Op mijn nieuwe woonadres blijk ik niet aanlijn te zijn. Ik ben er aflijn. De aanlijnmensen hebben daardoor geen verbinding meer met me. Ze sturen allemaal aanlijnberichten, maar die komen niet aan. Er is op de nieuwe plek wel een lijn, maar daar kan ik nog niet aan. In de nabije toekomst kan ik er wel een keer aan, maar nu is het een aflijn lijn.
Mijn kat vindt het niet erg dat ik aflijn ben. Aflijn ben ik veel gezelliger, vindt ze. Ik geef haar meer aandacht. Als ik aanlijn ben, staar ik naar een scherm. Zij ziet ook wel dingetjes op dat scherm, maar zo interessant is het ook weer niet dat zij er de halve avond naar zou staren. Er gebeurt zo veel in de wereld, wil ze me zeggen. Er fladderen en kwèèken vogels, er lopen en rijden overal mensen en dieren, dan weer waait het en dan weer schijnt de zon.
Mijn kat laat zich niet aanlijnen. Ze geeft mij een aflijnkopje en spint. Ik kijk haar in de ogen. Maar in mijn kop ben ik nog altijd aanlijn. Poes schudt meewarig het hoofd. Gekke pappa.
