Een vrouw zegt dat ze zich voorhoudt: het is de ziekte, niet hij. Ze zegt het enkele minuten later nog eens. En nog eens. Ze staat aan een infotafel over dementie. De organisatie zag: beurs voor poëzieliefhebbers, daar mogen wij niet ontbreken. Als ik rondkijk: een betere doelgroep-inschatting dan de mijne was.
Er was hier dan toch één dichter die ik wel kende. Hij zit drie tafels naast me. Misschien zo toch maar een folder over dementie meenemen. Hij koopt een deck van mijn speelkaarten. Dat is lief. Het is ook het goedkoopste op mijn tafel.
Plots merk ik dat de vrouw nu tegen mij praat. Ze zegt dat ze zich voorhoudt dat het zijn ziekte is, niet hij. Ze zegt het nog twee keer. De eeuwigheid is pas een uur bezig.
