“Tja,” sprak de marketeer weifelend. Ik friemelde zenuwachtig wat met mijn vingers.
“Wat denk je dat jouw boek zo uniek maakt dat mensen het willen kopen, dan ?”

Ik, zwetend: “Het is een heel rijkgevulde dichtbundel -”
Marketeer: “Stop. Daar ga je al. Dichtbundel. Nee, nee, nee.”
Ik: “- boek met poëzie”
Marketeer: “Daar verzinnen we nog wel wat op. Ga door.”
Ik: “rijkelijk geïllustreerd met foto’s”
Marketeer: “Kijkkijk, heel goed, plaatjes, daar houden de mensen van, niet van die vervelende tekstjes. Wie is de fotograaf ?”
Ik: “gemaakt door de auteur zelf”
Marketeer: “Zucht. Je luistert niet naar wat ik zeg he ? Vooruit, ga verder met je pitch.”
Ik: “die als thema thema ‘feest’ verkennen, in negen hoofdstukken die elk de onderdelen van een feest belichten”
Marketeer: “Feest, dat is goed, de rest klinkt veel te ingewikkeld en analytisch. Even terugkerend op dat dichtbundel gedoe, we noemen het gewoon een feestboek. Done. Wat is de titel ?”
Ik: “Luisterend en stuimig.”
Marketeer: “Verschrikkelijk. Schrappen, meteen. Dat gaat geen hond snappen.”
Ik: “110 pagina’s, gelimiteerde oplage, full-colour, 15 euro per stuk.”

De marketeer zucht en steekt een sigaar, draaiend, aan.

“Tien euro. Geen vijftien.”
Ik: “Maar ik heb er twee jaar aan gewerkt, en maanden tot laat ’s nachts op geploeterd, en de kostprijs is al zo goed als tien eur-”
De marketeer wuift mijn bezwaren weg. “Interesseert niemand. Tien euro. Noem het een introductieprijs anders. Vinden mensen leuk. En wat was die titel ook alweer ?”
Ik, schuchter: “Luisterend en stuimig.”

De marketeer kijkt even in de verte en rookt zijn sigaar.
“Vooruit. Hou die titel maar. Klinkt lekker maf. Maar dan moet je wel zelf met een of ander debiel ballonnetje op de kaft.
Deal ?”