Ik wil met iemand krimpen
Big Bang maar andersom
Tot ik amper nog kan schimpen
Een omgeplofte bom
Ik hels jou om je alles
En jij mij om mijn iets
We helzen ons te pletter
Tot bijna, bijna niets
We knallen ons dan mini
Want samen staan we klein
Het is toch kleinoodzakelijk
Nooit al te groot te zijn.
‘kdorst niet te zwemmen
in de oceaan, niet dat ik
denk dat dat niet zou gaan
maar dat idee is zo groot
liever dobberen thuis
waar de stenen me helzen,
en rode neuzen wachten
waar men gulzig glas vergoot
waar ons leven wordt bezongen
door, leeft die nog, ‘kheb geen idee
nog niet op tafel, in ons kielzog
nog één rondje voor de boot
Hartenacht lachtzacht dachtwacht
weggeleg gezegzegzeg
machtekracht verwacht bedacht
beleg de nacht nog niet
Hoogtenoog boogloog hoogtoog
zichterig zich zag te zig
drankbedank stankrank klankbank
bezocht bewogen lied
Vingerving wringzing hingring
bontgegrond stondwond verstond
klaarbedaar vaarwelgebaar
baart de nacht zich rond
Heelal enal getalgeval
bestraft onaf bijaf
een nieuwe hartenacht lachtzacht
sekwensiet zich de kont
Het mocht niet baten gisteravond, drie ijzersterke kandidaten belandden in de finale en ik zat daar nét niet bij. Maar ik stond er wel in een eendenpak met reusachtige prints van mijn haiku’s die tot achterin goed te lezen waren, en die elk een titel hadden die óók een haiku was. Ik bedoel: overtref dat maar eens bij de twééde editie, organisatie. Dat, en een algemeen hoog niveau van de deelnemers, een volledig terechte winnares die ijzersterk in performance en verradelijk ogenschijnlijke eenvoud qua tekst was, en natuurlijk mocht ook een anarchistische Coenraed De Waele niet ontbreken. Mij ging het erom de avond mede memorabel te maken en ik geloof dat we daar allemaal samen in geslaagd zijn. En nu ga ik weer in eendenpak gedichten voordragen op TikTok want dat moet ook gebeuren.
In mijn meest recent verschenen dichtbundel stond zowaar een (soort van) haiku, dus dan storten we ons natuurlijk maar meteen geheel in een kampioenschap met de grote verwachting triomfantelijk er met de hoofdprijs vandoor te gaan. Deze vrijdag sta ik dus live op een podium in Gent, wel zo makkelijk want daar woon ik ook, om deel te nemen aan het Oost-Vlaamse Haiku Kampioenschap 2024. Het alleréérste Oost-Vlaamse Haiku Kampioenschap, mag ik wel zeggen. En als er een eerste is waar ik bij kan zijn, dan probeer ik daar vaak wel bij te zijn. Wat kunt u verwachten ? Dat verklap ik nog niet, maar u denkt toch niet dat ik daar in een flanellen ruiten overhemd van een geniet A4’tje stamelend in de microfoon tekstjes over bijen ga drummelen, of wel ? Uiteraard ga ik weer iets volledig van de pot gerukts doen. Gerukts ? Geruktsts ? Wat een gek woord. Enfin, als u het niet wil missen, het is in Geheel De Uwe te doen, een leuk literair café / boekhandel aan de Kortrijksesteenweg die al een tijdje supercool bezig zijn. Nee, u heeft niets beters te doen, niet liegen, ook niet tegen uzelf. Zéker niet tegen uzelf.
Ik zie op een tweedehandssite iemand die een collectie badeendjes aanbiedt. Ik kijk naar de foto en vind dat het weinig voorstelt. Ik besluit een bericht te sturen. Om de aanbieder een prutser te noemen. Een amateur. Dat noem je toch geen verzameling. Ik stuur een foto van mijn badeendjes mee. Ik heb er meer dan zevenhonderd, in grote manden, in de badkamer staan. Ik schrijf: dat is pas een verzameling. Ik hou me in en stuur niet na dat hij een prutser en een quitter is. Ik ben in een lieve bui vandaag.
