We dachten dat het
loos was, de paniek
We dachten dat het
ver weg was, van ons bed
We lachten dat het
griep was, angst om niks
De kat slaapt diep
haar oor snippelt kort
We riepen dat het
ons niet thuis zou houden
We lachten met de
toiletpapierhamsteraars elders
We schudden het hoofd
om zoveel onnodige chaos
Zacht kwispelt ze
het puntje van haar staart
We klonken samen
het glas, trokken nog eens
Aan geen bel, geen alarm
want komt wel goed, maar
Plots toch de winkelwagens
ook tjokvol, niemand durft
meer buiten
Er fluiten vogels
terug in de straten
Langzaam stopte het
grappen en lachen, werden
We kwaad op de laatsten
die het niet serieus
Maar binnenshuis vonden we
elkaar, lachten alsnog
Wat warme stralen zon
strelen het verse mos
De kat rekt zich uit
En legt zich andersom.
