De man spreekt zo verhit dat er kleine druppeltjes rondspatten. Ik probeer wel te luisteren, maar de kwestie is zo oninteressant. Wel of geen mayo erbij. En dan dus gratis. Er zijn mensen die vinden dat gratis mayonaise getuigt van een progressieve, vooruitstrevende blik, een begrip dat de tijden nu eenmaal veranderd zijn. Anderen foeteren dat als je nu ook nog eens de ‘met’ inclusief maakt, er al helemaal geen ‘met’ meer is en ze beter meteen allemaal werkeloos thuis kunnen gaan zitten.
Ik zit op een discussieochtend voor frietbakkers en ik verveel me kapot. Al een kwartier, echt, al een kwartier gaat het erover of de mayo gratis moet worden of niet. Politici zijn ook komen spreken. Volgens sommigen is het allemaal hun schuld, wegens hoge olieprijzen of zoiets, en de politici komen verzekeren dat het daar allemaal niks mee te maken heeft. Het is vast heel belangrijk voor de mensen hier en hun voortbestaan, maar ik ben geen frietbakker. Ja, ik heb wel eens een zak diepvriesfriet in thuisvet gegooid en gewacht tot het lampje uitsprong. En dan even uit laten druppen en zo. Dat wel ja. Maar verder ben ik helemaal geen frietbakker. Dus wat kan het mij boeien of de mayo gratis blijft of niet.
Voor mijn part wordt de frietsaus twee keer zo duur. Dan is hij wel ineens al bijna zo duur als de friet zelf, maar ach. Je hebt mensen die de friet thuis nuttigen en daar zelf mayonaise hebben. Je hebt ook mensen die het allemaal niks kan schelen en die het toch wel betalen. Je weet het niet. Een frietbakker roept woedend dat de overheid al jaren niet meer naar de klachten en schrijnende verhalen van de frietbakkers luistert. Of ze soms frituurvet in hun oren hebben, roept hij. De zaal lacht. Zuur lachen de politici halfslachtig mee, om sportief over te komen.
En dan zijn er hapjes. Bitterballen op een schaaltje. Geleverd door een lokale caterer. Die doorlopend de vette – excusez le mot – overheidsschnabbels binnensleept. Maar dat geeft niet, want de bitterballen smaken iedereen heel goed. Er zijn zelfs worstebroodjes. De bakkers kunnen hun plezier niet op. Onderling praten ze over de kwaliteit van de hapjes. Want het blijft toch wel een beetje je vak, he. Blijft toch je vak. Ik werp één blik op de schaal: geen mayo.
