De andere schoolkinderen en ik spelen websiteje. Als dollemannen rennen we over het speelplein en proberen elkaar te scoopen. “Ik pak jouw lezers af,” roept er eentje jubelend. “Kan niet,” roept een ander, “want ik heb lekker een betaalmodel !” Met gestrekte vingers wijzen we naar elkaar en roepen: “Like ! Like ! Share ! Like !”

De stoere jongens spelen natuurlijk de grote websites. “Ik maak je zo kapot, jonguh,” pochen ze. “Met je kleine website.” De allergrootste jongen speelt Google. Toen we voor het eerst websiteje speelden, was hij ook gewoon een websiteje. Maar inmiddels is de macht naar zijn hoofd gestegen. Hij is een beetje de scheidsrechter aan het uithangen. Daardoor bepaalt hij ook, telkens als we gaan spelen, wie de allergrootste websitejes mogen zijn.

De meisjes vinden ons stom. Zij spelen vivaforumpje.

Omdat het een speciale dag is, vindt de Googlejongen dat ik voor één keer mag kiezen welk websiteje ik wil zijn. “Ook een van de groten hoor, wat je maar wil.” Stiekem zou ik best een grote website willen zijn, maar de stoere jongens willen het volgens mij grager. Ik zeg dat ik mezelf wel zal spelen. Dat is goed. Al snel speelt iedereen weer met likes en retweets. Ik zit aan de kant en roep zo af en toe mee. Het is prettig om mezelf te spelen. Ik kijk graag naar wat de vogels ondertussen doen.

Later toegevoegde video:
“Websiteje spelen” – eigen productie, Tilburg
4 april 2016