Wie écht het woord
wil vieren
Zet een grote hoop
in de fik
Woesj knetter knetter
blakeren en verwoesten
Uit de woesternij
kan dan eindelijk iets
Anders
Wie écht het boek
wil eren
Legt massaal exemplaren
in de week
Zompig soppig sop
bleken en verdwijnen
Op het maagdelijk
kan dan weer iets
Origineels
Geld is overschat. Mensen verspillen het vooral. Je kunt er in principe veel mee, maar kijk wat iedereen er doorgaans mee doet. De fantasieloosheid ! Ook ik ben schuldig. Ik spaar niks, ik drink al mijn geld op. Dus dan kan ik me er beter niet meer druk om maken. Och ja. U mag, kortom, gratis alles van mij lezen. Ja, alles dat ik ooit uitgebracht heb. Lees alles van mijn hand graties op ISSUU !
Ongeduldig wacht ik op een zonovergoten perron. Ik ontvlucht mijn thuisprovincie. Van binnenuit wordt die provincie veroverd door drank, trompetgeluiden en melige seksuele innuendo. Ik ben een te subtiele en lieve jongen om me aan andermans schouders vast te klampen. Het fijne is: weg van mijn stad zijn alle treinen stil. Iedereen stroomt toé, niet weg.
Het is zelfs zo stil dat halverwege de reis het enkel ik en de machinist nog maar zijn. Hij roept om of er iemand in de trein is. Ik loop naar een conducteurstelefoon en antwoord hem. Al snel hebben we een leuk gesprek. Hij wou vroeger racecoureur worden. Ik wou stuntman worden.
Ergens middenin een zonovergoten weiland staat een reeks coupés stil. Vijftig kilometer verderop zoeven we met de locomotief over de rails. Lachend en gillend. De dag van ons leven.
De godganse dag lig ik op de bank mijn eigen schandvlek op de maatschappij te zijn. Dat vergt inspanning. Zowel dat vlek zijn als het liggen. Liggen is verdomd lastiger dan het klinkt, de hele dag. Zo moet je echt bijtijds verliggen in een andere houding. Anders gaat alles pijn doen. Nooit doorliggen. Ook probeert de natuur van tijd tot tijd je tot opstaan te manen. Niet naar luisteren. Je kunt het best nog een tijdje ophouden. Als je écht niet wil, kun je heel lang een pijnlijke blaas tolereren.
Een oerhollandse tostie maar
Met tweeëntwintig plakken
Ja plakken kaas, het is echt waar
Valt niet meer door te bakken
Het smelt maar en het klontert
En door de bijenwas is alles oranje
Men voelt zich flink bedonderd
En het mist steeds meer de franje
Het leuke en nieuwe is er wel af
Het brood blakert zwart voor de ogen
Na al dat koren snakt men naar kaf
En voelt zich flink bedrogen
Een piepsnertlandje van geen belang
En dit jaar ook nog winterloos gelegen
Blijft, flutbier drinkend, aan de dronkenzang
In die strontvervelende plakkenregen.
Ik had nog zoveel
mooie dromen, maat
Maar mocht niet meer
van mijzelf
Elke sluimertoer
nog hele verhalen
Met beelden, karakters
plottwists en bogen
Maar mijn zelf
aangestelde messenger
Fietste telkens opnieuw
rinkelend tussendoor
Ontwaakt maar niet
opgewekt zwaaiden
Benen onder deken uit
Voeten zwaar aan de sjok
In slechts één wereld
maar vanacht
Mag ik weer.
Muzikale vrienden zijn een troost in alle tijden, maar zeker de droevige. Vooral als ze inspiratie putten uit jouw sikkeneurig gezeur.
Elco Wareman is er zo eentje. Met ook nog eens een enorme bulk talent. En daar word ik dus weer vrolijk van. Er zijn teksten van mijn hand door hem op muzieknoten gezet. Ze vallen er niet af. Lees zijn uitleg van dit project hier: René van Densen op muziek.
We gaan met de hoed rond in Gent, de dag na Valentijnsdag. Niet om te ontvangen, maar om te geven… De aanwezige dichters zullen om beurten, met de hoed op het hoofd of in de hand, een gedicht voordragen. Een dynamische en spannende avond waarbij uiteraard iedereen met dichterlijke aspiraties even de hoed mag kapen! En jawel, ook René van Densen zal er weer optreden, tijdelijk terug in zijn favoriete stad.
Informatie, zie: https://www.facebook.com/events/816573155026264/
Bar me tender
Bittersweet
Never leave me
Dry
A glass that is
Half full
Only makes me
Cry
And no matter
What I do
Stumbling
around
Taxy Driver
Gets me home
Always safe and
Sound.
Rene van Densen 