Rampspoed piept slijpend
en borstels strelen vuil
van vader op zoon doorgeven
onzichtsvermogen, en
lang gaat het goed,
valt het mee, zelfs, zelf,
en lijkt de koppigheid
radelijk wijs.

Een wijs, gedragen op
volslanke klanken
op gebroken ijs en
lachend als aleen zij –
verzekerd van liefde,
evenaart een horende zon –
stralend.

Ineens dan,
niemand zag het komen,
toch weer dat
oneeuwige.

Bedonderd betreuren,
uren twijfel en trots, want
love means never having to…
love means never having…
en ze lijmt op haar valreep
twee tegenstrijdige paden.