“Ja godver Der,
alweer één dood.
Laat die hebberige
klootzak er nog een
paar over ?”
Derrel zwijgt en
lacht, knuffelt de
vrouw aan zijn zij
en bestelt bier
“Ja godver Der,
hebben de wormen
toch alweer zo’n
prachtmens te pakken.
Zonde !”
Derrel zwijgt en
geniet van zijn wijn, nu
solo en vol wilde plannen
waar ik niet naar luister
“Ja godver Der,
denk aan al die prachtige
liedjes die hij nog had
kunnen maken wellicht.
Verschrikkelijk !”
Derrel zwijgt en
organiseert nog tien
poëzie-events en laat
me foeteren, teder
“Godverrrrdomme Der,
net als je denkt, nu
houdt het toch wel even op,
valt er nog één die we
vergeten waren.”
Derrel zwijgt en
knikt, kende de gevallen
held, knuffelt een nieuwe
vrouw aan zijn zijde
“God. Ver. Dom. Me. Der.
De boel gaat hier naar
de kloten en er is niemand
meer over, ik word gek
in dit tranendal.”
Derrel zwijgt en
vult vijftig bundels met
tranen en avontuur, met
stront en goud
“Ja godver Der,
welke helden heb jij
nog op de lijst der
levenden staan ?
Ik heb zwarte bingo.”
Derrrel zwijgt en
blijkt het pand te verlaten.
Ik loog.
Ik had nog geen bingo.
Ja godver, Der.
R.I.P. Derrel Niemeijer, 2-12-1977 – 13-10-2016
Tekst geschreven als troostgedicht bij het slechte nieuws van zijn ziekte, hopelijk heeft hij hem nog gelezen. De poëziewereld verloor amper 2 dagen later een natuurkracht.
