Het is wennen. Misschien te snel. Ik heb geen vragen in mijn hoofd. Zij wel. Soms. Maar alles gaat vanzelf. We zijn rustig rondom elkaar. Blij, vrij van twijfels. Terwijl ik dit schrijf maak ik me bijna ongerust of mijn lezers dit wel interessant vinden. Alles gaat goed. Vanaf dat we elkaar ontmoetten. Als er een conflict sluimert, voel en zie ik het niet. Ik wil gewoon zoveel mogelijk bij haar zijn en het voelt ook steeds perfect wanneer we samen zijn.
De wereld ruikt juist. Zij ruikt als thuis. Als rust, als de enige correcte plek waar ik moet zijn. Ik vergeet elke keer alles dat me dwars zit in het leven zodra ik haar haar, haar huid ruik. Wanneer ik haar lippen kus. Wanneer ik in haar schitterende ogen staar. Ik voel me soms zo ontspannen dat ik me een schop onder de kont moet geven om te luisteren naar wat ze daadwerkelijk zegt. Omdat ik me bijna in tevreden steen voel vormen. Ik wil alleen nog maar nabij haar zijn en me zo voelen.
Natuurlijk zouden er dingen zijn die wetenschappers hierover zeggen. Of spiritueel onderlegde experts. Of vrienden, familie, statistici, bedrijven die data van ons op allerlei private servers opslaan. Maar ik kijk in haar ogen en ruik haar en de wereld ruikt juist. Ik weet niet wat je nog meer van me wil.
