Star Fucker en de weg naar vergetelheid
Rene van Densen
Allebei doen we maar wat, vandaag. We zijn wel op een festival afgekomen met de interne belofte dat er veel vrouwelijk schoon zou zijn, maar we zijn ook intrinsiek eerlijk naar onszelf. Enerzijds in de coupé zit daar de Starfucker. Anderzijds zit ik. Allebei mannen waar geen vrouw op zit te wachten, en we weten het zelf ook heus wel. Dat maakt ons beiden zo vrij en stiekem een beetje interessant. En toch ook niet.
En zo lopen we beiden over een festivalterrein vol vrouwen die we niet dorsten aan te spreken. De Starfucker maakt er een hele zaak van, waar ik iets laconieker rondloop. Hij bestempelt sommige vrouwen als volledig buiten zijn ‘league’, wat ik niet begrijp, omdat de Starfucker niks meer of minder heeft dan een andere man. Ja – haar, wellicht. Maar ook daarvoor zijn vrouwen genoeg te vinden die dat onweerstaanbaar vinden. Eigenlijk heeft de Starfucker niemand tegen zich behalve zichzelf.
En zo reizen we onverrichterzake samen terug. Niemand van ons beiden ook maar enige oogopslag geoogst. Hij wil daar iets over zeggen. Maar we zitten in de stiltecoupé dus een vrouw vraagt ons of we stil kunnen zijn. Wat ze niet weet is dat de Starfucker net zijn tweede grote boek heeft gepubliceerd. Ook blijkt het kutwijf niet eens haar kaartje ingechecked te hebben. De Starfucker en ik bijten op onze tong om stil te blijven, vooral niet in lachen uit te barsten. Het wijf zal snel vergeten zijn. Ik ook. Maar de Starfucker, die rest enkel een legendarische tocht richting de vergetelheid. Die hij, zwaaiend met een hoed en jiehaaaa roepend, tegemoet zal snellen. Hij hoopt vooral dat het stiltecoupéwijf hem niet wacht, aan die horizon.