Ik zwaai naar hem, hij zwaait terug. Nog zo’n stumper, denk ik. Net als ik. Ze was even met hem, even met mij. Ze verzamelde ons. Ons stumpers. En nu is ze daarbuiten nog ergens. Stumpers aan het verzamelen. Nieuwe stumpers. Want er zijn altijd nieuwe stumpers, denk ik. Altijd nieuwe stumpers. Er zijn altijd nieuwe stumpers.
Ze belde een aantal maanden geleden nog. Ineens. Ik kwam van de tandarts en zag dat ik een telefoontje had gemist. Aangezien ik druk werkzoekende was, belde ik maar terug. Je weet nooit of het een sollicitatie of interimbureau was. Goed, het was na zessen, dus de kans was klein. Maar soms doen ze dat. En zo hoorde ik haar stem, ze klonk verwarrend en schel onverstaanbaar als altijd en het drong niet direct door dat zij het was.
Tot het wel doordrong. Ik hoorde mezelf hardop realiseren: “Ah, oke” en even was het alsof iemand anders me in bescherming nam tegen mezelf. Mijn hand bewoog mijn gsm van mijn oor af en in mijn zichtveld. Mijn vinger drukte op ophangen. Mijn vingertop zocht de mogelijkheid om het nummer te blokkeren. En mijn andere hand opende de binnenzak om mijn telefoon weer weg te steken. Ik weet zelfs niet wat ze wou vragen. Dag dag.
Gek genoeg kwam ik hem toen ook op straat tegen. We zwaaiden even. Ik geloof dat hij van mij weet dat ze ook even met mij was. Ik weet van haar over hem. We zwaaiden toen ook, dacht ik. Wij, de bevrijde stumpers die nu beter weten. Hoeveel stumpers zouden er in mijn straat wonen die haar gekend hebben, vraag ik me af. En hoeveel stumpers in mijn straat gaan haar nog kennen. Iets in me vreest haar nog wel eens te zien passeren op stumperjacht. Want er zijn altijd nieuwe stumpers. We zijn met meer dan genoeg.
