Zo’n dag dat het buiten niet wil en binnen ook niet echt. Dat er inktzwarte smurrie in je zakdoek belandt als je snuit. Of wellicht wat voor rood moet doorgaan. Dat je vermoedt dat er een wel zeer grondige reinigingsbeurt door je heen gehaald zou moeten worden voor je terug puur bent. Zo je dat al ooit was.

En dan dwarrelen de flarden binnen. Oh ja, dát had ik ook nog gedaan gisteren. Oh shitshit. Echt ? Ja, echt. Je hoopt dat iedereen die daarbij aanwezig was, net zo ver kapot is vandaag als jij en enkel jijzelf nog weet dat dat óók gebeurd is. Mag het ‘hopen’ heten als het tegen beter weten in is ? Een zalm zwemt toch ook ?

En dan plots drupt er smurrie langs je raam. Donkerzwart, of wat wellicht voor rood moet doorgaan. Verbaasd staar je terwijl het raam verduistert. Je rent de trap af, maar bij elk raam komt het. Je staart de tuin in terwijl die aan het zicht onttrokken wordt. En dan kruipt de smurrie, in de mix van het natuurlijke pikkedonker en elektrisch licht, onder de deur op. Naar je toe. Stap achteruit. Het heeft geen zin, en dat weet je ook. De smurrie komt je halen.