Met toegegeven schroom stond ik achteraan in de rij ouders-met-kindjes die op de digitale kiek gingen met de geschminckte pensionaris die zojuist twee uur entertainment ten berde had gegeven. In een klein parochiaal zaaltje in een slapende deelgemeente van Gent. Een tristesse die ik me zeer heb laten smaken, temeer de show eigenlijk best ok was. Ik heb me toch zeker vermaakt en me hier en daar betrapt op een lach. Allemaal dingen die ik sans gêne toegeef.
Als eennalaatste stond ik daar dan in de rij om op de foto te gaan met clown Bassie. Na mij zou nog een reusachtige vlaming in een witte cowboy-outfit met reusachtige texaanse hoed volgen. Bassie vraagt wie er volgt. Ik vraag maar semi schuchter of ik nog ‘mag’. De dan nog olijke man zwaait uitnodigend met een lichte garnering van “let’s get this over with”. Even weet ik niet wat te doen aangezien hij pal naast me komt staan en zijn schouder amper tot mijn oksel reikt – wat geenszins een cynische sneer is, bijna iedereen van zijn generatie komt hooguit tot mijn oksel, een simpel gegeven bij een volk dat in drie generaties qua gemiddelde lengte fors de lucht in geschoten is. Overmoedig-onwennig maak ik een ‘arm om schouder’ gebaar, maar dan wordt de man plots heel streng. “Geen arm om de nek, dat wil ik niet.” Ik verontschuldig me direct, was geenszins van plan de man te schofferen. Zonovergoten poseren we lachend voor de camera en klik. Meteen erna weidt hij over de schijnbaar verse voorkeur uit, zowel tegen mij als tegen de vlaamse texaan. “Ik heb het helemaal gehad met optredens in Holland,” zo verkondigt hij. “Nederland verhuftert, zoals dat heet, en je hebt altijd van die geinponems die dan hun arm om je schouder slaan en twee vingers achter je hoofd opsteken en de foto op internet zetten. Zo van ha ha, hebben we hem even voor lul gezet. En ik wil gewoon niet voor lul gezet worden.”
Weglopend achteraf overpeinsde ik dit. En vond het eigenlijk heel mooi. Een man die ver voorbij pensioensleeftijd nog langs piepkleine zalen tourt (waar hij enkel qua reistijd toch al wel een goede werkdag aan kwijt zal zijn) en fors zijn best nog doet voor willekeurig welke omvang qua publiek (’the show must go on’), die notabene op podium zingt dat hij het fijn vindt dat mensen hem niet serieus nemen, wil wel niet voor lul gezet worden. En terecht. Er is een groot verschil tussen niet serieus genomen willen worden en zelfrespect verliezen. Deze man snapt beter dan menig BN’er, BV’er, politicus of politiek blogger waar die scherpe scheidslijn ligt. En glimlachend in de zon heb ik even heel, heel veel bewondering voor clown Bassie.
