Listen to Jaja buurman byRené van Densen on hearthis.at
Vanuit zijn ooghoek zag God hem komen en vloekte binnensmonds. Kauwend op zijn sigaar leunde de buurman op het tuinhekje dat zijn domein van dat van God scheidde. “Jaja buurman,” sprak hij op een vlakke toon, als iemand die nergens ooit haast bij had. “Universum aan het bouwen ?” Hij wees met zijn bruine sigarenvingers naar de hemel en aarde die God aan het scheppen was.
God veegde het zweet van zijn voorhoofd. Waarom was het ook zo héét vandaag, verdomme. En moet die rotkerel nu net weer buiten komen staan te roken ? Het schoot al niet op met dat universum, dat hielp ook niet. De andere Goden in zijn straat deden het er zo makkelijk uitzien. Schroefje hier, klikje daar, hoppa, weer een universum af. Maar God zat altijd een tijd aan te prutsen. De sigarenrook prikte in zijn ogen.
“Je moet uitkijken met dat stukje daar,” sprak de buurman gemoedelijk, terwijl hij zijn brandende sigaaruiteinde richting de Melkweg prikte. Er viel wat brandend as in het universum. God besloot dat zo te laten. “Als je dat daar plaatst, heb je binnen de kortste keren allemaal ongedierte op die planeten. En dat evolueert dan en maakt heel je sterrenstelsels kapot. Ik zeg het maar hè,” en hij nam een ongeïnteresseerde trek van de sigaar.
God voelde zijn telefoon in de broekzak trillen. Hij hoefde niet eens te kijken. Natuurlijk was het zijn opdrachtgever. Of dat universum onderhand al klaar was. Hij liep dan ook al een week uit op de planning. Uitstelgedrag. Weken op de bank liggen niksen, deze rotklus voor zich uitschuivend. Wat háátte hij universa scheppen. Het liefst zong hij heel de dag liedjes. Maar ja, daar verdien je als God de kost niet mee. Sómmige Goden, ja, die misschien wel. Maar hij zou waarschijnlijk verhongeren als hij het probeerde. Dus dan maar werelden scheppen en zonnetjes aansteken. Zucht.
“Ik zou dat niet zo in elkaar hebben gezet,” sprak de buurman constructief. “Maar ja, da’s allemaal die nieuwerwetserige heelalbouwerij van tegenwoordig he. Vroeger, toen bouwden we nog zo’n universum gewoon met de handen, met hamer en beitel. Wist je precies wat je deed. Nu is dat allemaal digitaal,” wuifde hij afkeurend de verwoed gezwoegde pogingen van God weg.
De broekzak trilde alwéér. Fuk it, dacht God. Bekijk het verdomme allemaal maar. Hij besloot het universum zo op te slaan en te lanceren. Dan maar niet perfect. Wat is het ergste wat er kon gebeuren ? Misschien zouden de mensen iets makkelijker dik worden, of sneller kaal. Of ze zouden wat meer ruzie schoppen en met bommen en raketten gooien. Och. Hij wou in de hangmat in de achtertuin gaan liggen. In de zon. Weg van die sigarettenrook. Weg van die verschrikkelijke buurman. Rust. Ja, het was af. Gewoon goed zo. Hier moest iedereen het maar mee doen.