Ditmaal is de Opperpater laat: wanneer ik mijn fiets voor zijn woning op slot zet, komt hij haastig aangepeddeld. Hij fietst sneller dan ik zou verwachten. Hij roept dat hij eraan komt, rijdt door een poort achterom. Ik wacht kalm. Daar komt hij. Minder imposant dan normaal, want een beetje schuchter lachend. Terecht: het is al bijna tien uur. Club P. begint normaal gezien om negen uur. De Opperpater steekt de sleutel in zijn slot en zegt: ‘Welkom in Club P, knikker.” Hij vertelt, terwijl we de trap oplopen, dat hij uit eten was gegaan bij de Scheplepel, en daarna met wat bekenden nog naar het café was gegaan.
“Ome Rob was erbij,” zegt de Opperpater. “Ik zag hem aan een andere tafel zitten en zei, kom erbij knikker. Maar toen hadden mijn twee bekenden elkaar om te praten, en Ome Rob dus enkel mij. Dus wij praten wat, althans, ” en hij maakt een zwaaiend gebaar met zijn vingers. Ik ken Ome Rob. Hij is berucht om zijn ellenlange monologen. Waar geen touw aan vast te knopen is. Ome Rob is eenzelfde woordenstroom als Black Venus van Jef Geeraerts is, maar dan met nog minder coherentie. Rob maakt geen zin echt af, is amper over één onderwerp begonnen of er moet alweer iets anders bij gehaald worden en dan weer iets anders en weer iets. Ome Rob lijkt vaak bang om het woord te verliezen. Zoals een kat altijd náást het etensbakje eet als ze vroeger het eten met meerdere heeft moeten delen. Ik denk dat Ome Rob als kind heel weinig mocht praten. Veel stil in de hoek heeft gezeten. Dat probeert hij nu allemaal in te halen. Dat denk ik tenminste.
“Op een gegeven ogenblik was mijn bier op, en van mijn twee bekenden was er één vertrokken. Ik vraag de ander of het heel erg is of ik naar huis zou gaan. ‘Jij gaat niet weg,’ sprak die dreigend. En Ome Rob maar ratelen.” Ik zie het helemaal voor me. Zelfs als je wél mocht gaan, zou Rob het je beletten. Met een bijna paniekerige hand op je arm. “Nee nog één ding, heel even,” zegt hij dan. En het is nooit één ding. En het is nooit heel even.
