Wat grappig, schiet het door mijn hoofd. Dat zie je eigenlijk nooit. Cinemaregen. Die overdramatische tuinslangbuien die op straat en hoofdpersonages die door een toepasselijk emotioneel dal gaan, neerkletteren en zelfs terugstuiteren. Hoe zouden ze in woestijnlanden naar zulke filmscènes kijken, vraag ik me dan af. Jaloers ? Vol onbegrip voor het ‘ook dat nog’-reageren van de schermmensen met hun gebroken harten ? Enfin, ik zit er middenin, tenminste, in zo’n cineplensbui.
Ik geniet met volle teugen. Het overkomt me vrijwel nooit, regen. De grap is dat ik een huisgenoot had die, als hij maar één voet buiten zette, bijna gegarandeerd een stortbui op zijn dak kreeg. Stapte ik vervolgens buiten, stralend blauw en zonlicht. En daar hou ik helemaal niet van. Doe mij maar regen, als het toch overdag moet zijn. Ik zie de mensen voorbij jakkeren vol waterstress. Wapperende poncho’s die het cinematisch effect alleen maar versterken. Heerlijk, dit.
Mocht ik in de verfilming van mijn leven zijn beland, dan stel ik me voor dat het een musical is getiteld El Miserable. En het plot gaat als volgt:
Sinds kort werk ik bij een bedrijf dat op grote schaal mensen manipuleert. Dat is pas erg he ? Als je dat voor je boterham moet doen. Man man man, belachelijk. Een beetje trucjes met mensen uithalen. Daar word je toch boos om. Of verdrietig. Dat we in zo’n wereld leven. Dat we dit ervan gemaakt hebben. Sneu. Of nee, toch boos. Word er maar boos om.
Wanneer ik de mensen manipuleer, geven ze geld aan mijn bedrijf. Die geeft dan een klein beetje aan mij. Ik kan er eten van kopen. In steegjes, aan de andere kant van de straat en in de bosjes voor mijn woning word ik gevolgd door een vastberaden agent. Wanneer hij in de bosjes zit, verraadt hij zich door rechtop te staan en luidkeels te zingen wat hij aan het doen is. De agent wil mij pakken op mijn manipulatie. Hij grijpt telkens mis omdat ik hem vakkundig manipuleer.
Ik zeg niet hoe, want hij leest hier natuurlijk mee. En bovendien weet u dan ook hoe het moet. En gaat u het ook doen. En voor ik het weet, heb ik concurrentie aan u. Daar word ik echt heel boos van, wist u dat ? Of nee, verdrietig. Of nee, toch boos. En nat, van de cinemaregen. Ondertussen niet één doorweekte schoonheid die op me afrent voor een stortregenzoen.
