Ik weet niet wat iedereen zo prachtig vindt aan een kut. Het is een gat met flabbers. Ik heb niks tegen dat gat, noch de flabbers, samen zijn ze erg fijn in gebruik. Maar esthetisch is het niet iets om in te lijsten. Ze zijn niet lelijk, ze zijn er, gewoon. En niet dat ik pikken wel zo prachtig vind, dat is nog een ander verhaal, wellicht voor later. Maar ik voel me zeker genoodzaakt mezelf te verdedigen bij de mening dat kutjes eigenlijk weinig indrukwekkend zijn.
Want als je sommige kerels hoort praten, zijn bepaalde kutjes kunst met hoofdletter Kut. Museums zijn er nog te ordinair voor, de hemel te klein. Je hoort ze orerend net niet door de knieën zakken en hun God verloochenen. Die het prutje in kwestie, volgens zijn eigen boek toch, geschapen zou hebben. Die trouwens een erg matige ZKV-schrijver was, maar dat is nog een ander verhaal, wellicht voor later. Hoe dan ook zijn sommige vrouwen in het bezit van lyrisch bezongen prachtpruimen die aanbeden zouden moeten worden, ongeacht wat eruit druppelt.
Natuurlijk zijn er ook mannen die lyrisch zijn over een vis. Over een warmtepomp. Over de economische complexen van het Chinese platteland. Over een model auto dat vast prachtig oogt in de file. Een ongewoon omkruidje tussen de straattegels. Over de smaaktonen van een Trappist. Over notabene de nonsens die ik durf neer te schrijven. We zijn een pathetisch geslacht en rap onder de indruk, maar dat is een ander verhaal, wellicht voor later.
Ik ben niet tegen mannen die een kut kunnen verafgoden. Maar zou het wel fijn vinden als ze mij daar niet meer mee lastig willen vallen. Voor de rest, doe maar he, we hebben allemaal houvast hard genoeg nodig om ons door de ongevraagde dagen op deze verdoemde planeet te slepen. Als de kutjes helpen het leven draaglijk te houden, dan is dat mooi, er zijn er voldoende om naar te vergapen.
Schijnbaar is dit allemaal niet oke om te zeggen op een begrafenis, maar dat is weer een ander verhaal, voor een andere keer wellicht.
