ingetrapt ben.

Het is een surrealistische plek voor een wachtrij: in de entreegang, nog vóór de ruimte met het Onthaal. In een hoek staat een metalen paraplukoker, met op een papiertje erboven, in gekleurde stiftlijnen opgetekend: PARAPLU (enter) BAK. En een pijl naar beneden.

Bij de deur hangt ook een briefje met een pijl: DEUR. Ik amuseer me prima. Zo wil ik wel vaker ergens wachten.

Niemand heeft deze prachtige details gezien. In mijn jaszak brandt mijn digitale zakcamera. Het kost veel zelfbeheersing om deze juweeltjes der knulligheid niet digitaal vast te leggen. Om later trots aan anderen te laten zien. “Kijk nou wat ik gezien heb.”

Wat later loop ik door de stad. Toeristen klikken links en rechts hun souvenirplaatjes. Meestal op telefoons, en dan prikkerdeprik, het internet op. Dia’s voor het thuisfront, live van de frontlinie. En wij maar lachen met de Japanners, enkele decennia terug, die alles fotografeerden en vastlegden en feitelijk niks zágen. Nu heeft iedereen Instagram.

Het is grauw weer. De sprookjesstad oogt betonnig en een beetje viesnat. Toch is iedereen om me heen aan het klikkerdeklikken. Alles moet worden vastgelegd. Ik ben natuurlijk geen haar beter: in mijn kop ben ik, slenterend, dit verhaaltje al aan het schrijven.

Zo word ik bijna omver gereden. Geschrokken stap ik terug de stoep op. Wanneer ik, toeristen en auto’s ontvluchtend, een souvenirsshop binnenloop, hangt daar een briefje: YOU BREAK, YOU PAY. In deze sprookjesstad moet je niet dromen, je moet wakker zijn.

Dromen, dat doe je in Prozacstad. Van alles wat je niet hebt, bent, bereiken zal en zien mag. Prozacstad is geen sprookjesstad. Geen drommen toeristen die de prachtige gebouwen op Flickr pompen. Prozacstad is altijd grauw. Een prachtige plek om je verlangens te bewaren. Ze blijven er vers.

Ik word altijd heel blij van mijn sprookjesstad. In mijn hoofd maak ik de foto’s om terug in Prozacstad weer van te kunnen dromen.