Jamaar hey, nog eventjes iets over dat paard dus he. Dat edele dier dat in die plompverloren gang stond. Dat blijkt ineens een jambische hexameter te zijn. En dat gang vol paard is een jambische heptameter. Ik snap er geen fuk van maar de Twitters zeiden zoiets. Google zegt dat jambisch vooral iets met kort en lang is. Gefundenes Fressen voor de lettergreepfetisjist.
Voor Plato stond het kwaadaardig paard symbool voor de lust. Daar lust echter menig paard haver noch gortigheid van. Gentse veulens draafden wel op een gang vol wit paard af. Ze gingen daar méér dan enkel een wit voetje halen. Maar de flikken kenden hen allang van haver tot gort. Ze hadden zich beter dartel aan carnaval gewaagd. Je weet wel, dat gewoel, dat je beleeft op je gevoel.
Voor Wittgenstein was een paard als woord eerst een simpel ding. Je wist wat het was, het stond als een paard boven water. Later bracht hij alles meer in contextuele gang. Je hangt dat paard vol met talloze betekenissen. Als een gang vol behang, je koninkrijk te rijk aan paard. Zelfs al kijk je in zijn bek, ken je zijn waarde nog niet. Sta je daar steeds weer, keer op keer, met je mond vol tanden.
Voor het paard zelf is het ook allemaal niet evident. De paardengangen kent-ie nog wel, stap, draf of galop. Maar een gangenpaard stapt meertaks in telgang of in tölt. En paarden kunnen indoor stappen in een riding hall. Met een slakkengang of een rotgang, het dak kan eraf. Een paard geeft dus bedaard binnen en buiten volop vaart. Daar hoef je geen heel gangenstelsel voor aan te leggen.
Ondertussen blijkt dat lied er niet één uit een dozijn. Aan een half woord had de schrijver alvast niet voldoende. Ritmisch schakelt hij steeds op en neer, van twaalf naar veertien. En die schrijftradities blijken zelfs stiekem eeuwenoud. Menig mens zou nog voor minder de tel plots verliezen. Je gaat straks nog spontaan veertienlettergrepig schrijven. En dan heb ik nog niets over buurvrouw Jansen gezegd.
