Hij stond er. Ineens. Een man met een sprekend, doch onopvallend gelaat. Donkere huidskleur. Blauwwit overhemd. Gestreken broek. Gepoetste schoenen. Stropdas in een Windsor. Drie plastic tassen. Hij zette ze op de grond. Viste er een tijd in. Haalde er een muziekding met reusachtige koptelefoon uit. Zette de koptelefoon op en begon te swingen. Middenop de caféstraat.
En bewegen, en meezingen, en dansen, dansen. Helemaal in zijn eigen wereld. Hij zong voorbijgangers toe. Nieuwsgierig stond ik op, want dit had ik nooit eerder gezien. Mijn terrasgenoten wel: ze kenden de man van andere plekken in de stad. Maar altijd waren hij en ik elkaar blijkbaar misgelopen.
Ik ging op de rand van het terras zitten en keek toe. In zijn wereld bestond ik, ogenschijnlijk, niet. Hij bleef dansen. De mensen wáren er, maar ze deden hem niks. Hij, de muziek, en zijn wereldje. Ik liep nieuwsgierig dichterbij. Op twee meter afstand van hem kwam ik voorzichtig staan. Direct stak hij de weg over en ging op een terras staan dansen. Okee. Ik liep terug. Hij ook. Ik mocht niet dichtbij komen. Helder.
Ik probeerde een foto te maken. Die mislukte. En dat moest ook zo, dacht ik. Dit moment viel niet te vangen. Het was wat het was. En ik was erbij.
Zo zat ik nog een tijd te kijken. Hij knuffelde één voorbijganger, zong meerdere anderen toe, maar bleef vooral zijn eigen ding doen. Weer vissen in de tas. Notitiebloc. Hij keek rond, dansend en zoekend. Noteerde iets. Keek nog eens rond. Noteerde weer wat. Hij was even gestopt met dansen. En toen weer door. Notitiebloc weg. Zeker twintig minuten was die paar meter stoep, en de muziek in zijn oren, zijn universum. Ik voelde me erg jaloers.