In de Kringwinkel zie ik een decoratiestuk. Een grote bak vol wijnkurken. En daarop de tekst ‘Yep I drunk them all’. Ik kan de bak niet laten staan, dat begrijpt u. Dus ik koop hem en haal hem thuis uit elkaar. Ik wis de letter U en maak er een A van. Ik steek alle kurken er weer terug in. Tevreden lever ik het decoratiestuk terug in bij de Kringwinkel. Ik heb de wereld weer een beetje beter gemaakt.
Met een zak vol koffiekoeken loop ik langs de arme, magere hongerige rij die bij de Voedselbank staat. Ik wijs naar de zak en gebaar dat het lekker gaat smaken. Je moet de mensen iets te dromen geven in het leven, beaamt ook het barmeisje dat vandaag haar decolleté nog wat meer gedecoreerd heeft. Ik proost met haar en vraag of zij weet hoe lang dit leven nog gaat duren. Niet lang genoeg, volgens haar, maar ik heb zo mijn twijfels.
Weet je wat ik zou doen, mocht ik ineens een groot bedrag winnen ?
Scène: mijn busgenoot kijkt me aan met een vermoeide ohneewatnuweer-blik. De blik is er één van iemand die me duidelijk al een tijd kent.
Ik zou die instrumentenwinkel daar binnen lopen, en dan zo’n ukelele van veertig euro kopen. Dan naar buiten lopen en die op de stoep voor de zaak aan gruzelementen slaan op de kasseien. Vervolgens terug naar binnen lopen en vragen om een nieuwe te kopen. Hoeveel denk je dat ik er zou kunnen kopen voor ze het niet leuk meer vinden ? Ik denk drie.
Scène: rollende ogen en een zucht, schouderophalen. Na een beetje twijfel een gok: vier ?
Lees meer
Precies één persoon vroeg me waarom mijn boeken niet op Goodreads staan. Correctie, waarom mijn andere boeken niet op Goodreads staan. Ik vraag hoezo andere. Wel, wat blijkt: Cultuurkiller stond dus op Goodreads. Daar had ik verder niks mee te maken. Ik had zelf niet eens een account op Goodreads. Maar als precies één persoon me die vraag stelt, ga ik daar gerust superlang mee aan de slag om al mijn werken op Goodreads te zetten alsof ik toch verder niks anders te doen heb. Zodat mensen die op Goodreads zitten nu op Goodreads kunnen melden dat ze mijn boek of boeken hebben gelezen en daar op Goodreads allemaal punten en reviews en zo aan kunnen geven op Goodreads Goodreads Goodreads. Hoe vaak moet ik hier Goodreads zetten om relevant te zijn ? Enfin, hier vind je dus de hele reutemeteut op Goodreads. Ga ik nu weer wat anders doen hoor.
Oh ja. Sorry. Dat was ik vergeten te vertellen. Ik bracht dit jaar niet enkel een nieuwe dichtbundel uit, maar maakte ook eindelijk na ruim tien jaar eens werk van dat vervolg op Prozacstad. En omdat ik een lui mens ben, heet dat dus ook Prozacstad. Veel van de verhalen bevatten weer dezelfde karakters uit dat rare misschien niet super fictieve stadje, maar er zijn nu wel veel meer verhalen. Twee keer zoveel zelfs. En het boek is daardoor zelfs nog véél dikker want ook de vormgeving ademt ietsje meer. Dat maakt het mijn, op mijn debuut na, dikste boek. En dat belooft wat voor het uiteindelijke derde deel, wordt dat dan drie keer zo dik als deel één ? Of twee keer zo dik als het tweede deel ? We gaan het zien, we gaan het zien. Over twintig jaar of zo zeker ? Voor nu heeft u de kans om een exemplaar van Prozacstad 2: Het Houdt Niet Op, te bemachtigen. Er zijn er maar honderd. Of liever…….. er wáren er honderd, want het boek is al verschenen en er zijn al exemplaren verkocht en zo. Zonder dat u, trouwe lezer van mijn website, dat wist. Het is een schande, ik weet het. Eigenlijk kunt u beter helemaal niets meer van mij kopen, om dit soort wangedrag naar de fans toe niet aan te sporen. Maar als u het toch niet koopt, waarom vertel ik het u hier dan. Dan kan ik het net zo goed gewoon verkopen zonder te vermelden op mijn website. En dan moet u dat vooral niet kopen want dat gedrag mag niet aangemoedigd worden. Maar dan moet ik het hier ook niet plaatsen. Oei, cirkeltjes, ik word duizelig.
Rene van Densen 