Het is elk jaar weer raak in de plezierhaven van Prozacstad, en het gemeentebestuur is het beu. Het begint soms aan de linkerover, dan aan de rechteroever. Vroeg of laat staat er een Boze Man, en die begint te roepen. Al snel staat er aan de overzijde een Boze Overzijdeman, ook te roepen.
Beide roepers verzamelen al vlug een menigte om zich heen, en maandenlang bergt iedereen in de omgeving van de haven zich. Haastig worden ‘het is weer zover’-vakanties geboekt, familie in andere steden krijgen lange en onaangekondigde bezoekjes, de pretparken zitten vol met debatvluchtelingen.
Aanvankelijk liet het gemeentebestuur de kwestie op argumenten onderzoeken. Het idee was, uiteraard: als er een maatschappelijk probleem aan de basis ligt van deze roepende menigtes, valt het waarschijnlijk op te lossen. Maar toen de aanvankelijke maatschappijkritiek opgelost was, stond het jaar erop de menigte een nieuw probleem te scanderen. Enzovoorts.
Gaandeweg zonk het besef in bij het bestuur: de kwestie is maar decoratie. De mensen willen brullen. Lekker samen, en lekker in het gezamenlijke eigen gelijk. Lekker samen individueel iets vinden. Een progressieve em ambitieuze jonge wethouder kwam met het lumineuze idee voor een nieuwe traditie.
En zo startte afgelopen zomer, voor de derde keer op een rij, het Wellesnietesfeest. Een grandioze nieuwe traditie. De eerste die bij aanvang van het festival aan de kade staat, mag ‘WELLES’ roepen. De andere kade roept ‘NIETES’. En zo gaat het festijn door, tot de jaarwisseling. Dan gaat iedereen weer naar huis en is het weer een maand of zeven, acht wachten tot het feest weer losbarst.
Afgelopen jaar was het enthousiasme groter dan ooit tevoren. Er kwamen ook buitensteedse toeristen op af. Wellesnietesfeestgangers werden op TV geïnterviewd. De presentatoren riepen jolig mee: “Welles ! Nietes !” en het publiek kirde in koor. Applaus. Welles, nietes !
