Wereldberoemd is overdreven, maar mijn voortuin haalt toch maar mooi wel het Stadsgezicht-blog van Brabants Dagblad. Want zo kijk ik ’s ochtends, na het schrijven van mijn dagelijks verhaaltje en middenin de dagelijkse dozijnen sollicitaties, met mijn koffie uit mijn slaapkamerraam, en is plots mijn halve voortuin weg. Bouwmachines die grofweg het hek kapot hebben gemaakt, de helft van mijn planten kapot, oprit aan gort.

Dus ik vraag de mannen of dat zo de bedoeling was, even zonder pardon iemands voortuin kapot rijden. Ze wisten ‘ook niet wat er afgestemd was’. Kortom, de opdrachtgever, gemeente Tilburg, had wat aan mij en mijn buren uit te leggen. Ik heb aan alle mogelijke bellen getrokken, met als simpele eis: verontschuldigingen aan mij en de overige bewoners, en iets van compensatie of reparatie voor alle getroffenen. Lijkt me redelijk als je iets van een ander kapot maakt.

Inmiddels is er dus ook al een journalist naar komen kijken. Lekker belangrijk allemaal natuurlijk, maar toch. Het was verdomme best een mooi hekje hoor. En de bijtjes zijn ook hun lekkere distelbloemen kwijt nu.
Uiteraard zijn de reacties op de social media weer zuur: ik ben een koekert omdat ik goedkoop huur (ja hallo, ik woon antikraak, en dan ?) en dan ook nog ‘geld wil zien’. Weer een ander roept dat de gemeente het geld beter anders kan besteden: ongetwijfeld, maar dan hadden ze onze tuintjes niet kapot moeten maken. Lijkt me zo.

Enfin, misschien ben ik wel gek, met mijn principes. Ondertussen heeft gemeente Tilburg me, in alle eerlijkheid (lees het ook in het artikel zelf), een blommetje en een verontschuldigingsbrief gestuurd. Waarin ze eerlijk toegeven dat ze fout zaten. Soms is dat niet zo moeilijk hoor. Even gewoon toegeven: ik zat fout, sorry.