Het beste heden

Het was een klein kind, een meisje, met spiderman schminck op haar gelaat, Vos. En ik las jouw woorden, want die lees ik altijd als mijn ziel wat zalf behoeft, en dronk een pint, zo een uit blik, maar dat geeft niet, in de trein heeft men doorgaans geen bar. Toch niet de treinen waar ik mee rijd. En hij zat stampensvol, Vos. De mensen verdrongen zich om een staanplaats in de gangen. En het meisje was haar mama kwijt en aan het wenen.

Nu zat ik, letterlijk, niet in een positie waarin het evident was om haar te helpen. Gewedged tussen volk in het uiststapdeel van de coupé en de deur van de conducteursruimte. Maar een medeslachtoffer in dat deel van de trein, een leuk meisje zelfs, ontfermde zich direct over het kind en ging mee haar mama zoeken. Ze toog achter het kind aan, de coupédrukte in. Ik benijdde haar niet, maar was lafjes opgelucht dat zich iemand over het kind ontfermde en dat ik het niet moest zijn. En ik las door. Hoe je woordelijk langs de twee rivieren in Gent flaneert met een pul bier en je verwondert over de druktemakerij. Kalm zalfde ik mijn ziel en mijn keel.

Een bizar knappe man die ook nog eens het lef had welgekleed te zijn, stond tegenover mij, en hij las de beduidend minder zalvende woorden van de krant. Iets met een dode baby en een rugzak, op de voorpagina. Je zou de krant meteen niet meer verder willen lezen als het zo al begint, maar de bizar knappe welgeklede man blijkbaar wel. Hij verdiepte zich in de zakelijke omschrijvingen van de ellende in de wereld. Beter had hij een boek van jou gelezen, Vos, maar ja, dat geldt voor iedereen uiteindelijk. Ik heb nog ooit een lief gehad die jouw woorden volledig niet kon waarderen. De relatie hield op de lange termijn geen stand. Dat had evenwel niets met jouw woorden te maken, of wellicht zullen we het nooit weten.

Ah, en de conducteurs droegen bij aan de jolijt. Even meldden ze dat we in Brussel-Zuid zouden aankomen, om direct te corrigeren dat het vanzelf Antwerpen was en we niet ineens een stuk landkaart versprongen waren. Alle druk bijeengepakte mensen moesten gniffelen. Alle mensen aan boord van de trein waren maar mensen. Veel mooie mensen, zowel mannen als vrouwen, maar gelukkig allemaal maar mensen. Daar kan zich iemand mee troosten.

Ik bedacht me dat je binnenkort een eigen dag krijgt, Vos. Ze herdenken je. Met mensen die komen optreden en zo. Je zou het wellicht zelf wel leuk gevonden hebben. Of teveel eer. Of precies genoeg. We zullen ook dat in feite nooit weten. Maar het belooft wat te worden. Uiteraard is het in Gent, wat dacht je dan zelf. Een Vos-dag hou je niet in Antwerpen of Brussel of Bavikhove.

Er waren veel dwaas verklede mensen in de trein, nochtans dat het geen Carnaval was. Een vrouw liep binnen, met een reusachtige rugzak en een plastic baby. Ik keek nog eens naar de krant in de handen van de bizar knappe man. Hij had de vrouw niet gezien. Het gezelschap naast mij, allemaal opgepoetste aantrekkelijke jonge kereltjes, amuseerden zich met zeer flauwe grapjes. Ik kon er wel tegen. Na twee stations rende het meisje plots de coupé terug in. “Voila se,” lachte ze. “Kindje terug bij mama !” Ah, is het echt, vroegen de kereltjes, waar was de mama ? “Ze was vér se, geloof mij,” zuchtte het meisje tevreden. “Ik wou soms dat ik me het lot van andere mensen niet zo aantrok, maar ja. Ik kan dat niet aanzien he. En het is daar een jungle hoor,” wees ze naar de drukte. “Ïk heb vandaag mega veel excuseer gezegd. Maar ja, ik ga nu wel naar de hemel.” Ik wist niet zeker of ik ironie hoorde, dat kon aan jouw woorden liggen.

“En wat zei de mama,” vroegen de kereltjes. “Niets !” slaakte het meisje lachend. “Gewoon, ah, daar ben je, terug van je uitstapje ? Geen dankjewel, niets. En toen ben ik dus terug naar hier gekomen.” Er werden wat blikken bier geproost. Ik glimlachte in het mijne.

Je schreef ondertussen dat het heden het beste heden is dat er ooit is geweest. Ik was het roerend met je eens.

Een paar verlegen studenten vroegen de conducteur, uitleggend dat ze opdrachten moesten doen, of ze iets mochten omroepen. Ze moesten dat doen vóór Gent Sint-Pieters. Het volgende station was Gent Sint-Pieters. Oei, zei de conducteur, en wat moet je dan omroepen ? Dat mag alles zijn, zeiden de studenten. Okee, zei de conducteur, dan mag je wel omroepen wat ik anders toch omroep. We komen aan op Sint-Pieters, hierna gaat de trein door naar Kortrijk. Oke, zeiden de studenten.

En ze riepen exact dat om, Vos. Met enkel een fijn weekend aan iedereen namens hun studentenvereniging. Geen rebellie, geen rock ’n roll, gewoon braaf wat ze gevraagd was. Ik ben daar dan maar uitgestapt en heb even een sigaret gerookt voor het station in de regen, me afvragend of ik iets anders had gedaan. We doen toch meestal maar gewoon wat ze zeggen dat we moeten doen. Het is nu eenmaal zo, het is nu eenmaal zo.