Korte proza

Over tot de orde van de dag

Rene van Densen 20/10/2021 Geen reacties

En we wisten best dat een beetje langer nog misschien slimmer was. Maar het was verrassend hoe snel veel dingen weer bij het oude waren. Al snel was het thuiswerken in plaats van een frustrerende, onzekere toestand waarin je eigenlijk teveel uren maakt uit schuldgevoel voor een koffiepauze en waar al het contact met collega’s via prutserige videochats liep, een rap romantiserende herinnering. En ontdekten we terug aan onze bureaus dat sommige collega’s elke dag heel luid samen lachen en anderen blijkbaar een gezicht hebben in plaats van een grote letter. Aanvankelijk wezen we de asocialen in de trein nog op het terug opzetten van hun masker maar dat word je ook beu. En elke keer op café moeten verdedigen dat de mondmaskers weliswaar niet meer op MOETEN maar wel MOGEN word je ook zat.
Lees meer

Spannend

Rene van Densen 05/07/2021 1 Reactie

Ik doe niets belangrijks. Ik ben geen cruciale werker. Ik werk niet super hard. Ik verdien niet super veel. Mijn CV is niet super imposant. Mijn woorden zijn niet groots of van belang. Ik ben niet groots of van belang. Ik ben ook niet echt een goede vriend. Soms help ik eens iemand met iets, dus een slèchte ben ik ook niet. Zo’n middel-maat zeg maar. Wat meteen mijn weinig uitzonderlijke gevoel voor humor illustreert. Waren we allemaal glanzende prijsbekers, dan zou ik alvast niet uitblinken.
Lees meer

Mogelijk, waarschijnlijk

Rene van Densen 15/06/2021 Geen reacties

Mogelijk zijn dit de laatste woorden die ik op dit laptopkeyboard typ. Waarschijnlijk niet. Je weet die dingen echter niet. Alles kan gebeuren. Morgen krijg ik een vaccin waar een piepklein percentage van de mensheid aan stierf wegens bloedproppen. Ik heb geen geschiedenis van bloedproppen maar dat had een groot aantal van hen ook niet. Ook neem ik het openbaar vervoer naar mijn injectie. Dan kan er ook vanalles gebeuren. Twee overstappen, tel uit die kansrekening. Maar waarschijnlijk gebeurt er niks. Mogelijk doet mijn arm zeer. Waarschijnlijk zelfs dat niet. Hoe dan ook, er is een vaccin, ik ben blij, en onder de indruk. Er zijn meer vaccins inmiddels dan vingers aan een hand. Dat is uniek in onze geschiedenis. En ik ben verheugd dat het mijn beurt is.

Maar ja, wat als. Wat schrijf je als er de kans dat dit je laatste woorden zijn, niet nul is ? Dezelfde nonsens als altijd natuurlijk, want elk woord kan je laatste zijn. Het woord appelmoes. Of belastingbrief. Mijn huidige medelanders zullen grappen dat iemand uit mijn geboorteland alvast niet als laatste woord tracteren zou zeggen. Of zelfs typen. Tracteren. Nee, het is niet de laatste. De laatste bestaat niet, ééntje is gééntje.

Heeft zo’n laatste woord betekenis ? Statistisch waarschijnlijk niet. Is je laatste betekenis niet belangrijker ? Mogelijk wel. Waarschijnlijk niet. Intentie ? Doelstelling ? Bedoeling ? Overtuiging ? Onstuimigheid ? Impuls ? Vermoeden ? Overweging ? Dagdroom ? Terugblik ? Afweging ? Overwicht ? Ontwrichting ? Opstandigheid ? Nederzetting ? Muurdecoratie ? Voorjaarskuis ? Banksaldo ? Genegenheid ? Spraakgebrek ? Incasseervermogen ? Incassobalans ? Onderzoek ? Valreep ? Volgzaamheid ? Verzekering ? Zappgedrag ? Gezapigheid ? Zopie ? Zuiptalent ? Zonnebad ? Zompigheid ? Heidvermogen ? Heidgebrek ? Hoofding ? Hartwicht ? Waarschijn ? Morgenstond ? Avondklok ? Mogelijk ?

Die dag, dus

Rene van Densen 02/04/2021 Geen reacties

Zo’n ochtend die je afschrijft. Die je gelaten ondergaat want alles maakt je kwaad. Zo’n ochtend dat je denkt, restart en retry after lunch. Zo’n ochtend dat je je beter had verslapen. Zo’n start van de dag dat je enkel botte mensen en technologische ellende op je pad vindt. Zo’n ochtend die in je weg loopt. Zo’n morgen die je liever gisteren had. Zo’n eerste halve dag die je liever van je afschreef in een koddig kort verhaaltje waar andere mensen om moeten lachen uit herkenning. Zo’n morgen dat je je lief niet wil aanspreken omdat je weet dat je iets lelijks of verkeerds gaat zeggen en dan zijn de rapen nog gaarder. Of de peren rijper. Zo’n ochtend dat het verschil tussen die twee uitdrukkingen je geen aubergine meer kan schelen.

Dat je passief-agressieve berichten naar vrienden stuurt. Om stiekem om een knuffel te vragen. Zo’n ochtend dat je denkt, als God deze ook geschapen heeft mocht hij op zich nog eens terug naar zijn blueprint. Dat er niets ècht groot mis gaat maar alles samen toch wel. Dat duizend kleine missingen maken dat je boem, ho, zegt. Dat je je afvraagt of leven de moeite nog is. Dat je je insignificant voelt, zo’n afrondcijfer van de natuurkundelessen vroeger. Die ene annotatie die niemand wil opzoeken want we snappen het wel. Die ochtend.

En je wil boos zijn op iemand maar eigenlijk deed niemand lelijk genoeg. Gewoon nèt lelijk genoeg. Net die halve seconde teveel in je weg. Net die halve nare blik. Net dat wachtwoord dat je wel maar blijkbaar toch niet wist. Net die ene zonreflex op dat raam in je ogen. Net al die andere politici tegen je, na zoveel jaren. Dat je die collega niet verstond maar je het niet redt met schaapachtig lachen. Net die ene flard muziek die je niet aanstond. Je weet welke dag ik bedoel; Die dag, dus. Ja: die dag, dus.