Je zou het bijna vergeten omdat het een half jaartje wat rustig is geweest rondom Collectief Schouderhaar, maar we komen binnenkort weer eens naar je toe ! Jazeker, Schouderhaar is alive and kicking en je hebt weer eens een gelegenheid om ons live te aanschouwen. Dus als je denkt, goh, die dynamische, ongeregelde boel gekke heren en dame die samen Collectief Schouderhaar vormen, en waar René keer op keer over berichtte, die wil ik wel eens een keer zelf aanschouwen, dat kan. Gewoon. Zomaar. En binnenkort, ook nog eens. Wel is dat voorlopig weer ons laatste optreden, want overige podiummomenten zijn nog in volop overleg maar zeker niet definitief. Dus er is één zekere kans, één momentje in de nabije toekomst, dat u Schouderhaar nog eens kunt gaan aanschouwen.

Dan moet u wel naar Liedekerke toe. Jazeker. Liedekerke. Continue reading “Hoera, Schouderhaar is terug !” →

EDIT: Wat hier misgegaan is, is me niet helemaal helder. Er was een tijdstip afgestemd, en ik was er (buiten mijn schuld enkele minuten te laat, maar toch niet zo schokkend te laat dat het erg zou zijn, en op het afgesproken tijdstip begon sowieso een heavy metal band aan hun optreden dus het was mij onduidelijk hoe daar poëzie doorheen voorgedragen zou worden. Bobadas was nergens te bekennen. Er was gelukkig bier, dus ik heb me nog wel een tijdje vermaakt, maar er was uiteiindelijk toch geen optreden.

Dus ik ben verhuisd. Naar Gent. En vanalles aan het regelen. Een aantal dingen doe ik op de fiets. Zo stond ik ineens voor Gent Sint-Pieters geparkeerd terwijl ik daar iets regelde, en toen ik buitenliep regende het hard. Ik pruts aan mijn fietsslot. Vlak bij mijn fiets zit een man op het enige droge bankje een pitabroodje te eten. Ik kijk verbaasd, hij kijkt verbaasd, want hij is mijn goede Gentse vriend Bobadas en ik ben ik. Hij was aan het werk en ik had het druk, dus vanzelfsprekend zijn we pinten gaan drinken. Het hoosde toch pijpestelen.

En zo kwam het dat hij me om wist te praten een optreden te geven. Ik ben daar eigenlijk tegen. Liefst treed ik helemaal niet meer op, en als het moet, enkel met Collectief Schouderhaar. Maar Bobadas is Bobadas en Bobadas is een vriend. Dus sta ik deze zaterdagavond in Gent, bij het Geburenfestival, boven café De Kleine Kunst óf vanaf een van de balkons daar tegenover, teksten te scanderen. Het duurt maar kort, mijn optreden, dus als u het mee wil krijgen kunt u het beste uw kont daar het hele weekend parkeren. Maar ik kom vanzelfsprekend wel in vol ornaat, dus in de inmiddels befaamde jas. Zaterdagavond, Gent, er is bier en het is Gent en het is Bobadas en het is ik. Gewoon komen.

Wat kan ik nog aan die titel toevoegen ? Want het staat er eigenlijk al: zondag is het befaamde Collectief Schouderhaar weer eens bijeen, inclusief ondertekende, en dat in de Nederlandse stad Tilburg. Het moet niet gekker worden. Wordt het wel, want het begint allemaal om 16u ’s middags al. Dus vanuit alle windrichtingen valt er op tijd te arriveren, rustig te genieten met een drankje erbij, en bijtijds weer huiswaarts te vertrekken. U heeft nul excuus. Nee, kan me niet schelen. Als u nu niet komt, dan wilt u Schouderhaar gewoon niet zien optreden. Geeft niet hoor, maar wees er dan eerlijk over. Dat het u niets interesseert of Ellen met al haar breekbaarheid op blote voeten haar stoere ziel etaleert. Of Hubert weer boevige spitsvondsten de microfoon inperst. Of Hugo ook dit publiek weer weet te betoveren. Hoe Reinout het geheel met soundscapes, humor en geluid aan elkaar breit. En hoe uw trouwe dichterschrijvermafkees zich zowaar weer in zijn imposante legerjas hijst voor een onvervalste continuering van zijn podiumpersonage. En wat dat laatste betreft: u weet toch hopelijk dat ik eigenlijk geen solo optredens meer doe, hè ? Het is enkel nog Schouderhaar en videos. Dus als u me wilt zien optreden, dan zou ik als ik u was toch zondag maar komen. Naar Tilburg. Want voorlopig is dat het laatste Schouderhaar-optreden in 2016, voor zover op dit moment afgesproken toch.

Dus als ik u er niet zie, ga ik er gewoon van uit dat ik wat u betref het dak op kan met mijn teksten en performances. Dan weten we dat van elkaar. Als u om 16:00 niet in Kim’s Kroeg in Tilburg aanwezig bent, entree gratis, consumpties niet, dan verstaan we elkaar gewoon. Dan weet ik dat ik op u niet hoef te rekenen. Als publiek. Dat ik niks aan u heb. U koopt waarschijnlijk ook al geen boekjes, hè ? Nee zie je wel. Niks heb ik aan u. Ga maar snel weer Candy Crush spelen of zo dan. Kssst.

PS: Zelfs Elco Wareman komt muziek spelen. Als gastmuzikant. U weet wel. Die man die teksten van mij omtovert tot fenomenale liedjes. Nee, wist u niet he, want u komt hier voor het eerst, of niet ? Wel, even een korte rondleiding: dáár is de deur.

Het is toch ongelofelijk. Hoe moeilijk is mijn naam ? Ik heb echt alle misspellingen al gezien in mijn leven. Dacht ik. Want RTVDordrecht krijgt het voor elkaar om tóch nog een variant te vinden die ik niet kende. Kudos. Enfin. Een impressie voor wie er anderhalve week geleden niet bij was !
Of klik hier om direct mijn fragment te zien. Maar dan mist u wel Leen Rááts. Naderhand even een stukje terugspoelen.