Hoi Steven,

ik ga stoppen met beweren dat je geen Wim heet, want op termijn gelooft niemand dat meer. Dat werkt averechts. Dus noem ik je vanaf nu Steven, zodat er verwarring blijft over je achternaam. Steven Paeshuyse. Haha, nee, grapje.

Ik heb je posterontwerp bekeken voor de dichtersavond. Niet om kinderachtig te doen, maar het is belachelijk dat mijn naam op dezelfde lettergrootte staat als de andere optredende artiesten. Ten eerste ben ik de enige buitenlander en dus speciaal. Ik heb keihard geploeterd om in het buitenland geboren te worden. Daar wens ik toch wel wat erkenning voor te hebben. Er wordt in jouw land veel te weinig benadrukt dat buitenlanders als ik uit het buitenland komen. Sowieso is daarnaast mijn naam korter, dus enkel door de toevoeging “(NL)” kom ik nu ongeveer aan dezelfde ‘lengte’ als de rest.

Ik hoor je al denken: het is niet de lengte die er toe doet. Dat zegt jouw vriendin zeker ook ? Natuurlijk doet die er wel toe. Gekke Steven. Ze zegt dat enkel om je fragiele ego te beschermen, Steven. Als je me niet gelooft, moet je maar eens wat aandringen. Dan zal ze heus wel schoorvoetend zeggen dat een beetje méér best zou mogen. Maar dat je bijvoorbeeld zo’n ontzettend lieve oorlel hebt, en dat dat ook wat waard is. Met een aai over je krullebol.

Maar ik ben natuurlijk wel superveel beter dan die anderen. Ik heb al acht boeken uitgebracht. Ácht ! En ze zijn allemaal geweldig. Dat weet jij ook. Gisteren nog kreeg ik een grote bestelling van de Tilburgse Universiteit: ze willen al mijn boeken opnemen in de Brabantse Collectie. Kwade tongen riepen daarna onmiddellijk dat zij alle boeken opkopen die ook maar een beetje een connectie hebben met Brabant, maar daar heb ik niet naar geluisterd. Ze kwamen niet voor niets bij mij uit: ik ben verdomme een levende legende.

Mijn optredens worden internationaal besproken en er zijn spectaculaire beelden van online. De rest van je line-up zijn zeker van die mannen die met een T-shirt en een colbertje en een spijkerbroek, hakkelend wat speelse versjes komen oplezen van een geprint velletje papier. Bij mijn performances worden normaal gezien in programmaboekjes gezondheidswaarschuwingen afgedrukt. Niet geschikt voor al te tere zielen, mensen met een zwak hart, en vrouwen die hun libido niet onder controle kunnen houden.

Ik hoop dat er nog wat aan gedaan kan worden. Ik ben al tevreden als mijn naam ongeveer 130% de grootte heeft van de overige namen. Het hoeft niet té flashy. Als ik echter constateer, over drie weken, dat mijn naam verhoudingsgewijs de huidige grootte heeft behouden, dan sta ik niet in voor de risico’s. Dan ga ik ook gewoon daar staan, in een T-shirtje met een spijkerbroek en colbert. En een printje. Beetje hakkelen. Op melige, korte versjes. Als het zo moet, Steven. Als het zo moet.

Je René